Une Année Difficile: die ene scène

Ik geef toe dat ik films - sinds ik mijn podcast maak - haast niet meer kan bekijken zonder mijn setjetters-bril op te zetten. Kijkend of er nog pareltjes van locaties in zitten. Kijkend of er filmlocaties zijn die ik herken, of dat ik aanknopingspunten zie waardoor ik weet waar ze zich bevinden als ik ze niet direct herken.

Toen ik vorige week in het Koninklijk Theater Tuschinski de première mocht bijwonen van Une Année Difficile, de nieuwe film van Olivier Nakache en Éric Toledano (Intouchables), werd ik op enig moment oprecht verrast door een scène met een fantastische filmlocatie die ik niet zag aankomen.

Nou, wil ik helemaal niks verklappen dus moet ik mijn woorden uiterst zorgvuldig kiezen. Maar het is een scène waarover iedereen die wat van filmen afweet je kan vertellen dat het een logistieke ramp is om die te moeten voorbereiden en uitvoeren. Zeker in het hart van een wereldstad als Parijs.

Het is ook een scène die er door z'n inhoud en muzikale omlijsting voor zorgt dat de film opeens opstijgt en een snaar raakt. Althans bij mij.

En het is een scène die direct associaties oproept met enkele andere films. Films waarvan ik weet dat als ik de titels noem, jij waarschijnlijk onmiddellijk weet wat die ene scène in Une Année Difficile zo bijzonder maakt. En zelfs dat wil ik niet verklappen... nog niet.

Dat wordt dus toch snel naar de bioscoop... Zeker als je van Parijs houdt... En van Jacques Brel...

En dat ik de eerstkomende keer dat ik in Parijs ben naar die ene locatie ga om daar ronduit te genieten van Brels La valse à mille temps, dat moge duidelijk zijn!