Duik mee in de wereld van de 50-jarige filmklassieker

Er zijn zoveel verhalen te vertellen over de wijze waarop een van de beroemdste films aller tijden tot stand kwam. Legendarisch zijn de verhalen over de mechanische haaien die niet werkten, over de opnamen die enorm uitliepen, en over de angst voor water die vele bioscoopbezoekers aan de film overhielden. In deze aflevering van de podcast Fantastische Filmlocaties duikt samensteller en presentator Jeroen Huijsdens de diepte in en vertelt hij smakelijke verhalen over Jaws. Ook staat hij uitgebreid stil bij zijn bezoek aan de nog altijd herkenbare filmlocaties van Steven Spielbergs meesterlijke film op Martha's Vineyard. Speciale gasten in deze podcastaflevering: bijrolacteur Jeffrey Voorhees en production designer Joe Alves.

De aflevering is ook op andere platformen te vinden die de RSS-feed van Springcast oppakken.

Jaws / copyright Universal Pictures

Sceen-it.com: de filmlocaties met handige GPS-locaties

Playlist Spotify met muziek uit Fantastische Filmlocaties

Website Martha's Vineyard

Website van Joe Alves

Boek Joe Alves Adventures in Film Design

Website Jeffrey Voorhees aka Alex Kintner

Homegrown Tours - The Ultimate Jawsome Jaws Tour

The Jaws Log - boek Carl Gottlieb

The Daily Jaws - fanwebsite

Academy Museum of Motion Pictures - Jaws tentoonstelling (2025-2026)

Teleurgestelde Steven Spielberg bij bekendmaking nominaties Academy Awards 1976

Ocean Ramsey

Wereld Natuur Fonds

Gebruikte filmmuziek: Jaws - Original Motion Picture Soundtrack (John Williams / copyright Universal Music Enterprises - Intrada), gebruikte themamuziek Motivated van Alex MakeMusic (Oleksandr Savochka) via Pixabay.

Ontdek de verhalen achter de schermen, bekijk prachtige afbeeldingen van de locaties en laat je inspireren door de magie van de filmwereld.

Geniet elke keer weer van de prachtige verhalen. Ook deze keer weer. 🙏🏻🙏🏻 En JAWS is en blijft een absolute klassieker. Dank weer voor deze mooie beschrijving. Edwin.

Toen de film in de Nederlandse bioscopen ging draaien, was ik 6 jaar.
Een tikkie te jong om de film met mijn oudere broers te kunnen en mogen zien.
Ik zag 'm uiteindelijk voor de eerste keer een jaar of vijf daarna,
in de aula van mijn middelbare school.
Het moet een 16mm vertoning zijn geweest.
Het was een voorstelling die veel indruk maakte...
Het was het begin van een liefde voor de film die in de jaren erna alleen maar groter zou worden.
Zo groot dat de film bovenaan mijn lijstje met favoriete films kwam te staan.

Je luistert naar Fantastische Filmlocaties, dé podcast over films en de locaties waar ze werden opgenomen.
Ik ga m'n best doen om je ook in deze aflevering weer dingen te vertellen die je nog niet wist,
over de film, over de mensen die hem maakten én natuurlijk over de plek waar hij grotendeels werden opgenomen.
Ondertussen wil ik je met mijn verhalen duidelijk te kunnen maken waarom het zo geweldig is om filmlocaties te bezoeken.
Mijn naam is Jeroen Huijsdens en in deze aflevering gaan naar het unieke Martha's Vineyard voor de kust van Massachusetts, voor een hele bijzondere én extra lange aflevering over ... Jaws.
 
Ik heb Jaws sinds die eerste keer begin jaren 80 weet ik niet hoe vaak gezien.
Zeker tientallen keren.
Op tv, op video, dvd, Blu-ray en elke keer als de film om wat voor reden dan ook weer opnieuw in de bioscoop te zien was.
En ik kan er nog steeds geen genoeg van krijgen.
Van de dialogen, van de hoofd- én bijrollen, van de muziek, de camera- en montagekeuzes en natuurlijk het verhaal achter de film.
Bijvoorbeeld hoe hij onder enorm lastige omstandigheden tot stand kwam op Martha's Vineyard, het eiland voor de kust van Massachusetts.
Ik was er voor de eerste keer in 2010 omdat ík na jaren eindelijk wel eens een paar van de filmlocaties van Jaws wilde bezoeken.
Dat ik er ooit een podcast over zou maken, kon ik toen nog niet vermoeden.
Afgelopen jaar, in september 2024, gingen we nog een keer.
Met als belangrijkste reden: de filmlocaties en de 50e verjaardag van de film.
Eigenlijk was alles erop gericht dat we zouden gaan in het weekend van 20 juni 2025, als de verjaardag van Jaws op Martha's Vineyard groots wordt gevierd.
Maar met de verwachte drukte op het eiland in gedachte, leek het me toch een beter idee om iets eerder te gaan,
en ervoor te zorgen dat de podcast live kon gaan in het weekend dat Jaws zijn 50e verjaardag viert.
En daar hebben we geen moment spijt van gehad...
Het leidde ertoe dat we de filmlocaties in alle rust konden bezoeken, 
en dat we een 1-op-1 afspraak konden maken met Jeffrey Voorhees die in de film de jonge Alex Kintner speelde.
Hij was de jongen op het gele luchtbed die het avontuur op het water niet overleefde.
Door de planning werd het ook mogelijk om een online interview te regelen met production designer Joe Alves, toch de man achter de filmlocaties, de mechanische haai én de beroemde boot genaamd Orca.
Kortgeleden verscheen een geweldig boek over de carrière van de bijna 90 jarige Alves.
Daardoor lukte het mij om een gesprek te regelen met Joe Alves én auteur Dennis Prince.
Daarover straks meer, eerst neem ik je weer mee terug in de tijd, naar het moment dat haast nog niemand had gehoord van wat het fenomeen Jaws zou worden.
Ik ga er eerlijk gezegd een beetje van uit dat je weet dat de film is gebaseerd op het gelijknamige boek van schrijver Peter Benchley.
Benchley liep al jaren rond met het idee om een verhaal te schrijven over een haai die mensen aanvalt en daar maar niet mee wil stoppen.
In juni 1971 leverde Benchley een samenvatting van vier pagina's in bij een redacteur van uitgeverij Doubleday.
Dat viel in de smaak.
Benchley werd daarop gevraagd de eerste 4 hoofdstukken binnen 10 maanden op te leveren.
Daarvoor kreeg hij een voorschot van 1000 dollar.
Benchley - die het geld wel kon gebruiken - schreef en herschreef z'n verhaal en leverde het manuscript in januari 1973 in bij zijn uitgever.
Op de oorspronkelijke titelpagina van het boek stond niet de titel JAWS, 
maar Great White.
Dat was de titel die het aanvankelijk won van alternatieve titels als Leviathan Rising, The Survivor en Dark White.
Maar ook door Great White ging uiteindelijk toch een streep.
Vanaf 1973 heette het boek Jaws.
Peter Benchley had het manuscript nog niet ingeleverd of er zong er al iets rond op het productiekantoor van Richard Zanuck en David Brown.
En dat zijn twee mannen om wel even bij stil te staan.
Richard Zanuck was de zoon van Daryl F. Zanuck, de legendarische productiebaas van 20th Century Fox.
Dankzij zijn vader kwam ook Richard in de filmbusiness terecht.
Bij 20th Century Fox leerde Richard Zanuck David Brown kennen.
De mannen waren daar samen betrokken bij bijzondere films als The French Connection en Patton.
Ze verlieten de Hollywoodstudio om in 1972 hun eigen productiemaatschappij op te richten: The Zanuck/Brown Company.
Dat leidde al snel tot een succes, want een jaar later maakten zij de Oscarwinnende film The Sting.
Direct daarna produceerden ze het speelfilmdebuut van een regisseur die kort daarna in een klap wereldberoemd zou worden.
Dat speelfilmdebuut was de film The Sugarland Express,
en de regisseur in kwestie: Steven Spielberg.
Maar nog even terug naar Richard Zanuck en David Brown.
Omdat Brown vooral vanuit New York werkte en zijn vrouw werkzaam was bij het tijdschrift Cosmopolitan, hoorde hij vaak uit eerste hand welke nieuwe boeken er op stapel stonden.
En zo hoorde Brown ook van het boek over een haai die een Amerikaanse badplaats in de zomer terroriseert.
De filmproducenten wisten een deal te sluiten met de uitgever.
The Zanuck/Brown Company kocht de filmrechten van Jaws in 1973 voor 150.000 dollar.
Peter Benchley kreeg 25.000 dollar van ze om een eerste versie van het script te schrijven...

Normaal gesproken zou ik je in deze podcast nu zo ongeveer meenemen naar de eerste filmlocatie.
Maar daar kan ik niet over beginnen als ik je niet eerst aan iemand heb voorgesteld.
En dat is de man die niet alleen verantwoordelijk was voor het vinden van de filmlocaties, maar ook voor het ontwerpen van de reusachtige haai,
én voor de geweldige boot in de film.
Je weet wel die van dat hele beroemde filmcitaat....

Joe Alves - want daar heb ik het over - is niet alleen bekend als de production designer van Jaws.
Later was hij dat ook voor de films Close Encounters of the Third Kind en Escape From New York. 
Daarnaast was hij ook betrokken bij Jaws 2,
en regisseerde hij in 1983 de derde film in de reeks: Jaws 3D.
Voordat ik Joe Alves zo lekker uitgebreid aan het woord laat, moet ik nog vertellen dat de producenten David Brown en Richard Zanuck kort na de oprichting van hun eigen bedrijf een contract tekenden met Universal Pictures.
Dat zorgde er voor dat Universal en de mensen die daar allemaal over het studioterrein liepen nauw betrokken raakten bij alles wat er rondom Jaws gebeurde.
En een van die personen was Joe Alves.
Hij was een ambitieuze man die een paar jaar daarvoor nog had meegewerkt als assistent art director aan de film Torn Curtain van Alfred Hitchock.
In 1973 mocht hij de art department leiden bij de film The Sugarland Express.
Daardoor leerde hij zowel de jonge Steven Spielberg goede kennen als het producentenduo Brown en Zanuck.
En daar begon feitelijk het verhaal van Joe Alves' betrokkenheid bij Jaws, want toen kreeg hij in 1973 opeens een telefoontje...

Ik laat je dit deel van ons gesprek graag horen, omdat het zo'n geweldig beeld schetst hoezeer de film al vanaf het begin af aan met horten en stoten tot stand kwam.
Luister maar...

Je moet je even voorstellen dat de producenten Zanuck en Brown tot 1973 nog dachten dat ze wel ergens een haaientrainer vandaan zouden kunnen halen.
Eentje die een haai wel een paar trucjes zou kunnen laten doen.
Maar dat bleek dus niet zo te zijn.
En dus moest er wel met een mechanische haai worden gewerkt...

En daar had het dus allemaal kunnen eindigen -
daar in die vergaderkamer bij Universal in oktober 1973,
ware het niet dat...

Maar toen dacht Joe Alves nog dat hij en zijn team een jaar de tijd zouden hebben om de haai te bouwen...

Dus als je verhalen leest dat de productie van Jaws zo moeizaam verliep, kwam dat óók omdat er een manier moest worden bedacht om al te kunnen filmen zonder dat de haai klaar was...
Maar er speelt nog wat anders.
Dat heeft alles te maken met Steven Spielberg als regisseur, aldus Joe Alves...

Steven Spielberg was niet de nummer 1, toen het aankwam op het kiezen van de regisseur van Jaws.
Brown en Zanuck wilden aanvankelijk een regisseur die z'n sporen al had verdiend.
Ze wilden iemand met ervaring.
Daarbij dachten zij het eerste aan John Sturgess.
Dat was de regisseur die onder meer The Magnificent Seven en The Great Escape had gemaakt.
Dat ging niet door en de volgende naam die in beeld kwam, was die van de duidelijk minder bekende Dick Richards.
Maar daar was iets anders mee aan de hand, vertelde Joe Alves...

Met Spielberg aan boord als regisseur,
en het team aan de slag in de werkplaats om de haai te maken, kon Joe Alves op pad om de filmlocaties te vinden...
Ik zeg trouwens wel 'haai', maar in werkelijkheid werden er drie haaien gebouwd.
Dat gebeurde om het beest van alle kanten te kunnen bedienen en filmen...
Tijdens de productie kreeg de haai de bijnaam, Bruce.
Dat was een grap richting de advocaat van Spielberg, genaamd Bruce Ramer.
Maar weer terug naar Joe Alves en de zoektocht naar de filmlocaties.
Voordat Alves in het vliegtuig stapte ging hij eerst nog langs bij schrijver Peter Benchley...

Op Martha's Vineyard vond Joe Alves eigenlijk alles wat hij zocht.
Van een mooie, rustige baai en een kustlijn met een mooi, vlakke zandige bodem tot de prachtige visserplaatsjes als Edgartown en Menemsha.
En het mooie was dat er haast niets aangepast hoefde te worden...

De grote uitzondering daarop was de plek waar haaienvanger Quint woont en werkt.
Maar daar vertel ik je straks nog een werkelijk prachtig verhaal over...
Toen Joe Alves terugkeerde in LA met het voorstel om Jaws helemaal op Martha's Vineyard te draaien, vond producent Richard Zanuck dat geen goed idee.
Zanuck dacht dat het beter was om alles op Jamaica te filmen, vanwege het weer.
Daarnaast was Martha's Vineyard in de jaren 70 een plek waar de Amerikaanse jetset zich graag begaf.
Mensen als Barbra Streisand en Walter Cronkite hadden er een buitenverblijf.
Volgens Zanuck hadden die er geen zin in als een Hollywoodproductie er de hele boel zou komen overnemen.
Bovendien had het eiland hele slechte publiciteit gehad.
Senator Ted Kennedy was in de zomer van 1969 betrokken geraakt bij het Chappaquiddick incident.
Dat was het auto-ongeluk waarbij een van Kennedy's campagnemedewerksters om het leven was gekomen.
Maar omdat ook Steven Spielberg zo enthousiast was over Martha's Vineyard, bond Zanuck in.
De grote truc om de sceptische mensen op het eiland zelf mee te krijgen was door lokaal allerlei mensen en diensten in te huren.
Beroemd is het verhaal van Robert Carroll.
Carroll had meerdere hotels op het eiland, waaronder het toen net gerenoveerde Kelley House in Edgartown.
Zijn bedrijf stond op de rand van faillissement toen Universal Pictures belde.
Of ze even 50 hotelkamers bij hem konden boeken.
Het was niet gebruikelijk, maar Carroll besloot ter plekke een aanbetaling te eisen van 25.000 dollar.
'Dat is goed', werd hem verteld.
Het redde zijn hotels van de ondergang.
De cast en crew van Jaws verbleven op Martha’s Vineyard onder meer in het Harbor View Hotel en Kelley House.
Het is ook mede om die reden dat ik graag in de Kelley House wilde verblijven toen we in september 2024 naar het eiland reisde voor deze podcast.
Het hotel ligt namelijk ook op loopafstand van verschillende filmlocaties van Jaws in Edgartown.
En in de zomer van 1974 was het de locatie van een héél belangrijk gesprek.
Ik vertelde al dat de productie van Jaws op Martha's Vineyard met heel veel tegenslagen te maken kreeg.
Daardoor liepen de opnamen enorm uit en verdubbelde de productiekosten van de geplande 4 miljoen dollar naar 9 miljoen dollar.
Toen men zich daar bij Universal Pictures echte hele grote zorgen over begon te maken, werd regisseur Steven Spielberg bij het crewhotel apart werd genomen door Universal-baas Sid Sheinberg.
Sheinberg was de man die zou uitgroeien tot Spielbergs grote steun en toeverlaat.
Hij mag eigenlijk zelfs wel Spielbergs grote mentor worden genoemd.
Sheinberg zei zittend bij de entree van het hotel tegen de toen pas 27-jarige regisseur: 
"Luister, dit begint een ramp te worden. Ik weet niet wat we kunnen doen, maar we zouden de stekker er nu uit kunnen trekken!"
Sheinberg stelde daarna voor iedereen terug te laten keren naar LA, het verlies te nemen en nooit meer over Jaws te praten.
Maar Sheinberg zei ook: “I’m going to let you make the call. Weet in ieder geval dat ik je voor een volle 100% zal blijven steunen."
Spielberg waardeerde het grote gebaar, maar besloot toch door te zetten.
Ik hoop dat je beseft wat daar op de stoep van het hotel had kunnen gebeuren, als Spielberg had besloten er ter plekke een punt achter de zetten.
Dan was Jaws er niet geweest!
En daar stond ik toch even bij stil toen ik vorig jaar bij de ingang van de Kelley House stond.

Goed, ik ga nog weer even terug in de tijd.
Ik vertelde daarstraks dat de schrijver van het boek - Peter Benchley - zijn tanden ook mocht zetten in een eerste versie van het script.
Dat deed hij ook. 
Benchley leverde drie verschillende versies in met daarin de feedback die hij gaandeweg kreeg van Steven Spielberg.
Maar het resultaat leek hier en daar toch nog wat te missen.
Dat was het moment dat schrijver Howard Sackler werd gevraagd zijn blik op het verhaal te werpen.
Sackler zat toch te wachten op de uitkomst van een andere schrijfklus.
Hij wilde alleen niet dat zijn naam naar buiten zou komen en eiste anonimiteit.
Daarom staat hij ook niet op de aftiteling.
Maar Sackler was uiteindelijk wel de man die iets toevoegde aan het script dat niet in het boek voorkomt,
En dat wel heel bepalend zou worden voor de film: de Indianapolis-monoloog.
Dat is het waargebeurde verhaal over het schip de Indianapolis dat tijdens de Tweede Wereldoorlog bij de Filipijnen werd getorpedeerd nadat het onderdelen voor de atoombom op Japan had afgeleverd.
Quint - gespeeld door de fenomenale Robert Shaw - vertelt dat verhaal als de drie mannen op een avond aan boord van de Orca zitten.
Je moet echter niet denken dat Howard Sackler de tekst schreef die Quint in de film uitspreekt.
Het is wel een boeiend verhaal om te vertellen hoe het wel zit.
Iedereen wist dat de Indianapolis-monoloog een cruciaal moment in de film zou worden.
Het is de stilte voor de storm.
En het verhaal verklaart ook uit waarom Quint er zo op gebrand is af te rekenen met de grote witte haai.
Er zijn meerdere mannen die met de tekst in de weer zijn geweest, waaronder Howard Sackler, Steven Spielberg zelf, en Carl Gottlieb.
Maar ook scenarioschrijver en regisseur John Milius wordt genoemd als de man die Indianapolis-monoloog schreef.
Toch was er maar 1 man echt verantwoordelijk voor de beroemde tekst.
Dat was acteur Robert Shaw.
Shaw verzamelde wat alle andere hadden bijgedragen en herschreef de tekst.
Hij haalde hem uit zijn binnenzak en droeg 'm voor tijdens het eten ergens begin juni 1974 op Martha's Vineyard.
Iedereen die daarbij aanwezig was, wist dat dat de speech zou worden die in de film moest komen.
Waarom we dat weten is omdat scenarioschrijver en acteur Carl Gottlieb die er getuige van was, het zo in detail heeft beschreven in zijn boek The Jaws Log.
Dat is een boek dat je gelezen moét hebben als Jaws tot je favoriete films behoort.
Geloof me, het is zo ongelooflijk rijk aan details, mooie verhalen en anekdotes, en zo vlot en grappig geschreven dat je het na verloop van tijd opnieuw wilt lezen.

Fans van de film weten dat de zware Indianapolis-monoloog in de film wordt gevolgd door vrolijkheid als de aangeschoten Hooper - gespeeld door Richard Dreyfuss - begint te zingen en Quint en Brody al snel meedoen....

De haai valt aan en ramt de boot.
En dat is het begin van de grote finale...
We zien de haai de boot niet rammen, maar weten dat hij het is omdat de planken onder in de boot een beuk te verwerken krijgen en er water naar binnenstroomt.
Ik zoom daar bewust eventjes op in omdat het een shot in de film is waarvan ik niet wist hoe en waar het was gefilmd. 
Totdat Joe Alves het mij vertelde...
Maar voordat ik je dat laat horen, moet ik er nog even een ander verhaal aan toevoegen.
Kijk, eerder in de film hebben allerlei vissers jacht gemaakt op de haai.
Bij die jachtpartij is een haai gevangen, maar dat blijkt dé haai niet te zijn.
Hooper en Brody gaan daarop de zee op en vinden de gezonken boot van Ben Gardner.
En eventje later ook ... het hoofd van de onfortuinlijke visser.
Dat komt onverwacht uit het gat in de romp van de boot, waardoor Hooper zich werkelijk de pleuris schrikt.
En hij is niet de enige.
Dat weet je als je de film ooit in een volle bioscoopzaal hebt gezien.
Die onderwaterscène werd helemaal aan het einde - na de opnamen op Martha's Vineyard - in Los Angeles gefilmd.
En wel in het zwembad in de tuin van filmeditor Verna Fields!
Het is een verhaal dat ik al kende.
Maar dat andere verhaal nog niet.
Dat leidde tot het shot van de haai die op de boot beukt.
Luister maar even goed naar Joe Alves...

En daarmee zie je maar dat Martha's Vineyard niet de enige plek is waar Jaws werd gefilmd...
Ook Los Angeles hoort dus eigenlijk op dat lijstje.
Net als Australië.
Australië, zul je misschien denken?
Yep, Zuid-Australië in de buurt van Fort Lincoln om precies te zijn.
Want daar werden door de second unit - zoals dat zo mooi in vaktermen heet - de onderwaterscènes gefilmd van een echte witte haai.
Het echtpaar dat daar medeverantwoordelijk voor was, bestond uit Ron en Valerie Taylor, twee echte haaienfans en filmmakers.
Ze werkten ervoor samen met Carl Rizzo.
Dat was een voormalige jockey van nog geen 1 meter 45.
Rizzo werd al in januari 1974 naar Australië gestuurd om daar in een miniatuurkooi te kruipen en de scène te draaien van Hooper die de haai vanuit de kooi de das om wil doen.
Waarom nou een miniatuurkooi en zo'n kleine man, zul je wellicht denken?
Nou, omdat de verhouding met de haai wel de juiste moest zijn.
Het ging tenslotte om een enorm grote haai...
De opnamen in Zuid-Australië gingen bijna mis.
Net toen Rizzo in de kooi wilde kruipen, besloot de witte haai die in de buurt was om aan te vallen, gek geworden door het aas in het water.
De haai raakte daarbij verstrikt tussen de kooi en de boot.
En dat beeld - hoe kort ook - belandde uiteindelijk wel in de film.

Dit is wel een mooi moment om het eens even te hebben over de boot waar de drie mannen de tweede helft van de film op doorbrengen.
Want die boot is - ook al kun je 'm jammer genoeg niet meer bezoeken - eigenlijk een filmlocatie op zich.
De boot - met de naam Warlock - werd oorspronkelijk gebruikt om kreeften te vangen langs de Noord-Amerikaanse kust.
Hij werd ontdekt door production designer Joe Alves...

De boot die voor de film de naam Orca kreeg, had ook nog een tweelingbroertje.
Joe Alves en zijn team bouwden een replica van fiberglass die gebruikt kon worden voor de scènes waarin de boot ten onder gaat.
Die boot, of wat er nog van over was, werd na de opnamen voor het symbolische bedrag van 1 dollar gekocht door Lynn en Susan Murphy.
De Orca 2, zoals het wrak werd genoemd, lag jarenlang op een strandje vlak bij het visserdorpje Menemsha.
Tot er in 2005 werd besloten om het te slopen.
Het werd in stukjes gehakt om de delen met een certificaat en al te verkopen aan fans.
En een keer raden wie er eigenaar is van zo'n stukje Orca?
Juist, ik.
Ik kocht het jaren terug in combinatie met het boek Jaws, Memories from Martha's Vineyard.
Dat is een werkelijk fenomenaal fotoboek van Matt Taylor en Jim Beller.

Het lot van Orca 1, de echte boot dus, was bedroevender.
Na de opnamen werd de Orca verscheept naar Los Angeles.
Daar werd de boot voor 4.000 dollar verkocht aan Alan Aquino, een man zelf werkzaam in de filmindustrie
Maar toen men inzag wat voor succes Jaws was, wilde Universal de boot terug.
Ze betaalde er naar verluidt zo'n 17.000 dollars voor, maar werden er uiteindelijk weer de eigenaar van.
De boot lag vervolgens jarenlang bij de Jaws-attractie op het terrein van het Universal Studios pretpark in LA.
Volgens de verhalen ging Steven Spielberg regelmatig naar de boot en ging hij aan boord zitten om over zijn carrière en films na te denken.
Tot hij er begin jaren 90 op een ochtend weer naar toe wilde en merkte dat de boot weg was.
Toen Spielberg om uitleg vroeg werd hem verteld dat de boot zo aan het rotten was, dan men had besloten om 'm weg te halen, in stukken te hakken en te vernietigen...
Het doet elke fan van Jaws die dat verhaal hoort, nog steeds pijn...

Ik onderbreek mijn podcast hier weer even voor een korte boodschap.
Fantastische Filmlocaties heeft een samenwerking met Pathé Thuis.
Pathé Thuis heeft meer dan 6000 films in huis die je kunt huren of kunt kopen,
en waarvoor je geen abonnement nodig hebt.
Je vindt ze op pathethuis.nl.
Je kunt kans maken op een voucher van Pathé Thuis waarmee je gratis naar een film kunt kijken als de volgende vraag beantwoord:
Noem een andere bekende film waar Joe Alves het production design van deed?
Stuur het goede antwoord naar info@fantastischefilmlocaties.nl.

Wat het leuke is van het bezoeken van de filmlocaties van Jaws op Martha's Vineyard, is dat ze zelfs na 50 jaar nog zo ongelooflijk herkenbaar zijn.
Laat me je een paar voorbeelden geven.
Neem het centrum van Edgartown.
De straatjes, de huizen.
Je ziet Roy Scheider er als Chief Brody zo weer lopen.
Het typische New England karakter met de witte houten huizen met de porches en een Amerikaanse vlag aan de gevel.
Ongelooflijk herkenbaar!
En dat is er bijvoorbeeld ook het pontje dat auto's en mensen overzet van Edgartown naar Chappaquiddick Island.
Het is de plek waar Chief Brody aan het begin van de film ter verantwoording wordt geroepen door de burgemeester omdat hij de stranden wil sluiten na het eerste slachtoffer...

De Chappy Ferry ziet er 50 jaar na de release van de film ook nog steeds hetzelfde uit.
En dus beschouwde ik als min of meer verplichte kost om het ritje met het pontje ook zelf te maken.
De schipper keek mij wel wat vreemd aan toen ik zei dat ik alleen maar even heen en weer wilde, maar voor mij was het wel een ongelooflijk bucket list momentje.
Een andere plek op het eiland die haast niet is veranderd, is de plek bij de Gay Head Lighthouse, de vuurtoren aan de westkant van het eiland.
Het is de plek waar Brody en Hooper de burgemeester ervan proberen te overtuigen dat hij de stranden moet sluiten omdat de haai er nog steeds rondzwemt.
Maar de burgemeester lijkt zich meer druk te maken om het vandalisme en wijst op het grote, beschadigde reclamebord van Amity Island, zoals het in de film heet.

Tien jaar geleden werd de vuurtoren die je in de film ziet, opgetild en 40 meter landinwaarts geplaatst.
Dat kwam omdat de kustlijn van Martha's Vineyard door erosie afbrokkelde en men de vuurtoren wilde beschermen.
Een andere plek die er 50 jaar na dato nog heel herkenbaar uitziet is het stadhuis.
In de film City Hall van Amity Island, maar in werkelijkheid dus het stadhuis van Edgartown.
Je kunt er gewoon naar binnenlopen en als je dan helemaal naar het einde doorloopt, komt je in de raadszaal.
In die zaal hangt nog steeds dezelfde klok aan de muur en staat nog steeds dezelfde vergadertafel als in de film.
En dan maak je als fanatieke Jaws-fan toch weer even een sprongetje.
Ik had het interieur in 2010 ook al zien staan, maar moest er afgelopen jaar toch ook weer even naar binnen.
Er was in al die jaren nog steeds vrij weinig veranderd.
In de film zie je hoe lokale ondernemers zich grote zorgen maken dat de politiecommissaris de stranden wil sluiten.
Zeker omdat het belangrijke weekend van 4 juli voor de deur staat.
En dan... gebeurt er dit...

Quint gaat met zijn nagels over het schoolbord en weet iedereen stil te krijgen.
Om daarna duidelijk te maken wat hij wil...

Op het groene schoolbord in de film heeft Quint een simpele tekening gezet de haai.
Die werd er voor de opname opgezet door Joe Alves...

50 jaar na de opnamen tekent de inmiddels bijna 90-jarige Alves die haai nog steeds.
Dat doet hij onder meer op fanbeurzen waar mensen in de rij staan om zijn handtekening en een tekening van de haai te bemachtigen...
Gelukkig heb ik 'm inmiddels zelf ook.
Er is nog een ander verhaal over het stadhuis.
Toen Jaws op Martha's Vineyard werd opgenomen was een Nederlandse filmjournalist er getuige van.
Er is een zwart-witfoto voor de deur van het stadhuis waarop een nog jonge Steven Spielberg, producent Richard Zanuck en acteur Roy Scheider staan te praten, met Simon van Collem.
Vooral bij de oudere luisteraars gaat er dan wel een belletje rinkelen.
Ik heb dat altijd een te gekke foto gevonden sinds ik hem jaren terug voor de eerste keer zag.
De foto staat ook bij de shownotes.
Het leuke ervan vind ik ook dat ik op verschillende internet fanfora zag dat veel Amerikanen niet weten wie toch die man rechts op de foto is.
En dat ik ze dan uit de brand kon helpen.

Een filmlocatie die in deze opsomming niet mag ontbreken is de American Legion Memorial Bridge, inmiddels bekender onder de naam de Jaws Bridge.
Het is de brug waar Chief Brody overheen rent als hij zijn zoon Michael wil redden.
Maar het begint allemaal als een van de strandgasten ziet hoe de haai richting het binnenmeertje gaat waar Michael en zijn vrienden aan het varen zijn.

Het loopt niet goed af voor de man in het bootje die de jongens wil helpen, maar die te grazen wordt genomen door de haai.
Er werd een versie van die scene gefilmd waarbij de man zich nog vastklampt aan Michael Brody.
Maar die versie werd bij nader inzien als zo gruwelijk ervaren dat hij bij de montage sneuvelde.
De Jaws Bridge verbindt de plaatsjes Oak Bluffs en Edgartown al sinds 1932 met elkaar.
In de zomer van 1974 was het nog vooral een houten constructie.
Tegenwoordig is hij voornamelijk van beton.
Maar dat doet niks aan de impact die de brug nog altijd maakt op fans van de film.
En niet alleen de brug, maar ook de nabijgelegen stranden en de herkenbare rotspartij waar Brody overheen rent...
De film komt er voor je ogen gewoon weer tot leven...
In de zomer zijn er ontelbaar veel jongeren die van de brug in het zeewater springen.
Dat dat niet helemaal ongevaarlijk is bleek in augustus 2022 toen twee Jamaicanen de sprong ook wilden maken.
Ze kwamen tragisch genoeg niet meer levend boven water.
En dat kwam niet door een haai... maar door de stroming 

En dan is er nog het huis waar Chief Brody met zijn familie wonen.
Het is van alle filmlocaties op Martha’s Vineyard eigenlijk de enige die er echt niet meer uitziet zoals in de film.
Dat huis ligt aan East Chop Drive nummer 265 in het plaatsje Oak Bluffs.
Het huis is totaal verbouwd, maar het weerhoudt fans er niet van het huis massaal te bezoeken.
Omdat het wel privébezit is, moet je natuurlijk wel de privacy van de mensen die er wonen respecteren.
 
Ik schuif de filmlocaties weer even ter zijde en wil het eens even met je hebben over de acteurs.
Want zij vormen wat mij betreft een wezenlijk onderdeel van de kracht van Jaws.
De eerste acteurs die werden aangenomen waren Murray Hamilton die burgemeester Larry Vaughn werd en Lorraine Gary die de vrouw van Brody mocht spelen.
Gary was overigens de vrouw van Universal baas Sid Sheinberg.
Ze zou uiteindelijk in 3 van de in totaal 4 Jaws films spelen.
Voor de rol van Chief Brody wilde Spielberg liever geen hele grote filmster.
Het zou de aandacht kunnen afleiden.
Robert Duvall kreeg de rol aangeboden, maar wilde alleen in de huid van haaienvanger Quint kruipen.
Charlton Heston wilde de rol van Brody heel graag spelen, maar de acteur uit Airplane 75 en Earthquake werd niet geschikt geacht.
Spielberg zag Roy Scheider wel zitten, zeker na zijn rol in The French Connection.
Negen dagen voor het begin van de opnamen waren zowel Quint als Hooper nog niet gecast.
De rol van Quint werd onder meer aangeboden aan Lee Marvin en aan Sterling Hayden.
Maar zij bedankten allebei.
De producenten van Jaws hadden samengewerkt met Robert Shaw aan de film The Sting en vroegen hem de rol te overwegen.
Shaw zag het in eerste instantie niet zitten omdat het boek hem niet aansprak.
Maar op advies van zijn vrouw en zijn secretaresse, zei hij toch 'Ja'.
Shaw baseerde het karakter dat hij speelde mede op dat van de lokale visserman Craig Kingsbury, die in de film de rol van Ben Gardner mocht spelen.
Je weet wel, die van dat hoofd?
En dan Hooper.
De rol werd onder meer aangeboden aan Jon Voight en Jeff Bridges.
Het was Spielbergs filmvriend George Lucas die hem adviseerde Richard Dreyfuss te overwegen.
Hij had met hem samengewerkt aan American Graffiti.
Maar Dreyfuss had geen trek.
Pas toen hij de film zag waar hij net aan had meegewerkt en dacht dat zijn acteercarrière voorbij was, tekende hij voor de rol van Hooper.

En dan ben ik bijna aangekomen bij de tweede gast in deze podcast.
En dat is mij nog niet eerder gelukt.
Dat ik toch twee mensen van zo'n legendarische filmproductie te pakken heb gekregen.
Laat ik maar eens even beginnen bij de scène in de film waarin blijdschap heerst in de haven.
De mensen denken dat de haai is gevangen die de jonge Alex Kintner op zijn gele luchtbedje te grazen heeft genomen.
Die blijdschap is snel voorbij als de rouwende moeder van Alex Kintner arriveert en Chief Brody een pets in zijn gezicht geeft.

De rol van de moeder werd gespeeld door Lee Fierro, een theateractrice uit New York die sinds enkele jaren op het eiland woonde.
Sinds haar rol in de film - en vooral dat ene moment daar in die haven - werd Fierro met grote regelmaat door mensen gevraagd of ze hen in hun gezicht wilde slaan.
Ja je hoort het goed.
... of ze hen in hun gezicht wilde slaan.
Waarom in vredesnaam, denk ik dan.
Maar goed, de persoon die mij dat verhaal vertelde, was Jeffrey Voorhees.
Hij is de man die haar zoon speelde, de jongen op het gele luchtbed.
Ik sprak hem afgelopen september uitgebreid in het restaurant The Wharf waar hij jaren werkte en waar hij nog steeds regelmatig binnenloopt, ook om fans van de film te woord te staan.
Ik vroeg hem daar onder meer of het verhaal klopte dat hij Lee Fierro - zijn moeder in de film - inderdaad jaren niet had gezien toen hij haar op een dag met een vriendin in het restaurant in Edgartown zag zitten.
Jeffrey beaamde het en ging er even goed voor zitten om uit de doeken te doen hoe hij op het stel afliep en zei...

Een prachtig verhaal dat mij brengt naar de locatie waar de dramatische gebeurtenis werd gefilmd, en waar - wat mij betreft - ook het mooiste shot uit de hele film werd gedraaid.
De ondergang van de 12-jarige Alex Kintner werd opgenomen op Joseph Sylvia State Beach, dichtbij de brug die inmiddels bekend staat als de Jaws bridge, waar ik het eerder al over had.
Het stuk werd opgenomen van 17 juni tot en met 19 juni 1974.
En had nogal wat voeten in aarde, of moet ik zeggen voeten in het water?
Jeffrey moest kortgezegd met zijn luchtbed het water op naar de plek waar een container was met rode vloeistof die op afstand bedient kon worden.
Bij het vrijkomen van de vloeistof moest Jeffrey onder water verdwijnen.
Maar het ging niet goed en moest elke keer overnieuw.
Er moest ook elke keer worden gewacht totdat het water weer schoon was en niet bloedrood.
Pas na enige tijd werd er bedacht om twee duikers in te zetten om de jongen op en neer te duwen en onder water te trekken...
Hoe bedoel je traumatisch? 
Zijn filmmoeder Lee Fierro zag het vanaf het strand allemaal aan en werd er echt ziek van...
Jeffrey zelf praatte er jaren later eigenlijk heel relaxed over.
Steven Spielberg sprak hem aan en zei...

In het segment met Alex Kintner - en laten we vooral de zwarte labrador Pippit niet vergeten die ook ten prooi valt aan de haai - zit wat ik het mooiste shot uit de hele film vind: de beroemde dolly zoom.
Ik leg het uit.
Het is simpel gezegd de filmtechniek waarbij de camera naar voren gaat terwijl de filmlens uitzoomt.
Dat levert een waanzinnig effect op, waarbij je in het geval van Jaws de paniek op het gezicht van Chief Brody ziet terwijl de achtergrond als het ware 'explodeert'.
Het is een meesterlijk shot waarin Brody zich beseft wat er zich voor zijn ogen op zee voltrekt.
De dolly zoom - die later nog in heel veel meer films is gebruikt - werd bedacht niet door Spielberg en zijn overigens geweldige cameraman Bill Butler.
De credits daarvoor horen te gaan naar Irmin Roberts die de techniek voor Alfred Hitchcocks Vertigo uitwerkte.
Ik zou willen zeggen: let er nog maar eens extra op als je Jaws nog een keer ziet.
Briljant! Zeker als je de waanzinnig efficiënte muziek van John Williams eronder hoort.
Let maar even op, je ziet 'm nu niet, maar hoort 'm wel...

Een beter bruggetje om het eens even te hebben over de muziek van John Williams is er bijna niet.
De muziek die hij voor Jaws maakte is het beste voorbeeld hoe belangrijk muziek is.
Bekend is het verhaal hoe John Williams op de piano aan Spielberg liet horen waar hij aan zat te denken.
Spielberg dacht echt dat Williams een grapje maakte toen hij de beroemde twee noten op z'n piano speelde.
In de basis twee noten die mensen nog jaren angstig zouden maken om de zee in te gaan...

Williams nam de score op in maart 1975 met de Hollywood Studio Symphony.
Hij won er een jaar later een Oscar voor tijdens de 48e Academy Awards.
De eerste keer dat we de muziek horen is tijdens de openingsscène.
Dan wordt al gelijk duidelijk dat de dreigende tonen gepaard gaan met een point of view vanuit de haai.
We zien de haai niet, maar zien wat hij ziet.
En dat is een paar minuten later dus ook het lichaam van de jonge Chrissie die we van onder zwemmend door het water zien glijden.
En dan weten we al dat het hier helemaal mis gaat!
Jongens, jongens, wat is en blijft het toch een briljante film...
Twee dingen.
De scène waarin we de jongelui op het strand een feestje zien houden, werd gefilmd bij South Beach, het strand aan de zuidkant van Martha's Vineyard.
Maar de scene waar Chrissie - gespeeld door de 27-jarige Susan Blacklinie - daarna het water ingaat, zwemt en wordt aangevallen, werd ergens anders gefilmd.
Dat gebeurde bij een privéstrand vlakbij Edgartown Beach.
Het verhaal doet de ronde dat dat deels kwam omdat ze naakt het water ingaat en men dat niet open en bloot wilde filmen.
Want in tegenstelling tot wat je misschien denkt werd dat niet na zonsondergang gefilmd, maar overdag.
Cameraman Bill Butler besloot het day-for-night te filmen.
Hij gebruikte daarbij onder meer de techniek van onderbelichting.
Om Chrissie - als ze eenmaal wordt aangevallen - wild door het water heen te laten gaan, kreeg ze een soort tuigje om met allerlei kabels eraan.
Daar werd door mensen van de crew flink aan getrokken.
Dat ging niet bepaald zachtzinnig.
Jeffrey Voorhees - die het ook in de jaren erna - erg goed kon vinden met Susan Blacklinie, vertelde me daarover nog het volgende:

Dat strand bij South Beach waar ik je net over vertelde dat de jongelui daar een feestje hielden?
Dat werd ook gebruikt voor de scène waar de volgende dag het stoffelijk overschot van Chrissie wordt gevonden.
Dat werd gefilmd op de allereerste draaidag van Jaws op 2 mei 1974.
De opnamen op het eiland zouden uiteindelijk duren tot 18 september van dat jaar.
In die tussenliggende periode gebeurde er prachtige dingen op het eiland,
maar er ging ook knetterveel mis.
Van zeilboten die ongevraagd in beeld kwamen varen en daarmee de camerabeelden ruïneerden,
tot de haai die in het zoute zeewater niet wilde doen wat men wilde.
En van het ongeval waarbij een camera in het water belandde en de opnamen vernietigd leken te zijn,
tot hoofdrolspeler Robert Shaw die problemen kreeg met de belastingdienst én met acteur Richard Dreyfuss,
Of zoals Joe Alves het mij vertelde....

De 55 geplande draaidagen liepen uit op 159 draaidagen.
Dus toen de uitgeputte Spielberg na zijn laatste opname op een speedboat stapte, schreeuwde hij vanaf die boot:
"I shall not return!"
Dat bleek niet helemaal waar.
Toen ik vorig jaar in Edgartown een toeristenwinkeltje binnenliep, zag ik achter de kassa een grote foto op de muur geplakt.
Het was een vrij actuele foto van Steven Spielberg, aanwezig in dat winkeltje.
Toch het bewijs dat hij ondanks die frustrerende zomer van 1974 was teruggekeerd op Martha's Vineyard.

We kunnen het ons vandaag de dag niet voorstellen, maar toen de hele filmploeg Martha's Vineyard na die dramatische draaiperiode verliet en terugkeerde naar Hollywood, heerste er geen gevoel van optimisme.
Joe Alves verwoordde het in ons gesprek denk ik heel goed...

Aan die opening ging nog wat vooraf.
De film kreeg in totaal drie testvertoningen.
Een op 26 maart 1975 in Dallas, een op 28 maart in Long Beach en nog een op 24 april in Hollywood.
Na die eerste twee voorstellingen werd er op basis van de reacties van het publiek nog wat gefinetuned.
Maar er was al wel direct duidelijk dat Jaws in de smaak viel.
Het publiek gilde, het lachte en het applaudisseerde.
Universal besloot de film anders uit te brengen dan men tot op dat moment gewend was.
De film ging niet eerst uit in een paar grote steden in Amerika en daarna breder,
maar werd op 20 juni 1975 in een keer op 409 bioscoopschermen in de VS vertoond.
Ondersteund door een marketingcampagne die z'n gelijke niet kende,
creëerde Universal daarmee iets heel nieuws: de summer blockbuster.
Vanaf het eerste moment dat de film in de bioscoop te zien was, stonden er lange rijen voor de bioscopen.
Na tien dagen stond de teller al op 21 miljoen dollar, waarmee het op hol geslagen budget van 9 miljoen alweer was terugverdiend.
In de dagen, weken en maanden die volgden sneuvelde nog veel records,
en groeide Jaws uit tot een fenomeen.
Tijdens de uitreiking van de 48e Academy Awards in maart 1976 won de film 3 Oscars nadat hij eerder in 4 categorieën was genomineerd.
Jaws kreeg een Oscar  voor beste muziek, beste montage en beste geluid.
De film verloor het in de categorie Beste Film van One Flew Over the Cuckoo's Nest.
Maar de grote misser in het hele verhaal was toch wel dat Steven Spielberg geen eens een nominatie kreeg als beste regisseur.
"Oh, I didn't get it, I didn't get it", zei Spielberg hevig teleurgesteld - op camera - toen de nominaties bekend werden gemaakt.

Jaws was en bleef van meet af aan populair bij de fans.
Maar met de franchise werd in de jaren die volgden wel erg lichtzinnig omgesprongen.
Al is Jaws 2 uit 1978 zeker een film om nog eens terug te kijken.
De originele Jaws groeide uit tot iets legendarisch.
Er werden boeken over geschreven, er werden verschillende documentaires gemaakt, en kortgeleden kwam er zelfs een toneelstuk waarin de hoofdrol nota bene werd gespeeld door de zoon van de in 1978 overleden Robert Shaw.
Ook werden er meermaals fanevenementen georganiseerd, waaronder JAWSFEST tijdens de 30e verjaardag in 2005.
Op 20 november 2020 werd een replica van de haai - gemaakt met de originele mal, omdat alle gebruikte haaien verloren waren gegaan - opgehangen in het nieuwe Academy Museum of Motion Pictures.
En ik kan je vertellen, die ziet er geweldig uit.
En dan is er natuurlijk nog het verjaardagsfeest ter gelegenheid van 50 jaar Jaws in het weekend van 20 juni.
Natuurlijk op Martha's Vineyard.
Zo vindt er bijvoorbeeld een vertoning van de film plaats waarbij de muziek van John Williams live wordt vertoond.
Daarnaast is er een speciale tentoonstelling, een filmlocatietour over het eiland en zijn er ontmoetingen tussen fans en enkele nog levende leden van de cast en crew waaronder Jeffrey Voorhees en Joe Alves.
Het belooft een heerlijk feest te worden.
Ook op andere plaatsen wordt er stilgestaan bij 50 jaar Jaws.
De Academy Museum of Motion Pictures in LA richt een hele tentoonstelling in over het fenomeen die tot de zomer van 2026 te zien is.
Ik ga later dit jaar zelf nog een speciale presentatie geven in de bioscoop Luxor in Meppel.
Maar Jaws heeft - hoe je het ook wendt of keer - ook een dusdanig negatief beeld gecreëerd dat haaien lange tijd te kampen hebben gehad met een heel slecht imago.
Dat haaien een ongelooflijk belangrijke rol spelen in de zeeën en oceanen is iets dat pas de laatste jaren tot mensen wil doordringen.
Daarom zet ik bij de shownotes toch ook even een linkje naar het Wereld Natuur Fonds en eentje naar het goede werk van Ocean Ramsey.
Voor als je hun goede werk op dit gebied wilt steunen!

En dan neem ik je tot slot nog 1 keer mee terug naar Martha's Vineyard.
Want er nog 1 filmlocatie die ik heb overgeslagen en waar ik je toch dolgraag nog wat over wil vertellen: de woon- en werkplaats van Quint.
We zijn aanbeland bij het moment in de film dat de drie mannen op het punt staan om de haven van Amity Island uit te varen om op zee de strijd met de haai aan te gaan.
Hooper wil allerlei spullen meenemen aan boord, waaronder een anti-haaien-kooi. 
En Quint? Die denkt er het zijne van...
Het levert de zoveelste, geweldige scène in Jaws op...

Voor de woon- en werkplaats van Quint werd gekozen voor de haven van Menemsha, aan de noordwest kant van Martha's Vineyard.
Het was een van de locaties die production designer Joe Alves spotte bij zijn allereerste bezoek aan het eiland.
Hij wist onmiddellijk dat hij daar het huis van Quint wilde bouwen.

Het huis van Quint was al op de tekentafel een briljant stukje production design.
In het 11,5 meter hoog gebouw was ruimte om te werken en te wonen en er was een plek waar de boot kon worden aangelegd.
Al snel bleek dat Joe Alves een hele reeks vergunningen nodig had om het gebouw op dat leegstaande stuk grond in de haven van Menemsha te mogen bouwen.
Geen probleem, dat was te regelen.

Maar dat bleek niet voldoende.
De mensen in het dorpje wilde de zekerheid dat het gebouw na de opnamen ook weer zou worden verwijderd.
Universal moest daarvoor een borg van 100.000 dollar storten bij een bank in Boston.
En elke dag dat het bouwwerk er langer zou staan dan de overeengekomen datum van 15 juni, moest Universal 1.000 dollar betalen.
Vooruit dan maar.
Ook dat werd geregeld.
Maar toen Joe Alves met zijn team ging bouwen en er palen in de grond werden geslagen om het bouwwerk te stutten, werd Alves op de schouder getikt.
Of hij daar ook wel een vergunning voor had.
Dat bleek niet zo te zijn.
Hoelang zou het duren om die vergunning te krijgen?
"6 maanden, als ze haast maken", was het antwoord.
"En wat als we hem niet aanvragen?"
"Dan moet je het afbreken."
"En hoelang duurt het voordat dat gebeurt?"
"Zes weken! Als ze er haast achter zetten"
"Okay, dan weten we genoeg!"
Waarna de mannen doorgingen met de bouw...
De set die in Menemsha verrees was echt een pareltje...
Ik laat het Joe Alves zelf even vertellen...

Dat shot in de film waar Joe Alves al even aan refereert, behoort wat mij betreft inderdaad tot een van de mooiste uit de film.
Je ziet de boot de haven uit varen door die wijdgeopende, grote kaak van een haai in de werkplaats van Quint.
En dan hoor je die fenomenale muziek van maestro John Williams.
Man o man wat kan film toch mooi zijn....

Toen mensen op het eiland eenmaal zagen wat Joe Alves en zijn team in Menemsha hadden gebouwd, gingen er opeens stemmen op om het bouwwerk te laten staan.

Toen ik Menemsha in 2010 voor de eerste keer bezocht werkte het weer niet bepaald mee.
Net toen we uit de auto stapte, begon het te regenen en hield het niet op.
Hoe anders was dat afgelopen jaar toen we bij de haven aankwamen op dat prachtige moment van de dag dat de zomerse zonnestralen de omgeving die gouden glans geven.   
Het was er bovendien heerlijk rustig.
Een van de vissers stond de net gevangen buit schoon te maken.
Menemsha was 50 jaar na de opnamen van Jaws eigenlijk nog steeds hetzelfde, en geen spat veranderd.
Na wat tijd doorgebracht te hebben in de charmante haven wist ik dat mij nog 1 ding te doen stond.
Ik wilde per se naar de plek waar Steven Spielberg en Director of Photography Bill Butler de camera hadden neergezet om van boven het shot te kunnen filmen van de Orca die de haven uitvaart.
Ik was door een Amerikaanse collega setjetter, die kort daarvoor alle Jaws-locaties op het eiland had bezocht, al een beetje gewaarschuwd.
De bewuste locatie ligt     op privéterrein.
Zij had het geluk gehad dat de eigenaren net thuis waren geweest en haar toestemming hadden gegeven om de exacte locatie te bezoeken.
Met die kennis op zak, liepen wij de weg omhoog naar de plek die ik al had gemarkeerd op Google Maps.
Maar daar aangekomen zagen we inderdaad dat we niet verder konden.
Teleurgesteld keerde ik om en liepen we samen richting onze huurauto.
Op dat moment zag ik een ouder echtpaar de weg wandelend inslaan.
Jeroen, dit is je kans, dacht ik.
"Hello, can I ask you something?"
Ik legde uit wie ik was en waarom wij daar rondliepen.
En ik benadrukte dat we de privacy van de bewoners wilde respecteren.
"Oh, maar dat is toch helemaal geen probleem!", zei de oude vrouw.
"Loop maar met ons mee, want wij zijn namelijk de overburen"
Ze stelden zich uiteindelijk voor als Ann en Hal.
Ze woonden al jaren op Martha's Vineyard.
Ann en Hal brachten ons naar de exacte plek achter het huis en zeiden dat we ons geen zorgen hoefden te maken.
"Neem je tijd en maak gerust wat foto's. Wij wandelen weer door. Kijk, wij wonen daar", zei Ann, wijzend op een charmante woning aan de overkant van het pad.
In de minuten die volgden voelde ik mij weer als een kind in een snoepwinkel.
Ik had precies het uitzicht wat ik zocht en de zon zorgde voor een werkelijk gouden moment.
Maar daar hield het verhaal niet op.
De volgende dag besloten we opnieuw naar Menemsha te rijden.
Deze keer niet voor het uitzicht, maar om Hal en Ann nog een keer extra te bedanken voor het mooie moment.
Als blijk van waardering hadden we een blik Hollandse stroopwafels bij ons.
De grote vraag was alleen of ze wel thuis zouden zijn.
Maar ik had een kaartje en een pen bij me om een boodschap achter te kunnen laten.
Toen Ann de deur opendeed was er daarna weinig nodig om haar enthousiast nog een paar geweldige verhalen te laten vertellen.
Bijvoorbeeld dat zij al zo lang op Martha's Vineyard woonde, dat zij als jonge dame de eveneens jonge John F. Kennedy nog in zijn zeilbootje voorbij had zien komen terwijl zij aan het kanoën was.
En dat ze een van de eerste bioscoopvertoningen van Jaws op het eiland had bijgewoond samen met haar jonge dochter, bij wie ze regelmatig een hand voor d'r ogen deed.
Daarbij zaten ze in de zaal voor niemand minder dan Jackie Kennedy die ook nieuwsgierig was naar de film.
En toen volgende ook nog het verhaal dat de voormalige presidentsvrouw Ann's dochter Hillary, ook al mocht die niet liften, toch een lift naar huis had gegeven.
Toen Conny en ik een paar minuten terugreden naar ons hotel in Edgartown waren we allebei echt even sprakeloos...
Wat was ons nou weer overkomen?
We hielden inderdaad maar even onze mond.
Het enige wat te horen was in de auto... was de muziek van John Williams...

En daarmee ben ik aan het einde gekomen van deze hele speciale aflevering waarmee ik de 50e verjaardag van Jaws wilde vieren.
Je luisterde naar Fantastische Filmlocaties.
Mijn naam is Jeroen Huijsdens.
Blijf nog even luisteren, want je kunt nog wat leuks winnen aan het einde.
Maar eerst nog even dit:
Ik wil Joe Alves, schrijver Dennis Prince en Jeffrey Voorhees enorm bedanken.
En het enorm lieve echtpaar Ann en Hal Noyens uit Menemsha.
Ik heb daarnaast enorm veel informatie kunnen putten uit het boek The Jaws Log van scenarioschrijver Carl Gottlieb, dat ik je echt van harte aanbeveel.
En er waren al die documentaires, boeken, websites en fans die Jaws tot op de dag van vandaag springlevend houden.
Och, ik heb je nog zoveel niet verteld...
Alle informatie uit deze aflevering staat in ieder geval weer in de shownotes op fantastischefilmlocaties.nl.
Dat is de website waar je van alles kunt vinden over de film, de podcast en over mijn avonturen.
En ik vertel je het nog maar een keer:
Pathé Thuis is partner van deze podcast.
Ze hebben er meer dan 6000 films in huis die je kunt huren of kunt kopen,
en waarvoor je geen abonnement nodig hebt.
Ga gewoon naar pathethuis.nl.
Wil je kans maken om gratis naar een film te kijken bij Pathé Thuis, let dan nu even op.
Je hoeft alleen maar het goede antwoord te geven op de volgende vraag:
Noem een andere bekende film waar Joe Alves het production design van deed?
Is echt niet zo moeilijk!
Stuur het goede antwoord naar info@fantastischefilmlocaties.nl en wellicht win ij een Pathé Thuis voucher.
Ik hoop dat je het weer net zo leuk vond omnaar deze podcast te luisteren, als dat ik het vond om 'm te maken.
Ontzettend bedankt voor het luisteren én ik zeg: tot de volgende keer!