Een wonderlijke wandeling door Amélie's Parijs

Wie Amélie Poulain zegt, zegt Montmartre en Parijs. Zelfs na bijna 25 jaar weten de avonturen van de jonge Française die zich voorneemt mensen te helpen, de kijkers van film nog te betoveren. Hoor de verhalen over de totstandkoming van een van de grootste Franse filmhits aller tijden. Laat presentator Jeroen Huijsdens je meenemen naar de locaties in de Franse hoofdstad waar de film van regisseur Jean-Pierre Jeunet werd opgenomen.

De aflevering is ook op andere platformen te vinden die de RSS-feed van Springcast oppakken.

UGC, Claudie Ossard Productions / distributie Paradiso Films

Sceen-it.com: de filmlocaties met handige GPS-locaties
Playlist Spotify Fantastische Filmlocaties
Website Café des Deux Moulins
Website Basilique du Sacré-Coeur
Montmartre et Amélie Poulain - interview monsieur Ali (video)
Interview regisseur Jean Pierre Jeunet met Gerhard Busch van VPRO
Interview regisseur Jean Pierre Jeunet met Alex Welch voor The Academy of Motion Pictures and Arts
Website van Mécénat Chirurgie Cardiaque Enfants du Monde

De aflevering van de podcast kwam mede tot stand dankzij sponsoring door Bora Bora Productions en The James Whale Orchestra, de organisatoren van Cinema Symphony: Amélie live in concert

Ontdek de verhalen achter de schermen, bekijk prachtige afbeeldingen van de locaties en laat je inspireren door de magie van de filmwereld.

Reacties op deze aflevering zijn meer dan welkom! Als er hieronder nog geen reactie staat, betekent dat natuurlijk niet dat jij niet de eerste niet kunt zijn... 

Er zijn weinig films die je als kijker zoveel plezier willen bieden,
en daar ook zo goed in slagen, als de film in deze aflevering.
De film is vriendelijk en vrolijk,
en weet zelfs de meest kille, koude zuurpruim, op z'n minst een beetje op te warmen...

Je luistert naar Fantastische Filmlocaties, dé podcast over films en de locaties waar ze werden opgenomen.
Volgens mij ga je in deze aflevering weer dingen horen die je nog niet wist,
over de film in deze aflevering, over de mensen die hem maakten,
én natuurlijk over de locaties waar hij werd opgenomen.
Daarnaast probeer ik met mijn persoonlijke verhalen uit te leggen waarom het zo leuk is om filmlocaties te bezoeken.
Mijn naam is Jeroen Huijsdens en deze keer neem ik je weer een keer mee naar Parijs om het te hebben over Amelie Poulain.
 
In Le fabuleux destin d'Amelie Poulain - want dat is eigenlijk de volledige titel - worden we voorgesteld aan de 23-jarige Amelie Poulain.
Amelie woont in Parijs in het heerlijk nostalgische Montmartre.
In het dagelijkse leven werkt Amelie in Café des Deux Moulains.
Bij toeval stuit ze in haar appartement op een verborgen doosje met daarin dingen die daar door een kind ingestopt moet zijn.
Ze weet de persoon te traceren.
En als ze ziet wat haar goede daad bij hem losmaakt, besluit ze voortaan alleen nog maar dingen te doen waar ze andere mensen gelukkig van worden.
Het is uiteindelijk haar oude, breekbare buurman Raymond Dufayel die Amelie uitlegt dat ze ook haar eigen geluk niet uit de weg moet gaan.
En de deur moet openen voor de liefde in haar leven.
 
Amélie werd van 2 maart tot en met 7 juli 2000 grotendeels opgenomen in de wijk waar de film zich ook voor een belangrijk deel afspeelt: Montmartre in het noorden van Parijs.
Het is een wijk waar iedereen die ooit in de Franse hoofdstad is geweest, denk ik wel eens een bezoek aan heeft gebracht.
Alleen al omdat het de plek is waar de Sacre Coeur te vinden is.
Na de Eiffeltoren en de Notre Dame misschien wel het beroemdste én meest bezochte bouwwerk van de Franse hoofdstad.
Maar er zijn ook nog meer dan voldoende andere locaties aan te wijzen waar Amelie werd opgenomen.
Maar dat is tevens een beetje het dilemma van deze aflevering.
Want er komen in de film zo ongelooflijk veel locaties in beeld,
dat het ondoenlijk is om te allemaal af te gaan.
Kijk, er zijn de locaties die het decor vormen van een of meerdere scenes in de film,
en je hebt de locaties die echt voorbij flitsen, en heel kort in beeld komen.
Maar ook daar zitten pareltjes tussen die best wel benoemd mogen worden,
al is het maar kort.
De eerste die mij te binnen schiet is de bioscoop waarin we Amelie zien zitten.
Om aan de kijker uit te leggen dat ze het zo leuk vindt om de reactie van mensen in de zaal te zien.

Die korte scène werd gedraaid in Cinema Studio 28.
Dat is een van de oudste bioscopen van Parijs.
Het kleine theater opende z'n deuren in februari 1928.
Van meet af aan was het een ontmoetingsplek voor allerlei schrijvers, schilders en andere artiesten, waaronder Franse grootheden als Abel Gance en Jean Cocteau.
De lampen die Cocteau in de jaren 50 voor de bioscoop ontwierp, hangen er trouwens nog steeds.
Een andere locatie die maar kort in beeld komt is een van de sluizen van Canal Saint Martin.
Het is plek waar ons wordt verteld dat Amelie er veel plezier aan beleeft om platte stenen over het water te laten zeilen.
Amelie staat in de film op een van de in totaal negen sluizen die het 4,5 kilometer lange kanaal kent.
De sluis die je moet zoeken als je hem een keer met eigen ogen wilt zien, is degene vlakbij Place de La Republique.
Dat is 4 minuten lopen.
Bij de shownotes op mijn website vind je weer een link naar alle filmlocaties met GPS locaties.
Ik wil toch ook Pont des Arts nog even kort noemen.
Die voetgangersbrug komt echt maar in een split second in beeld als Amelie er tevreden overheen loopt.
Ze heeft Dominique Bretodeau dan net het doosje uit zijn jeugd terugbezorgd.
Pont des Arts werd deze eeuw bekend als de slotjesbrug.
Verliefde stelletjes uitten er hun liefde door een hangslot aan de brug te bevestigen.
Maar dat werden er zoveel dat ze in 2015 allemaal werden verwijderd.
Men was bang dat de brug onder het gewicht zou instorten.
Deze wandelaarsbrug bied je trouwens een prachtig uitzicht op Ile de la Cité
Dat is het eiland in de Seine waar ook de beroemde Notre Dame op staat.
De Notre Dame is dan weer tevens de kerk waar Amelie's moeder in een hele korte scene noodlottig om het leven komt.
Om dit hoofdstuk even af te ronden, stip ik nog heel kort ook even de volgende locaties uit Amelie aan.
Ten eerste de entree naar het metrostation Lamarck-Caulaincourt.
Dat is de plek waar Amelie de blinde man in extase achterlaat.
Dan is er ook nog metrohalte Abbesses, waar Amelie dezelfde blinde man wat geld geeft.
En waar ze Nino voor de eerste keer ziet bij een fotomachine.
En dan is er nog Piscine des Amiraux.
Dat is in de film het zwembad uit 1927 waar Amelie's vader altijd een duik neemt,
en waar je nog steeds baantjes kunt trekken.
Ik besef ik je een beetje overvoer met informatie en locaties, maar ik hoop dat je nog kunt volgen.
Voordat ik zo ga inzoomen op de wat belangrijkere locaties, eerst eens even wat over de totstandkoming van de film.
 
Er is een man zonder wie Amelie niet gemaakt zou zijn.
Dat is Jean-Pierre Jeunet.
Niet alleen de regisseur, maar eigenlijk ook gewoon de geestelijk vader van Amelie.
Of zoals hij in diverse interviews zei: Ik bén Amelie!
De film was voor Jeunet een uitgelezen kans om zijn eigen herinneringen en verhalen in een film te stoppen.
Dingen die hij in de loop van de jaren had verzameld en opgeschreven.
Laat me nog even een stukje verder terug in de tijd gaan.
In 1981 won Jeunet als jonge, nieuwe filmmaker - tot zijn grote verrassing - een Cesar voor de korte stop motion film Le Manège.
Toen hij thuiskwam stonden er 180 boodschappen op zijn antwoordapparaat.
Waaronder berichten van de productiemaatschappijen Gaumont en TF1.
Jeunets carrière zat daardoor direct in een stroomversnelling.
Toch zou het nog tien jaar duren voordat hij samen met z'n partner Marc Caro, de cultfilm Delicatessen kon maken.
En een paar jaar later de film The City of Lost Children.
Die films waren voor 20th Century Fox reden om Jeunet uit te nodigen voor een gesprek in Hollywood.
Dat ging over een film die zij hem wilde laten maken: de vierde Alien-film: Alien Resurrection.
Dat Jeunet geen woord Engels sprak, was blijkbaar geen enkel probleem.
De Franse regisseur vertrok naar LA voor een periode van 14 maanden om daar aan de film te werken.
Maar Alien Resurrection werd niet het succes waarop werd gehoopt.
Toch was het vooral Jeunets terugkeer in Parijs dat zijn ogen deed openen.
Toen zag hij pas weer, in wat voor fantastische stad hij eigenlijk woonde.
Hij pakte z'n map met ideeën voor een volgende film en stuitte op een notitie die hij eerder had gemaakt: je volgende film moet positief zijn!
En dat werd ie...
Ik onderbreek deze aflevering even voor het volgende.
Amelie Poulain keert binnenkort weer terug in theaters.
In april en mei 2025 komt de film tot leven tijdens Amélie Live in Concert.
Dat evenement brengt de onvergetelijke film naar het grote scherm, terwijl de muziek live wordt gespeeld door het James Whale Orchestra.
Deze bijzondere productie van Cinema Symphony vindt plaats in de mooiste concertzalen van Nederland.
Ga snel naar CinemaSymphony.nl voor meer informatie en kaarten voor het concert.
 
Jean-Pierre Jeneut ging na zijn Alien-avontuur in Los Angeles aan de slag met zijn nieuwe film.
Hij kreeg daarbij hulp van Guillaume Laurant,
de man met wie hij eerder aan de film The City of Lost Children had gewerkt.
Laurant sleutelde vooral aan de dialogen.
Jeunet was de man van de verhaallijnen.

Het had niet trouwens veel gescheeld of de film had geen Amelie geheten, maar Emily.
Jeunet schreef de eerste versie van het verhaal namelijk met de Engelse actrice Emily Watson in gedachte.
Nou moet je Emily Watson vooral niet verwarren met Emma Watson, de actrice uit Harry Potter.
Die was toen ook nog niet eens tien jaar.
Nee, Emily Watson kenden we op dat moment vooral van de film Breaking the Waves uit 1996.
Jeunet was zo weg van haar talent - in het bijzonder door die film - dat hij Watson de hoofdrol wilde geven in zijn nieuwe film.
Ook al was zijn geen Française...
Watson toonde veel interesse.
Maar toen ze enkele weken voor de start van de productie zag dat ze moest kiezen,
koos ze uiteindelijk toch voor een rol in de film Gosford Park van regisseur Robert Altman.

Het is best wel grappig om er toch nog even bij stil te blijven staan.
Want wat zou er nou geworden zijn van de nu immens populaire Netflix-serie Emily in Paris als Emily Watson destijds wel 'ja ' had gezegd?
En de film Emily van Montmartre of zoiets zou hebben geheten...?

Na het besluit van Emily Watson om niet mee te doen bleef Jeunet teleurgesteld achter.
Tot hij korte tijd daarna de filmposter zag van de Franse film Venus Beauté.
Met daarop .... Audrey Tatou!
Het tweetal maakte een afspraak en naar eigen zeggen wist Jeneut al na tien seconden dat hij zijn Amelie Poulain had gevonden...
In 2021 zei hij daarover nog tegen de VPRO in een interview ter gelegenheid van de 20e verjaardag van de film: dat hij dat al na tien seconden wist omdat hij anders niet goed zou zijn in zijn vak.
'Dat weet je gewoon!" zei hij destijds.
 
We associëren Amelie Poulain erg met Parijs en Montmartre in het bijzonder,
maar er werd ook nog op enkele andere plaatsen gefilmd.
Het huis van Amelie's ouders bijvoorbeeld.
Waar de tuinkabouter op mysterieuze wijze verdwijnt en op wereldreis gaat.
Dat huis ligt een uur ten noorden van Parijs.
In Eaubonne, aan Rue des Callais.
En de studio-opnamen vonden zelfs niet eens in Frankrijk plaats, maar in Duitsland.
In de MMC Studios in Keulen, waar regisseur Jim Jarmusch later ook Only Lovers Left Alive filmde.
Een andere leuke locatie om toch even te benoemen is Foire du Trône.
Dat is namelijk de kermis die je in de film ziet, waar Nino werkt en waar Amelie het ritje door het spookhuis maakt.
Foire du Trône vind je van eind maart tot eind mei op het plein Pelouse de Reuilly, vlakbij de dierentuin van Parijs.
Met meer dan 300 attracties is het niet alleen de grootste, maar ook de oudste traditionele kermis van Frankrijk.

Nino, de jongen waar Amelie verliefd op wordt, werkt niet alleen op die kermis.
Maar ook in een sexshop.
Dat is het ook vandaag de dag nog steeds.
De winkel heet tegenwoordig Toys Palace en ligt op 4 minuten lopen van het café waar Amelie werkt.
Laat ik maar zeggen: voor de fans van een heel ander genre...
Een ander winkeltje dat leuk is om te noemen is Au Clown de la République aan Boulevard Saint-Martin.
Dat is de verkleedwinkel waar Amelie het masker en de hoed van Zorro koopt.
En om het cirkeltje van de winkels dan toch even rond te maken moeten we natuurlijk naar de groentewinkel van Collignon.
De winkel heet in werkelijkheid Au Marché de la Butte, en ligt op de hoek, op nummer 56 van Rue des Trois Frères.
Het ligt precies tussen het café waar Amelie werkt en de beroemde Sacre Coeur.
Naar allebei is het zo'n 8 minuten lopen.
De groentewinkel is na al die jaren nog steeds eigendom van Ali Mdoughy, die op een slimme manier van de populariteit van de film gebruik maakt.
Hij verkoopt onder meer ansichtkaarten van de film aan de vele toeristen die bij hem stoppen omdat ze de winkel uit Amelie willen zien.
Aan de gevel hangt trouwens nog steeds het filmbord Maison Collignon vernoemd naar chagrijnige en gemene groenteman, gespeeld door Urbain Cancelier.
Bij de shownotes zet ik nog even een link naar een interview met Monsieur Ali uit 2001.
Geeft namelijk ook een prachtig tijdsbeeld...
 
Als je - zoals ik heb gedaan - op onderzoek uitgaat naar informatie over Amelie, stuit je op een karrevracht aan interviews die Jean Pierre Jeuneut in de loop der jaren heeft gegeven.
Het waren dankbare bronnen voor deze podcast.
Maar Jeunet heeft de film natuurlijk niet alleen gemaakt, en dus moet ik ook hier even wat andere namen noemen van de mensen die van Amelie Poualin die heerlijke film maakte die het is geworden.
Bruno Delbonnel bijvoorbeeld, de man die er met zijn camera voor zorgde dat we naar Amelie kunnen kijken alsof we door een vakantiebrochure bladeren.
En die ons bij tijd en wijle laat mee-fladderen met Amelie.
En Color Supervisor Yvan Lucas en Color Grader Didier Le Fouest die er mede voor zorgde dat Amelie en de haar omgeving qua kleuren van het doek afspatten.
En laat ik vooral Production Designer Aline Bonetto vooral ook niet vergeten.
En editor Hervé Schneid, die de film een dat lekkere ritme mee heeft gegeven.

En dan is er natuurlijk de man die Amelie muzikaal tot leven bracht.
Yann Tiersen.

Regisseur Jeunet kwam Tiersens werk op het spoor omdat een van zijn productieassistenten naar een CD van hem zat te luisteren.
Hij kocht direct alle albums die Tiersen had gemaakt en benaderde hem of hij interesse had om de score voor Amelie te maken.
Tiersen componeerde zo'n twintig stukken, volgens de verhalen in slechts 2 weken tijd.
Maar er moet ook worden gezegd dat Yann Tiersen een man is met een bijzondere opvatting over film en muziek.
Hij vindt het namelijk nogal onzinnig om muziek te componeren bij beeld.
Andersom kan wat hem betreft prima: bestaande muziek zoeken bij een bepaald beeld.
Daarom vind je op de soundtrack van Amelie verschillende tracks die afkomstig zijn van de eerste drie studioalbums van Tierssen.
Muziek die had hij dus al gemaakt.
De soundtrack van Amelie werd een reuze succes.
Hij vloog omhoog in Franse hitlijsten en Yann Tierssen won Cesar voor de soundtrack.
Dat was opvallend genoeg voor Beste Muziek speciaal geschreven voor een film....
Dat dan wel weer.

De kenmerkende muziek van Tiersen is niet terug te horen in de musical Amelie die twaalf jaar later in ontwikkeling ging.
De musical ging in 2015 in de VS in première en bereikte ook Broadway.
Maar van een groot succes zoals de film was geen sprake.
Ook de Nederlandse musicalversie die in 2022 nog in de theaters te zien was, was geen doorslaand succes.
Regisseur Jean-Pierre Jeunet heeft zich altijd van de musical gedistantieerd.
Hij heeft naar eigen zeggen een hekel aan musicals.
Hij verkocht de rechten alleen om de opbrengst aan het fonds te kunnen geven dat hartchirurgie bij jonge kinderen uit andere delen van de wereld mogelijk maakt.
De link naar dat mooie goede doel staat bij de shownotes, als je er meer over wilt weten.
 
Er zijn twee treinstations in Parijs die een rol spelen in Amélie.
Dat zijn Gare de l'Est en Gare du Nord.
En daar gebeurt iets opvallends mee in de film.
Amelie komt in de film aan op Gare du Nord.
Dat is het station waar je ook aankomt als je met de trein vanuit nederland naar Parijs gaat.
Daar ziet Amelie Nino in de weer bij de pasfotomachine.
Ze denkt dat hij haar ook ziet staan, maar hij is geïnteresseerd in heel iets anders:
de mysterieuze man met de rode gimpen.
Als Nino hem buiten het station achterna rent, zitten we opeens niet meer bij Gare du Nord, maar bij Gare de l'Est.
Dat weten we omdat we Nino de trappen op zien rennen bij Rue d'Alsace. 
Daar verliest hij het foto-album dat wordt gevonden door Amelie.
Gare de l'Est moet je sowieso even bezoeken, ook al is het flink veranderd sinds de filmopnamen.
Je moet er echt even naar binnenlopen om de ruimte met het prachtige ronde raam boven de entree te zien.
Dat komt ook zo mooi in beeld tijdens de scene waarin Nino ontdekt wie de mysterieuze man is waar hij elke keer de verscheurde pasfoto's van vindt.
Ik heb trouwens nooit begrepen waarom er - bijvoorbeeld door Visit Paris - op dit station niet gewoon een Amelie-pasfotohokje is neergezet. 
Ik denk dat je er versteld van staat hoeveel mensen er foto's zouden laten maken...
 
Een andere locatie waar elke Amelie-fan natuurlijk naar toe moet,
wat zeg ik: waar je naar toe moet ook al ben je geen fan, dat is de Sacre Coeur,
de basiliek die hoog boven alles uittorent.
De 19e eeuwse kerk werd gebouwd omdat de Fransen een plek wilden waar 58.000 doden mee konden worden herdacht die vielen tijdens de Frans-Duitse oorlog van 1870-1871.
De bouw duurde 39 jaar. Pas in 1919, nota bene na de Eerste Wereldoorlog werd de kerk pas ingewijd.
De basiliek is in veel meer films te zien, waarin Funny Face en French Kiss.
En natuurlijk John Wick 4 waarin de trap naast de kerk een belangrijke rol speelt.
Luister maar naar de aflevering die ik daar over maakt in het voorjaar van 2023.
In Amelie is de prachtige, opvallend witte kerk te zien in de scene waarin Amelie Nino zijn fotoboek teruggeeft.
Maar hem daarvoor wel de trappen op en af doet rennen...
 
Amelie Poulain won in 2002 in Frankrijk 4 Cesars, in Engeland 2 BAFTA's en kreeg in Hollywood 5 Oscarnominaties.
Maar bij het prille begin van de film ging het nog helemaal niet over rozen.
Jeunets eerdere film The City of Lost Children was in 1995 nog geselecteerd als openingsfilm voor het filmfestival van Cannes.
Daarop werd besloten ook Amelie in een voorlopige versie aan de festivalorganisatie te laten zien.
Maar dat werd geen succes...
Festivaldirecteur Gilles Jacob zag de film.
Maar hij zat volgens Jeunet zo op z'n stoel te schuiven dat die aanvoelde dat Cannes de film niet zou kiezen.
Het oordeel was dat Jeunet een 'oninteressante film' had gemaakt.
Niet geschikt voor het filmfestival....
De afwijzing leidde in het cinefiele Frankrijk tot een rel, want de critici zagen de film wel zitten en de film kwam breed in de publiciteit.
Jacob moest op TV uitleggen waarom zijn festival tot de keuze was gekomen, aldus Jeunet.
Amelie groeide daarna via een normale bioscooprelease uit tot een enorme filmhit.
In Frankrijk trok de film in de eerste zeven weken 6 miljoen Fransen naar de bioscoop.
Maar niet alleen in Frankrijk, overal waar de film uitkwam, omarmde het publiek de avonturen van de jonge Amelie.
In Nederland ging de film bijna een half jaar na Frankrijk uit in de bioscoop,
en wilde zo'n 350.000 mensen de film in het theater zien.

Het productiebudget van tien miljoen was in ieder geval in no time terugverdiend.
Wie nu in de lijstjes kijkt ziet dat de film wereldwijd inmiddels bijna 180 miljoen dollar in bioscopen alleen heeft opgebracht.
Mede dankzij een leuke her-release van de film rondom de 20e verjaardag, enkele jaren terug.
En dan te bedenken dat Jean Pierre Jeunet aan het begin hoopte dat een winst van 1 miljoen euro haalbaar was...
 
En dan is er nog 1 locatie waar ik je natúúrlijk mee naar toe moet nemen:
Café des deux Moulins aan Rue Lepic nummer 15 in Montmartre.
Het café en restaurant waar Amelie werkt,
en dat in werkelijkheid net zo heet als in de film.
Het café schijnt vernoemd te zijn naar twee oude molens in de buurt.
Maar welke twee nu precies zijn, daarover spreken verschillende berichten zich wat tegen.
In 2002 - na de release van de film dus - kwam het café in andere handen.
Maar de nieuwe eigenaar liet de boel - ondanks geruchten - grotendeels intact.
De sigarettenbalie van de wat neurotische Georgette - gespeeld door Isabelle Nanty - werd wel verwijderd.
En ook de glazen wand waarop Amelie het gerecht schrijft terwijl Nino aan het tafeltje voor haar zit, vind je er niet.
Achterin het café hangt wel een hele grote afbeelding van Amelie,
maar verder is het café-restaurant vooral het buurtcafé gebleven dat was, lang voordat de film het café zo beroemd maakte.
De buurtbewoners hebben ondertussen wel geaccepteerd dat de ene na de andere tourist er binnenloopt om foto's en video's te maken.
De eerste keer dat ik het café bezocht was echt al jaren terug.
Maar ik kwam er ook toen om de filmlocatie te zien.
Ik stond destijds met 5 minuten alweer buiten, want de bediening was echt te beroerd voor woorden.
Maar vorige jaar keerde ik terug.
We liepen er naar binnen nadat ik kort daarvoor bij de Sacre Coeur op Instagram de winnende film bekend had gemaakt van de eerste Fantastische Filmlocaties Award.
Ik zat toen zo vol adrenaline dat Deux Moulins was de perfecte plek om even tot rust te komen.
Het personeel was deze keer uiterst vriendelijk en het tafeltje waaraan Nino in de film zit, was nog beschikbaar.
Dus dat waren opnieuw een paar heerlijke filmische minuten.
Maar het leukste verhaal komt toch wel van regisseur Jean Pierre Jeneut zelf.
Hij woont nog altijd in de buurt en ziet dus hoe mensen foto's blijven maken in én van het café. 
In een interview vertelde hij dat hij mensen wel eens aan anderen hoort uitleggen dat ze voor het café van Amélie staan.
Dan wil hij nog wel eens roepen dat hij Amélie heeft gemaakt.
De reactie is regelmatig: "Ja hoor, natuurlijk heb je dat gedaan..."

Maar de mooiste anekdote die hij er ooit over vertelde was toch wel de volgende:
Ergens in 2003 had Jeunet een afspraak met actrice Jodie Foster in het café in verband met de film Un long dimanche de fiançailles, zijn volgende films destijds.
Foster en Jeunet stonden buiten het café te wachten op een taxi toen er een jong meisje kwam aanlopen met een camera.
Ze dachten dat ze misschien kwam vragen om een foto met Jodie Foster.
In plaats zei het meisje tegen Jodie Foster: "Kun je alsjeblieft een beetje aan de kant gaan?"
Ze wilde een foto maken van het Amelie-café...

Je luisterde naar Fantastische Filmlocaties.
Mijn naam is Jeroen Huijsdens.
Alle informatie en shownotes - en een verwijzing naar de exacte filmlocaties - vind je op mijn website fantastischefilmlocaties.nl.
Ik wil Bora Bora Producties en Cinema Symphony graag bedanken voor hun support.
Wil je voortaan geen aflevering missen, abonneer je dan op deze podcast.
Dan krijg je automatische een melding als er een nieuwe aflevering is.
En ik lees natuurlijk weer heel graag wat je van vindt,
dus laat van je horen en stuur me een email of een dm via Instagram.
Voor nu: bedankt voor het luisteren en tot de volgende keer!