Verliefd worden op Italië met Diane Lane

Er zijn van die films die je direct verleiden om eten uit een bepaalde keuken te maken. Zoals je ook films hebt die je direct naar een bepaalde bestemming doen verlangen. Under the Tuscan Sun met de stralende Diane Lane over het lekkere leven in Toscane op fantastische filmlocaties doet gewoon allebei. Ga mee op reis naar Italië. Hoor de verhalen over het maken van de film, over de mensen die hem maakten en waar hij werd opgenomen.

De aflevering is ook op andere platformen te vinden die de RSS-feed van SoundCloud oppakken.

Touchstone Pictures

Sceen-it.com: de filmlocaties met handige GPS-locaties
Playlist Spotify met muziek uit Fantastische Filmlocaties
Villa Laura in Cortona
Hotel California in Positano
Bravio delle Botti
LandK Design - Luigi Agnelli & Kate Bray
Casa Dreosti

Ontdek de verhalen achter de schermen, bekijk prachtige afbeeldingen van de locaties en laat je inspireren door de magie van de filmwereld.

Heerlijk deze weer maar ben ik nou gek? Ik zag de film toch in de bioscoop? Weer even ' op reis' geweest. Dank je wel. XXX Riet

Er zijn van die films die je direct verleiden om eten uit een bepaalde keuken te maken.
En je hebt films die je direct naar een bepaalde bestemming doen verlangen.
De film in deze aflevering? 
Die doet gewoon allebei...

Je luistert naar Fantastische Filmlocaties, dé podcast over films en de locaties waar ze werden opgenomen.
Ik denk dat je weer dingen gaat horen die je nog niet wist,
over de film in deze aflevering, over de mensen die hem maakte
én natuurlijk over de locaties waar die werd opgenomen.
Ondertussen probeer ik je met persoonlijke verhalen ook duidelijk te maken waarom ik het zo leuk vind om filmlocaties te bezoeken.
Mijn naam is Jeroen Huijsdens en in deze aflevering gaan we weer naar Italië om verliefd te worden op Under the Tuscan Sun.
 
Je hebt La Dolce Vita, La Grande Bellezza, Cinema Paradiso, Novecento en Roma, citta aperta
Een voor echt prachtige films van Italiaanse meesters die ons hún Italië lieten zien.
En je hebt het Italië dat ons wordt getoond in films als Roman Holiday, Letters to Juliet en Under the Tuscan Sun.
Over het zoete leven in Italië.
Ah, vooruit, over het soms iets te zoete leven in Italië
Toch wil ik in deze aflevering stil staan bij Under the Tuscan Sun,
de film uit 2003 met Diane Lane in de hoofdrol.
Dat doe ik omdat de film keer op keer terugkeert in allerlei lijstjes van favoriete films waarin Italië een hoofdrol mag spelen.
En omdat ik je nog altijd het verhaal wilde vertelde over mijn bezoek aan Cortona,
het plaatsje in Toscane waar regisseur Audrey Wells de film in het najaar van 2002 opnam.
Want dat bezoek was er één om in te lijsten...
Dat straks.
Maar voor de mensen wiens geheugen even moet worden opgefrist,
of die gewoon helemaal geen idee hebben:
Under the Tuscan Sun gaat over Frances Mayes, een 35-jarige schrijfster uit San Francisco wiens huwelijk onverwacht op de klippen loopt.
Haar vrienden Patti en Grace geven haar een ticket naar Italië,
waar zij geen gebruik meer van kunnen maken vanwege een zwangerschap.
Tijdens de reis ziet Frances in Cortona in Toscane een oude villa te koop staan.
In een opwelling besluit ze hem te kopen,
en met de hulp van een bont gezelschap bouwvakkers begint ze aan een reusachtige opknapbeurt.
Én aan een heel nieuw leven in Italië.

De reis die Francis in de film aflegt, brengt ons niet alleen naar Cortona, maar ook naar Florence, Rome, het charmante Montepulciano en naar Positano, gelegen aan de prachtige Amalfikust.
Florence komt maar even in beeld,
en ook Rome moet het eigenlijk een beetje doen met een bijrol.
Maar mocht je in de Italiaanse hoofdstad toch nog een keer in de voetsporen van Diane Lane willen wandelen:
Ze stapt uit de bus op Piazza Venezia.
Dat is het plein voor het moment van Victor Emmanuel II.
Op Vicolo del Bollo raakt ze daarna de weg een beetje kwijt.
Als ze daarna achterna wordt gezeten is de - natuurlijk veel te charmante - Marcello haar redder in nood.
Dat gebeurt op Piazza di San Simeone.
De exacte locaties vind je weer bij de shownotes op de website.
Met Marcello gaat Frances uiteindelijk naar Positano, aan de Amalfikust, net onder Naples.
En dat is echt geen twee uur rijden zoals hij wel beweert...

Nee, voor een ritje naar Positano vanaf Rome moet je echt wel drie uur uittrekken.
Maar je moet de Amalfikust er sowieso niet "eventjes" bij willen doen,
want het is daar echt geweldig.
Ga niet in het hoogseizoen, want dan is het gewoon geen doen.
Maar voordat ik je meer vertel over de Amalfikust, eerst weer even terug in tijd.
 
Naar het najaar van 1998.
Want dan begint het verhaal achter de film.
De Amerikaanse filmproducent Tom Sternberg is op dat moment in Italië.
Hij is er voor de opnamen van de film The Talented Mr Ripley.
Sternberg en zijn mensen zitten in de laatste draaidagen van die film.
Ze hebben nog 1 opnamedag gepland.
Die vindt plaats in het Italiaanse stadje Pienza in Toscane.
Na afloop van die draaidag gaat Sternberg samen met hoofdrolspeler Matt Damon en regisseur Anthony Minghella naar een bar om wat te drinken.
Hij ziet daar een Engelssprekend stel.
Ze zijn wijnglazen aan het uitzoeken.
Sternberg raakt met ze in gesprek.
Het blijken Frances en Ed Mayes te zijn.
Het toeval wil dat Sternberg net het boek heeft gelezen dat Frances heeft geschreven, getiteld Under the Tuscan Sun.
Hij vond het een heerlijk boek, maar hij zag er geen film in.
Waarom niet? Omdat er geen grote dramatische twist in zit.
Nog geen twee jaar later, in maart 2000, komt Sternberg hetzelfde stel weer tegen.
Deze keer in Los Angeles waar ze alle drie te gast zijn op een evenement van de Tuscan Film Commission.
Sternberg vertelt Frances dat hij haar boek heeft herlezen.
Het ziet alsnog kans om er een film van te maken, als zij dat ook wil.
Maar dan wil hij er wel iets aan kunnen toevoegen, zonder de basis kapot te maken.
Mayes staat er voor open.
En ze komen tot een afspraak.

Het boek Under the Tuscan Sun van Frances Mayes verscheen voor het eerst in september 1996.
In Amerika was het direct een hit.
Het boek zou meer dan tweeënhalf jaar in de New York Times Bestseller lijst blijven staan.
En het zou uiteindelijk in 54 talen verschijnen.

Terug naar Italië, terug de filmlocaties.
Ik vertelde je net over Positano, dat net als plaatsjes als Atrani en Amalfi zelf aan de Amalfikust ligt.
Dat wordt beschouwd als een van de mooiste kusten ter wereld,
Daarom werd hij in 1997 op de werelderfgoedlijst van UNESCO geplaatst.
Positano zelf is slechts 8 vierkante kilometer groot en telt maar zo'n 4.000 inwoners.
Dat zou je niet zeggen als je er rondkijkt.
Maar ja, het stadje trekt dan ook elk jaar zo'n 5 miljoen bezoekers...

Positano komt op twee momenten in de film in beeld.
Als Frances met Marcello meegaat en tijd met hem doorbrengt op het strand.
En als ze later in de film terugkeert om hem onverwacht te bezoeken.
Wat niet helemaal lekker afloopt...
De scene daarvoor werd gefilmd bij Hotel California aan Via Cristoforo Colombo.
Vanaf daar heb je een werkelijk fantastisch uitzicht op wat Positano zo bijzonder maakt:
al die tegen de rotsen aan gestapelde gebouwen in verschillende kleuren.
Een plaatje!
Ik moet later echt nog een keer terugkomen op de Amalfikust,
want het unieke stukje Italië is de afgelopen tijd weer heerlijk in de spotlight komen te staan door films als Tenet, The Equalizer 3 met Denzel Washington en natuurlijk de fenomenale serie Ripley.

Maar nog weer even terug naar de ontstaansgeschiedenis van Under the Tuscan Sun.
Nadat producent Tom Sternberg en schrijfster Frances Mayes in 2000 afspraken maakten over de filmrechten, ging Sternberg op zoek naar een geschikte filmmaker.
Die vond hij in Audrey Wells.
Wells had vier jaar eerder haar speelfilmdebuut gemaakt met het scenario voor de film The Truth About Cats & Dogs.
Een jaar daarna mocht ze voor Disney aan de slag met de komedie George of the Jungle.
Er zit nog een sympathieke verwijzing naar die film in Under the Tuscan Sun, maar daar kom ik straks nog wel even op terug.
Audrey Wells maakte haar regiedebuut in 1999 met de film Guinevere.
Een jaar later ging zij aan de slag met het boek Under the Tuscan Sun.
Volgens producent Sternberg was het Wells die het winnende idee indiende om het boek te verfilmen.
Het script van Wells wist niet alleen het hart van het boek te bewaren, maar er tegelijk een dramatische twist in te leggen.
En dat allemaal gebaseerd op het idee: als je stopt met het zoeken naar liefde, vindt de liefde jou vanzelf.
Wells kreeg in juni 2001 de opdracht om haar eigen script te gaan verfilmen.
Het eerste wat ze deed was een reisje boeken met haar gezin naar Toscane om Frances en Ed Mayes te ontmoeten.
Die ontmoeting vond plaats in huize Bramasole, de villa die de echte Frances Mayes in 1989 had gekocht en samen met haar partner Edward had opgeknapt.
Want daar wijkt het echte verhaal af van de filmversie.
In werkelijkheid had Mayes na haar echtscheiding al een nieuwe partner toen ze de verlaten villa kocht en die samen met hem opknapte.
De echte villa, Villa Bramasole dus, ligt zo'n 9 minuten rijden van de villa die werd gebruikt voor de filmopnamen.
Dat was Villa Laura.
Die villa dateert uit de 17e eeuw en werd in het najaar van 2002 gebruikt voor de filmopnamen.
Vier jaar later kwam de villa in andere handen en werd hij volledig gerestaureerd.
Het landgoed, want zo mag je het best noemen, is tegenwoordig te huur.
Met tien slaapkamers en plek voor 20 gasten biedt het genoeg ruimte voor een groep vrienden om er een te gekke tijd door te brengen.
Als je bereid bent zo'n 20.000 euro neer te tellen voor een weekje Toscane.
Maar geef toe, dan heb je wel iets héél speciaals...
Ik zet de link weer even voor je bij de shownotes zodat je je ook even heerlijk kunt vergapen aan de prachtige foto's... 
Voor als je ooit de Postcodeloterij wint, laten we maar zeggen...
Ik heb er helaas niet rond kunnen kijken, maar ben er natuurlijk wel even langsgereden.
Al was het alleen al om even over het weggetje te kunnen wandelen waar Frances vanaf haar balkon elke dag de oude man bloemen ziet brengen naar een herdenkingsplek.
Die herdenkingsplek, die is er niet echt. 
Die werd er voor de film tijdelijk neergezet.
Maar dat weggetje, de muur, en dat balkon van Villa Laura waarop Diane Lane stond... ja, allemaal nog aanwezig...
En het komt allemaal weer heerlijk tot leven dankzij de muziek van Christophe Beck.
 
Ik heb deze keer geen grote verhalen over actrices die voor de hoofdrollen in aanmerking kwamen, maar die toch niet kregen.
Ik heb er wel naar gezocht, maar kon er eerlijk gezegd niets over vinden.
Het lijkt erop dat Diane Lane echt dé kandidaat was voor de hoofdrol en die ook kreeg.
En er was veel waardering voor Lane - vooral van de filmpers - hoe ze inhoud gaf aan haar rol.
Diane Lane zelf was op de set een stuk minder gelukkig dan ze in sommige scenes uitstraalde.
In een interview jaren later gaf Lane toe, vertelde ze dat op de set in Toscane ongelooflijk veel last had van heimwee.
Lane had ten tijde van de opnamen net een relatie met acteur Josh Brolin.
Ze wilde eigenlijk niks liever dan terug naar de States.
Naar haar dochter die daar op school zat, en naar de man waar ze op dat moment zo verliefd op was.
Het is zelfs zo dat Lane 1,5 jaar na de opnamen besloot terug te keren naar Toscane om in alle anonimiteit alsnog van het heerlijke leven in de regio te kunnen genieten...

En dan is er nog het leuke verhaal over hoe cameraman Geoffrey Simpson bij het project betrokken raakte.
Simpson draaide eerder films als Shine en Fried Green Tomatoes.
Regisseur Audrey Wells had eigenlijk allang iemand anders gekozen voor de klus.
Maar ver in de voorbereidingen moest die persoon - wiens identiteit niet werd onthuld - afhaken vanwege persoonlijke omstandigheden.
En toen kreeg Geoffrey Simpson het script van zijn agent. 
Het verhaal sprak hem aan en Simpson gaf aan er wel zin in te hebben.
Audrey Wells stond er voor open om met hem over de film te bellen.
Maar toen ze elkaar aan de lijn hadden, kreeg Simpson de indruk dat Wells enorm twijfelde.
Hij sprak het ook gewoon uit.
En zei tegen Wellls dat zij de beslissing volgens hem niet zou kunnen maken als ze elkaar niet eerst in de ogen hadden gekeken.
Hij stelde voor om zijn frequent fly miles te gebruiken en binnen enkele dagen af te spreken voor een eetafspraak.
Punt was alleen: Wells zat in LA en Simpson in Australië.
Simpson vloog naar Los Angeles en schoof aan bij het diner met Wells, de producenten en enkele acteurs.
Het gevolg?
De eerstvolgende vlucht waar Simpson op zat, was die naar Toscane in Italië.
 
Voordat we zo naar Cortona gaan, wil ik nog even stil staan bij een uitstapje dat de film qua locaties ook nog maakt.
Op 40 minuten rijden van Cortona bevindt zich Montepulciano.
Die stad werd voor twee scenes gebruikt.
De eerste is die tijdens de traditionele vlaggenparade.
Daar is nog wel wat leuks over te vertellen.
Bravio delle Botti is een jaarlijks evenement op de laatste zondag van augustus in het hart van Montepulciano.
Vertegenwoordigers van acht verschillende wijken uit de stad nemen het dan tegen elkaar op tijdens de traditionele wijnvatenrace.
En daarna is er een optreden van vaandelzwaaiers en trommelaars uit die acht verschillende wijken op het plein voor de kathedraal.
Om je een beetje een idee te geven van het spectaculair karakter daarvan, heb ik een link naar een video bij de shownotes gezet.

In Under the Tuscan Sun doet een van de jongens die Frances helpt bij het opknappen van haar huis, mee aan die vlaggenparade.
Hij wil daarmee het hart veroveren van de ouders van het Italiaanse meisje waar hij verliefd op is geworden.
Het plein voor de kathedraal waar die scene zich afspeelt werd ook gebruikt in The English Patient, de film Heaven met Cate Blanchet en Twilight: New Moon.
Laat ik maar zeggen: voor de fans.
Een andere locatie in Montepulciano die voor Under the Tuscan Sun werd gebruikt is de Tempio di San Biagio, de kerk net buiten de stad.
In die kerk vindt de bruiloft plaats tussen de Poolse jongen Pawel en de Italiaanse Chiara, want ja, hij weet inderdaad ook het hart van haar ouders te veroveren.
De 16e eeuwse kerk was helaas gesloten toen wij er aankwamen.
Maar ik zet de link naar de website met beeldmateriaal weer even voor je bij de shownotes.
Zie je ook wat we hebben gemist, én dat er nog altijd wordt getrouwd in de kerk...

En dan... gaan we naar Cortona.
In de stad werd op meerdere plekken gefilmd.
Zo is er de scene met de markt waarop Frances voor de eerste keer de opvallende Katherine ziet lopen, gespeeld door de Schotse actrice Lindsay Duncan.
En is er de scene gedraaid op Piazza della Republica waarbij Frances een van haar reisgenoten wil helpen met het schijven van een ansichtkaart.
Daarnaast is er nog de scene op het vlakbij gelegen Piazza Luca Signorelli waarmee heel duidelijk wordt verwezen naar het werk van regisseur Frederico Fellini.
Ik hoef natuurlijk alleen maar te vertellen dat Katherine in die scene in de fontein stapt om al genoeg gezegd te hebben.
Het is een overduidelijke verwijzing naar Fellini's La Dolce Vita en de beroemde scène met Anita Ekberg in de Trevifontein in Rome.
De fontein in Under the Tuscan Sun op het plein stond er helemaal niet.
Het was een decor van acht bij acht meter dat voor deze scene tijdelijk op het plein werd geplaatst.
Het kwam de filmploeg op de nodige kritiek te staan van een lokale historicus.
Die omschreef de fontein als zwaar overdreven en historisch volledig onjuist.
Ondanks de kritiek vond de opname gewoon plaats.
Aan hetzelfde plein - met de fake fontein - is ook Teatro Signorelli te vinden.
In dat theater werd de scene gefilmd waarin Frances naar de film gaat met de Poolse Pawel.
De film waar ze naar toe gaan is George of the Jungle; 
Als je eerder goed hebt geluisterd weet je dat het script van die film werd geschreven door regisseur Audrey Wells.
 
Toen Under the Tuscan Sun uiteindelijk in september 2003 uitkwam, kwam de filmpers met uiteenlopende reviews.
De een beschreef de film als oppervlakkig.
De ander gebruikte woorden als warm en lichtgevend.
Grappig vond ik de recensie van Joel Siegel van Good Morning America die schreef:
"Tuscany is so beautiful. This is the kind of movie that makes you want to shout at the actors, "Get out of the way, I can't see the scenery."
Maar naast de wisselende meningen was er ook de breed gedragen waardering voor hoofdrolspeelster Diane Lane.
Ze kreeg in 2004 een Golden Globe nominatie voor haar rol in de film.

Under the Tuscan Sun, gemaakt met een budget van 18 miljoen dollar, verdiende wereldwijd een kleine 60 miljoen dollar in de bioscopen.
In Nederland kreeg de film opvallend genoeg nooit een bioscooprelease, maar verscheen hij direct op dvd.
Best jammer voor een film die na 20 jaar nog altijd steevast terugkeert in het rijtje films die mensen naar Italië en Toscane doet smachten...
 
En dan is er nog het verhaal dat je van me tegoed hebt.
Als je ooit in Italië bent geweest,
je gevoelig bent voor de verleidingen van het lekkere eten,
de zon die alles mooier maakt én de cultuur en historie die het land te bieden heeft, dan weet je dat je er snel verliefd op kunt worden.
Wij waren niet eerder in Cortona geweest.
En liepen de stad redelijk onvoorbereid binnen.
Ja, ik wist natuurlijk waar ik moest zijn voor de filmlocaties van Under the Tuscan Sun.
En vooral voor de locatie van die scene waarin Diane Lane een ansichtkaart schrijft voor een reisgenoot die moeite heeft om de sfeer van het stadje te vangen.

Op de plek waar Diane Lane op het muurtje zit heb je prachtig uitzicht op Piazza della Republica.
We waren in de weer met de foto's en gaven elkaar hardop wat instructies hoe de foto's het beste uit de verf zouden kunnen komen, toen iemand opeens riep: Hey, ik hoor Hollands.
Nou, zul je - als je wel eens wat tijd in het buitenland hebt doorgebracht - weten dat je werkelijk overal en nergens Nederlanders tegenkomt.
We zijn nogal een reislustig volkje...
Maar dit was geen Nederlander.
En ook geen uit Nederland afkomstige, genaturaliseerde Italiaan...
Nee, hij was afkomstig uit Zuid-Afrika... en toen we elkaar de hand schudde zei hij: "Ik ben Jeroen..."
Het gesprek dat volgde was er weer een om in te lijsten.
Jeroen Janeke vertelde dat hij een voormalige kok was uit Zuid-Afrika.
En dat hij niet lang geleden voor de eerste keer in Cortona was aangekomen en er op slag verliefd op was geworden.
Op Italië, op de regio én op Cortona in het bijzonder.
Hij had Zuid-Afrika achter zich gelaten en was een B&B begonnen in Cortona.
Het is dat we al een onderkomen hadden, maar anders hadden we die avond in het enorm charmante Casa Dreosti geslapen,
werkelijk maar een paar stappen van de filmlocatie van Under the Tuscan Sun in het centrum van Cortona.
We namen op hartelijke wijze afscheid en hij drukte ons op het hart echt een keer terug te komen.
Ik denk dat we daarna nauwelijks 15 minuten aan de wandel waren,
toen ik op een van de pleintjes muziek hoorde...
Muziek die ik kende...
Filmmuziek...
En dan heb je me...

Het was overduidelijk muziek van de legendarische Ennio Morricone.
Hoe fijn was dat?
Hier zo in Italië.
Hier zo in Cortona.
Het was muziek die Maestro Morricone in 1971 had geschreven voor de film Giu la Testa, beter bekend onder de internationale titel A Fistful of Dynamite.
Aangetrokken tot de muziek liepen we naar het gebouw waar het vandaan kwam.
De deuren stond wagenwijd open.
Binnen stuitten we op Luigi Agnelli.
Hij was aan het werk.
Luigi was tekenaar. Hij werkte met een ongelooflijke precieze aan pentekeningen zoals ik die nog nooit had gezien.
Hij legde met een enorme hartelijkheid uit hoe hij de indrukwekkend gedetailleerde tekeningen maakte samen met zijn vrouw Kate.
Een vrouw die oorspronkelijk uit Engeland afkomstig was, maar in Toscane haar nieuwe thuis had gevonden.
Kate was er op het moment van ons bezoek niet.
Maar ze reageerde diezelfde avond nog wel op een mail die ik had gestuurd met de foto van haar man in de bijlage.
Ze schreef hoe jammer ze het vond dat ze ons had gemist.
Toen we uiteindelijk weggingen uit Toscane en ik terugkeek op onze ervaringen, de ontmoetingen en op de verhalen.... het verhaal van de Zuid-Afrikaanse Jeroen.... dat van de Engelse Kate en haar Italiaanse man ...én dat van de Amerikaanse Frances Mayes, toen snapte ik het wel...
Waarom al die buitenlanders toch zo van Toscane houden...

De oorspronkelijke versie van deze podcast-aflevering hield hier op.
Maar de dag na de release van de aflevering kreeg ik een email uit Italie.
Hij was afkomstig van Kate Bray, de vrouw over wie ik je net vertelde.
Ik had haar en haar man Luigi laten weten dat de aflevering - ook al is hij in het Nederlands - live was gegaan
én dat Luigi's tekenfoto nu ook op mijn website stond.
Kate schreef mij vrij snel een mail terug, om mij te bedanken, maar ook om te vertellen dat Luigi eind 2023 was overleden. Hij was slechts 65 geworden.
Dat bericht kwam eigenlijk best hard binnen merkte ik.
En ik wilde er wat mee.
Dus besloot ik het einde toch wat te veranderen.
En hoe kan dat beter dan met een fragment van de muziek van Ennio Morricone dat zorgde voor onze connectie...

Je luisterde naar een aflevering van Fantastische Filmlocaties.
Mijn naam is Jeroen Huijsdens.
Als je nu op het punt om op stop te drukken, wacht daar dan nog even mee.
Want ik heb nog wat te melden aan het einde.
Alle informatie uit deze aflevering staat zoals altijd weer in de shownotes.
En die staan mooi op een rij op de website fantastischefilmlocaties.nl.
Dat is mijn gloednieuwe website waar je van alles kunt vinden over de podcast en over mijn avonturen.
Laat mij weten wat je van de website vindt, bijvoorbeeld via het contactformulier.
Daar doe je mij echt een groot plezier mee.
En je maakt kans op een leuke prijs, want uit alle reacties op de site pluk ik een winnaar die ik een cadeautje ga sturen.
Daarmee ben ik echt aan het einde van deze aflevering gekomen
Bedankt weer voor het luisteren en tot de volgende keer!