Ontdek de bloedstollende verhalen en filmlocaties achter The Silence of the Lambs

In 1992 schreef The Silence of the Lambs geschiedenis door Oscars te winnen in de vijf voornaamste categorieën. De film, met briljante vertolkingen van Jodie Foster en Anthony Hopkins, werd een instant klassieker. In deze aflevering van Fantastische Filmlocaties duikt Jeroen Huijsdens in het verhaal achter de film en de bloedstollende locaties waar deze iconische productie tot leven kwam. Met als speciale gast: production designer Kristi Zea.

De aflevering is ook op andere platformen te vinden die de RSS-feed van Springcast oppakken.

The Silence of the Lambs / copyright Strong Heart Productions, Orion Pictures, MGM

In de aflevering over The Silence of the Lambs zijn fragmenten gebruikt uit het interview met Kristi Zea. Wil je het hele interview luisteren, klik dan op onderstaande visual.

Sceen-it.com: de filmlocaties met handige GPS-locaties
Playlist Spotify Fantastische Filmlocaties
Artikel op Deadline.com: Jonathan Demme And Untold ‘Silence Of The Lambs’ Tales: Hannibal, Clarice, Tally, Hackman, And A Discarded Scary Ending door Mike Fleming Jr.
Artikel op VanityFair.com: “Jonathan, Are You Crazy?”: The Making and Meaning of The Silence of the Lambs door Tracy Moore
Deleted scene van Clarice Starling en Jack Crawford in Washington DC
Website production designer Kristi Zea
Buffalo Bill House van Chris Rowan
Soldiers & Sailors Hall & Museum
Carnegie Museum of Natural History
Hollywood Museum
Website over het werk van Francis Bacon

Gebruikte filmmuziek: Goodbye Horses (artiest Q Lazzarus, copyright Mon Amie Records) / score The Silence of the Lambs (componist Howard Shore, copyright Geffen) / Goldberg Variations, BWV 988: Aria (componist Johann Sebastian Bach, artiest Glenn Gould, copyright Sony Classical)

Ontdek de verhalen achter de schermen, bekijk prachtige afbeeldingen van de locaties en laat je inspireren door de magie van de filmwereld.

Reacties op deze aflevering zijn meer dan welkom! Als er hieronder nog geen reactie staat, betekent dat natuurlijk niet dat jij niet de eerste niet kunt zijn... 

Het eerste wat ik jaren terug van de film zag waren twee paginagrote advertenties.
Ze stonden in een Amerikaans filmblad dat ik destijds elke maand werkelijk verslond.
De ene advertentie was grotendeels wit, de andere donkerrood.
Op de ene zag ik een vrouwengezicht, op de andere het gezicht van een man.
Op de plek waar je bij allebei de mond verwachtte te zien, zag je een nachtvlinder, met een doodshoofd op de rug...
Nou, dat beloofde wat zeg...

Je luistert naar Fantastische Filmlocaties, dé podcast over films en de locaties waar ze werden opgenomen.
Je gaat in deze aflevering weer dingen horen die je nog niet wist,
over de film én over de locaties waar hij werd opgenomen.
Maar deze extra lange aflevering is echt bijzonder omdat je ook iemand gaat horen die héél nauw bij deze film betrokken was.
En natuurlijk probeer ik met mijn persoonlijke verhalen uit te leggen waarom het zo geweldig is om filmlocaties te bezoeken.
Mijn naam is Jeroen Huijsdens en deze keer neem ik je mee naar het Amerikaanse Pittsburgh en omgeving voor het fantastische verhaal van The Silence of the Lambs.
 
Toen The Silence of the Lambs begin jaren 90 voor het eerst van zich liet horen, leefden we nog in de tijd dat Amerikaanse films veel eerder uitkwamen in de VS dan hier in Europa.
Daardoor was je als filmliefhebber vaak aangewezen op Amerikaanse nieuwsbronnen om te ontdekken welke spannende, nieuwe films eraan zat te komen.
In mijn geval was het Amerikaanse tijdschrift Premiere zo'n bron.
Daarin zag ik de eerste advertenties van de film The Silence of the Lambs.
De advertenties die ik net al beschreef.
Kort daarna kocht ik bij een Engelse boekhandel in Amsterdam de pocketuitgave van het boek van Thomas Harris waar de film op is gebaseerd.
Vanaf dat moment was ik in de ban van The Silence of the Lambs...
Toen kon ik nog niet vermoeden ik dat 33 jaar later in het huis van Buffalo Bill zou rondlopen dat voor de film werd gebruikt.
Maar daarover straks veel meer...
Eerst wil ik een speciale gast bij je introduceren.
Ziij werkte met regisseurs als Alan Parker, Martin Scorsese, Sam Mendes én Jonathan Demme.
Ze begon haar loopbaan als styliste en deed daarna het kostuumontwerp voor films als Fame en Terms of Endearment.
Ze groeide uit tot een veelgevraagd production designer en werkte in die hoedanigheid aan films als Goodfellas, Revolutionary Road, Philadelphia en de film van deze aflevering: The Silence of the Lambs.
De gast waar ik het over heb is Kristi Zea.
Ik sprak haar uitgebreid en in deze aflevering hoor je haar een paar keer langskomen.
Toen ik Kristi Zea sprak wilde ik allereerst graag van haar weten, hoe ze er op terugkijkt op haar bijdrage aan de films.

Je gaat Kristi nog meer horen,
maar wil je later het hele gesprek horen dat ik met haar had, dan moet je daarvoor naar mijn website fantastische filmlocaties.nl.
Daar vind je een link naar het interview dat nu alleen nog via de site te benaderen is. 
Nu eerst even naar de basis.
De vraag is of ik nog uitleggen waar The Silence of the Lambs over gaat.
Vooruit, om het verhaal even compleet te maken.
Jodie Foster speelt in de film de FBI-agente in opleiding Clarice Starling.
Zij wordt voor een klus op pad gestuurd door Jack Crawford, de man voor wie ze later graag wil gaan werken.
Starling moet een opgesloten seriemoordenaar ondervragen.
Deze Hannibal Lecter - bijnaam Hannibal, the cannibal - kan de FBI hopelijk helpen bij de zoektocht naar een nieuwe seriemoordenaar die bekend is geworden als Buffalo Bill.
Er ontstaat een spannende relatie tussen de jonge, ambitieuze Clarice Starling en de superintelligente Hannibal Lecter.
Hij blijkt bereid haar te helpen, maar dan wel onder de voorwaarde dat zij hem meer over zichzelf vertelt.
Ondertussen tikt de tijd door voor het volgende slachtoffer van Buffalo Bill...
 
The Silence of the Lambs speelt zich af in de oude industriestaten Virginia en Ohio en in Tennessee.
Hannibal Lecter zit volgens het verhaal opgesloten in een zwaarbeveiligde psychiatrische inrichting in Baltimore.
Maar regisseur Jonathan Demme en production designer Kristi Zea vonden het merendeel van de filmlocaties in de staat Pennsylvanië, in Pittsburgh en omgeving.
Een uitzondering daarop was het opleidingsinstituut van de FBI in Quantico vlakbij Washington DC.
De FBI gaf bijzonder genoeg toestemming voor filmopnamen op het terrein van de FBI Academy.
En dat begint natuurlijk al gelijk goed...

Onder begeleiding van muziek van Howard Shore - die je al gelijk onder de huid gaat zitten - zien we een jonge vrouw door de bossen rennen.
En dan denk je al direct: oh jee...
Ook die scene werd gefilmd bij de FBI Academy.
Wacht, ik laat Kristi Zea het verhaal vertellen over haar eerste bezoek aan de afdeling van de FBI die zich met seriemoordenaars bezighoudt.

De beelden maakte niet alleen veel indruk op Zea.
Acteur John Glenn, die in de film de baas van Jodie Foster speelt, liep tijdens de voorbereidingen mee met John Douglas, de man die Kristi Zea net bedoelde.
Hij was de man die leidinggaf aan de afdeling Behavioural Science ten tijde van de opnamen.
Tijdens de periode dat hij meeliep hoorde én zag ook Glenn dingen die hem daarna nog lange tijd slapeloze nachten opleverden.
Dat de FBI toestemming verleende kwam trouwens omdat men aan de top dacht dat deze film - met zo'n sterke vrouw in de hoofdrol - wel eens een goede manier zou kunnen zijn om jonge dames te werven voor een baan bij de FBI.
Er werd niet alleen gefilmd in Quantico, Jodie Foster kreeg ter plekke ook een intensieve training om zich voor te bereiden op de rol.
Daarbij ontmoette ze special agent Mary Ann Krause die Foster hielp vertrouwd te worden met de wereld van de FBI.
Het gevolg was dat Krause min of meer model kwam te staan voor het personage van Clarice Starling.

Ik merk trouwens dat ook ik er alweer helemaal inzit, maar ik denk dat het goed is om eerst weer even terug te gaan in de tijd.
Daarvoor moeten weer naar de jaren 70.
Thomas Harris werkte in die tijd bij persbureau Associated Press in New York.
In zijn vrije tijd begin hij daar te schijven aan een boek dat uiteindelijk zijn debuut zou worden: Black Sunday.
Harris vond een van de karakters in dat boek zo sterk dat hij wist dat hij een keer een boek wilde schrijven over een vrouw met eenzelfde gedrevenheid.
Maar de gedachte eraan stopte hij weg.
Er was eerst een ander boek te schrijven.
Een boek over een superintelligente seriemoordenaar die delen van zijn slachtoffers opeet.
Het boek Red Dragon waarmee Thomas Harris zijn lezers voorstelde aan Hannibal Lecter, verscheen in 1981.
Het boek zou tweemaal worden verfilmd, maar daarover later mee.
Het is nog wel interessant om te vertellen dat Harris bij het schrijven van Red Dragon putte uit contacten die hij opdeed als jonge journalist.
Voor een artikel had hij in de jaren 60 een bezoek gebracht aan een gevangenis in Mexico.
Tijdens dat bezoek ontmoette Harris een bijzondere arts.
Deze Dr. Alfredo Ballí Treviño maakte nogal indruk op de jonge Harris.
Vanwege z’n omgang met mensen, zijn verfijnde manier van spreken én zijn buitengewone intelligentie.
Later bleek dat deze Trevino zijn vriend na een ruzie had vermoord en hem in stukjes had gesneden...
Toen Harris jaren later karakterelementen nodig had voor een bijzonder personage voor zijn boek Red Dragon moest hij aan de man uit Mexico denken.
De filmrechten van Red Dragon werden in eerste instantie gekocht door Warner Bros.
Maar de filmstudio besloot ze door te verkopen.
De rechten kwamen daardoor in handen van de producent Dino de Laurentiis.
Het leidde in 1986 tot de film Manhunter, geregisseerd door Michael Mann.
Hannibal Lecter werd in die film gespeeld door Brian Cox, de acteur die we nu vooral kennen als de tirannieke Logan Roy uit de serie Succession.
Manhunter werd geen succes.
Dat was gelijk een van de reden waarom de grote studio's hun vingers niet wilde branden aan het boek The Silence of the Lambs toen dat in 1988 verscheen.
Toch trok de tweede roman in de Hannibal Lecter-serie wel de aandacht.
Onder meer van acteur Gene Hackman.
Hackman had het boek gelezen en was erg onder de indruk.
Hij zag het als de perfecte kans om zijn regiedebuut te maken.
Hackman kocht de filmrechten en had zijn hoofdrolspelers al in gedachten: Michelle Pfeiffer moest Clarice Starling gaan spelen en John Hurt zou in de huid kruipen van Hannibal Lecter.
Hackman zou naast de regie ook de rol van Jack Crawford voor zijn rekening willen nemen.
Gene Hackman betaalde de helft van de gevraagde 500.000 dollar voor de filmrechten.
Filmstudio Orion Pictures legde de rest neer.

Rechten geregeld. Op zoek naar een scenarioschrijver.
Hackman had net werk gelezen van toneelschrijver Ted Tally en vroeg hem om het boek te bewerken tot een filmscript.
Maar toen een eerste uitwerking daarvan terugkwam, haakte Gene Hackman af.
Wat bleek: Hackmans dochter had het boek inmiddels ook gelezen.
Ze vond het een gruwelijk en gewelddadig boek.
Zij deed een dringend beroep op haar vader zich niet met het project in te laten.
Met Hackman niet langer betrokken, besloot Mike Medavoy, een van de grote bazen bij Orion, om Hackman zijn 250.000 dollar te geven en de rechten over te nemen.
Tegen Ted Tally zei hij ondertussen vooral door te gaan met het script.
Bij Orion gingen ze ondertussen nadenken wie de regie kon doen.

Op de achtergrond van al deze gebeurtenissen speelde er nog iets anders:
De filmrechten van het eerste boek waren -zoals ik je al vertelde - eerder verkocht aan producent Dino de Laurentiis.
Dat leidde tot een probleem.
De naam Hannibal Lecter mocht contractueel niet zomaar worden gebruikt in de nieuwe film.
Dus ging de uitgever terug naar De Laurentiis met de vraag of de namen alsnog mochten worden gebruikt.
Zakenman als hij was, zag De Laurentiis een mooie deal.
En die pakte goed uit toen een aantal jaren later het nieuwe boek Hannibal uitkwam waarmee hij aan de slag kon.

Ik vertelde al dat het overgrote deel van The Silence of the Lambs werd opgenomen in Pittsburgh en omgeving.
Aan de oostkant van de oude industriestad werd een lege fabriek gevonden.
Die was van de Westinghouse Electric Corporation geweest.
In een van de hallen werden verschillende sets voor de film gebouwd.
Daar werd bijvoorbeeld de gang met de cel van Hannibal Lecter gebouwd.
Maar ook het stelsel met gangetjes en kamers in de kelder van Buffalo Bill,
inclusief die beruchte put waarin hij zijn slachtoffers stopt.
Maar dat is een verhaal dat Kristi Zea veel beter vertellen...

Maar ja, zo'n grote hal brengt midden in de winter in Pittsburgh wel problemen met zich mee...

En in zo'n grote hal wil het ook nogal galmen. Maar ook daar werd een oplossing voor gevonden...

Het leuke als je zo met iemand praat die er zo nauw bij betrokken was, dat er soms plotseling van die geweldige anekdotes opduiken...

Van de fabriekshal ten oosten van Pittsburgh - die je niet kunt bezoeken - naar het centrum waren twee musea zijn waar werd gefilmd én waar je naar toe kunt.
Het eerste museum is de Museum of Natural History.
Dat museum werd in 1896 geopend.
Het was een initiatief van de steenrijke industrieel Andrew Carnegie.
In het museum vind je nog altijd een fantastische collectie skeletten van dinosauriërs, die ook kort in de film te zien zijn.
Clarice Starling loopt door het museum op zoek naar de wetenschappers die haar hopelijk kunnen helpen.
Ze wil erachter komen wat er in de cocon zit die gevonden is in de keel van een van de slachtoffers van Buffalo Bill.
Ik kan je het museum absoluut aanraden als je ooit een keer in Pittsburgh brengt.
Het is echt geweldig, maar de collectie vlinders en motten zoals die zo mooi in de film in beeld komen, kon ik niet terugvinden.
Dus vroeg ik aan Kristi Zea of het echt allemaal in het museum was.

Een museum dat je zeker niet moet overslaan als je in Pittburgh bent is de Soldiers & Sailors Memorial Hall & Museum.
Helemaal niet als je een fan van bent van The Silence of the Lambs.
De Soldiers & Sailors Museum was in het begin vooral de plek waarmee men de slachtoffers van de Amerikaanse Burgeroorlog wilde herdenken.
Dat is het nog steeds, maar je vindt er nu ook veel spullen van andere conflicten waar de VS bij waren betrokken.
Denk aan uniformen en wapens en aan persoonlijke brieven en eigendommen.
Indrukwekkend, ik kan niet anders zeggen.
Toch wilde ik vooral naar de grote zaal op de eerste verdieping van het klassieke pand.
De ballroom wordt tegenwoordig veel gehuurd voor recepties en trouwfeesten. Maar 35 jaar geleden werd hij gebruikt voor een van beste scenes uit The Silence of the Lambs: de scene waarin Clarice Hannibal nog 1 keer komt opzoeken.
      
Lecter zit dan in een kooi in een grote zaal en weet het verhaal los te krijgen waarom Clarice nog steeds droomt over gillende lammetjes...
Het is ook de hal waaruit Hannibal weet te ontsnappen terwijl de muziek van Bach op de achtergrond klinkt...

Het was echt wel te gek hoor om diezelfde muziek even door de ruimte te laten galmen vanuit mijn iPhone.
We waren toch helemaal alleen.
We moesten de dame bij de receptie wel even vriendelijk vragen of we toegang konden krijgen tot de zaal.
Ze bood zelf aan de lichten even aan te doen.
Maar ze waren wel net bezig met een renovatie van de kooi, zei ze.
Ja, je hoort het goed: in de zaal hebben ze een kooi staan die bezoekers in de sfeer van de film moet brengen.
Die kreeg alleen net van een likje verf waardoor hij niet stond opgesteld...

De scene opgenomen in het Museum is en blijft - ook jaren na de release - ongelooflijk goed en spannend.
We zien voor het eerst waar Hannibal toe in staat is.
Het meest indrukwekkende beeld vind ik zelf nog altijd als de politie de prachtig uitgelichte zaal betreedt en we een van de slachtoffers helemaal in stijl van schilderijen van Francis Bacon aan de kooi zien hangen...
Een beeld dat je nooit meer vergeet.
Ik in ieder geval niet.
Dus weer even naar Kristi Zea om te horen hoe ze daar toch in vredesnaam op was gekomen...

Maar wat bleek?
Toen we het over die fantastische scene hadden, deed Zea een onthulling.
De scene zou er eerst anders uit komen te zien...

Ik ben echt dol op dat soort verhalen en filmfeiten...
En dan is er nog de vervolgscene in hetzelfde gebouw in en rondom de lift.
Iedereen denkt dat Lecter zich bovenop de lift heeft verstopt, terwijl hij er in werkelijkheid al lang vandoor is...
Die liftscene werd deels in de lobby van het museum gefilmd.
Dat zie je eigenlijk pas als je erop wordt geattendeerd, in mijn geval door de dame van de receptie.
Want de deur naar de grote zaal beneden?
Dat is eigenlijk gewoon de liftdeur in de film!

Okay, we gaan weer even terug in de tijd.
Ik vertelde je daarnet over het afhaken van Gene Hackman als regisseur en dat Orion Pictures op zoek ging naar iemand anders.
Wel, ze hadden bij Orion hele goede ervaringen met een regisseur met wie ze al twee films had gemaakt.
Dat waren Something Wild en Married to the Mob. 
De regisseur in kwestie was: Jonathan Demme.
Demme zag Silence of the Lambs in eerste instantie niet zitten.
Hij vreesde dat het de zoveelste slasher movie zou worden.
Maar toen hij op aandringen van Mike Medavoy het boek las, zag hij de kans een film te maken over een vrouw die een ongelooflijke ontwikkeling doormaakt.

De actrice die dat ook zag was Jodie Foster.
Direct na het lezen van het boek ging zij op jacht om de filmrechten te bemachtigen.
Maar ze ontdekte dat die al vergeven waren.
Foster belde vervolgens met scenarioschrijver Ted Tally.
Het tweetal kende elkaar helemaal niet.
Dat maakte dat Tally - naar eigen zeggen - nogal zenuwachtig was toen hij hoorde dat Jodie Foster voor hem aan de telefoon was.
Foster had iedereen met The Accused net laten zien wat zij in haar mars had.
Ze was op dat moment de kersverse winnaar van een Oscar.
Dus toen zij aan Tally vroeg of hij haar wilde helpen bij een rol, zei hij te denken dat hij op dat moment al een geweldige rol voor haar aan het schrijven was.
Daarop zei Foster heel ingetogen: "Ja, dat weet ik…"

Het was daarna Ted Tally die regisseur Johathan Demme voorstelde om Jodie Foster te overwegen voor de hoofdrol.
Maar Demme zat aan heel iemand anders te denken.
Hij had de actrice op het oog met wie hij eerder al had gewerkt: Michelle Pfeiffer.
Pfeiffer kreeg het script toegestuurd.
Maar liet direct weten de rol niet te willen spelen.
Ze vond het allemaal té gewelddadig.
Direct daarna klopte Demme ook nog aan bij Meg Ryan.
Maar ook die vond het verhaal veel te duister.
Dat was het moment dat Demme openstond voor een gesprek met Jodie Foster.
Over die ontmoeting gaan verschillende verhalen.
Jodie Foster vertelde in een interview hoe ze Jonathan Demme ontmoette in New York.
Daar vroeg zij hem haar dan tenminste te willen overwegen als tweede keuze.
Ze hoorde een hele tijd niks, tot de telefoon ging.
Een ander verhaal vertelt dat Demme er al van was overtuigd dat Foster Clarice Starling moest spelen toen hij haar op de gang aan zag komen lopen.
Ze liep met een overtuiging die hij nog nooit had gezien, en toen wist hij het.

Anthony Hopkins was aan het werk in een theater in Londen toen hij het script via zijn agent kreeg toegestuurd.
Hij dacht in eerste instantie dat het een kinderfilm was.
Wat kon het anders zijn met zo'n titel: The Silence of the Lambs.
Maar hij kreeg bij het lezen al snel in de smiezen dat dit totaal wat anders was.
Hopkins belde zijn agent al op voordat hij het script uit had om te zeggen dat hij het wilde doen.
A Once In A Lifetime Part, noemde hij het later.
Maar ook Hopkins was niet de eerste naam die viel voor de rol.
Orion wilde graag dat Jonathan Demme zou praten met Robert Duvall.
Dat deed hij ook, maar de ontmoeting met Duvall liep op niks uit.
Ook de bekende namen als Dustin Hoffmann, Al Pacino en Robert De Niro kwamen voorbij.
Maar Demme en Foster waren het erover eens dat de acteur aan de andere kant van de Atlantische Oceaan gezocht moet worden, in Engeland.
Dat kwam omdat ze geen Amerikaans, maar een Shakespeareaans monster zochten.
Demme besloot de rol in eerste instantie aan Sean Connery voor te leggen.
Die had volgens hem alles in huis om een verrassende Hannibal Lecter te spelen.
Maar Connery wees de rol af.
Ook acteur Jeremy Irons bedankte.
En toen schoot Jonathan Demme een andere acteur te binnen: Anthony Hopkins.
Hij had hem gezien in de film The Elephant Man, waarin hij een uiterst vriendelijke dokter speelde.
Hij was ervan overtuigd Hopkins vriendelijkheid kon combineren met puur kwaad.
Dat werd al duidelijk tijdens de eerste scène waarin we Hannibal Lecter zien: als Clarice naar hem toe gaan voor de eerste ondervraging in de Baltimore State Hospital for the Criminally Insane.
Ik vertel je zo meer over de plek waar ze dat filmde.
Maar eerst even dit.
Kijk, Anthony Hopkins wilde dat de eerste confrontatie van het publiek met Hannibal heel anders zou uitpakken dan iedereen verwachtte.
Het publiek heeft Lecter tot op dat moment nog helemaal niet gezien, maar al wel gehoord dat het een afschuwelijke man moet zijn.
Dus besloot Hopkins middenin zijn cel te gaan staan en Clarice vriendelijk welkom te heten…
Als een leeuw die klaar staat om zijn prooi te bespringen... 

Hopkins koos heel bewust voor deze stem van Lecter.
Weet je wat hem inspireerde?
De stem van de boordcomputer HAL in Stanley Kubrick's 2001 A Space Odyssey:
uiterst beheerst en gedistingeerd, maar levensgevaarlijk, zo blijkt al heel snel... 

Dat stukje aan het einde verzon Hopkins ter plekke.
Het stond niet in het script.
Hij verwachte zelf dat het er uitgeknipt zouden worden, maar Jonathan Demme vond het te gek.
Hij zei tegen Hopkins: “Sjonge, wat ben jij ziek zeg, maar het is wel geweldig. Dit houden we erin”

De scenes in de gevangenis werd op meerdere locaties gefilmd, maar zeker niet in Baltimore waar het zich in de film wel afspeelt.
Als je de gevangenis aan de buitenkant in beeld krijgt, kijk je naar wat ooit de Western State School and Hospital was, lokaal ook wel bekend onder de naam The Morganza.
Het was een plek waar sinds 1850 jonge delinquenten werden ondergebracht.
Er is tegenwoordig helaas niks meer terug te vinden van de oude gebouwen.
Er is allemaal nieuwbouw voor in de plaats gekomen.
Het administratiegebouw dat je in de film nog ziet ging in 2011 als laatste van de oude gebouwen tegen de vlakte.
De hal met de gevangeniscellen - waaronder die van Hannibal Lecter - werd niet in een filmstudio gebouwd, maar in de fabriekshal in Oost Pittsburgh.
Dat het er allemaal zo fantastisch uitziet is te danken aan production designer Kristi Zea.
Ik laat haar de ontstaansgeschiedenis van de beroemdste filmcel ooit gewoon even zelf uitgebreid vertellen...

Omdat ik Kristi Zea toch sprak kon ik haar gelijk wat anders vragen over die cel.
Want als je in Los Angeles naar het Hollywood Museum gaat kun je een bezoek brengen aan de gang en de cel van Hannibal Lecter.
Die is daar nagebouwd met materiaal en props uit The Silence of the Lambs, zo wordt gezegd.
En dat wilde ik toch even verifiëren bij Kristi Zea.
Wat bleek? Het was toch net weer even anders dan ik verwachtte....
 
Dat The Silence of the Lambs zo goed is, onder meer te danken aan scenes met Jodie Foster én Anthony Hopkins - die trouwens maar iets van 16 minuten in beeld komt.
Het is in ieder geval een feit dat de twee elkaar buiten de opnamen niet spraken.
En dat is een mooi verhaal op zich!
De hele club deed een repetitie in New York om het script door te nemen.
Jodie Foster was heel vroeg en had al haar spullen al klaargelegd.
Ze moest alleen de kamer uit voor een telefoontje.
Toen ze terugkwam zat iedereen al in de startblokken.
Daardoor was er geen tijd om elkaar even fatsoenlijk de hand te schudden.
Ze zwaaiden wat naar elkaar.
Foster was vervolgens zo onder de indruk van wat Hopkins liet zien tijdens de lezing van het script, dat ze er bang van werd.
Ze vertrok direct daarna, waarna ze hem pas weer zag op de set.
Maar toen had zij de helft van al haar opnamen er al opzitten en zat ze al helemaal in haar rol.
Bovendien was de eerste opname van de twee degene met Hannibal Lecter opgesloten in zijn cel.
En om je gelijk ook maar even dat te vertellen: Hopkins zat werkelijk opgesloten want de cel - je weet wel die doorzichtige wand met de luchtgaten erin - moest dichtgeschroefd worden.
Het duurde ook elk keer een kwartier om hem er weer uit te krijgen.
Maar door de manier waarop die scene werd gefilmd spraken de twee niet met elkaar buiten de opnamen op.
Dat gebeurde pas aan het einde.
Tijdens dat gesprek gaven ze allebei toe een beetje bang en geïntimideerd te zijn door de ander…
Ik vind dat een mooi verhaal.

Actrice Brooke Smith - die het grootste deel van de film doorbrengt in de put van Buffalo Bill - kreeg de rol deels dankzij Michelle Pfeifer, de actrice die zelf dus bedankte voor de hoofdrol.
Pfeiffer wees regisseur Jonathan Demme op de jonge actrice.
Ze was namelijk de dochter van haar publicist.
Toch moest Smith wel echt zelf aan Demme laten zien tot hoever ze bereid was te gaan.
Een van de dingen die ze moest doen was in 3 weken tijd 26 pond aankomen.
Mensen in haar omgeving zeiden: "Oh Robert de Niro deed dat ook een keer. Moet jij ook kunnen".
Ze kreeg in ieder geval een grote koelkast op haar hotelkamer en begon elke dag onder meer met een hele grote milkshake...
Brooke Smith speelt Catherine Martin die door Buffalo Bill wordt ontvoerd als ze op een avond thuiskomt.
Ze ziet een man met een arm in het gips worstelen om een bank in z'n busje te krijgen.
Ze besluit hem te helpen.
Schrijver Thomas Harris heeft zich bij die scene laten - hoe zeg ik dat: "inspireren" - door een echte zaak.
Seriemoordenaar Ted Bundy deed inderdaad alsof hij een gebroken arm had waardoor hij zijn slachtoffers om hulp moest vragen bij het inladen van zijn busje.
Afschuwelijk eigenlijk, als je erbij stil staat.
Een van de eerste filmlocaties die we opzochten toen we Pittsburgh binnenreden afgelopen september was de plek waar Buffalo Bill Catherine Martin ontvoert.
Je kunt je natuurlijk afvragen in hoeverre dat echt een fantastische filmlocatie is, daar midden in die woonwijk, op die parkeerplaats.
Maar bijzonder was het zeker, niet in de laatste plaats dankzij de muziek van Howard Shore die je direct koude rillingen geeft...

De opnamen van The Silence of the Lambs begonnen op 15 november 1989 en eindigden op 1 maart 1990.
De laatste scène uit de film werd opgenomen op de laatste draaidag.
Gefilmd op The Bahamas, op The Bimini Islands om precies te zijn.
En daar hangt ook weer zo'n mooi verhaal aan...
Toen Ted Tally met het script bezig was, wortelde hij een beetje met het einde.
In het boek schrijft Lecter een afscheidsbrief aan Starling.
Maar dat vond Tally niet filmisch genoeg.
Hij loste het op met een eindscène waarin Lecter Starling opbelt.
Hij roept haar op niet naar hem op zoek te gaan.
Na het verbreken van de verbinding blijkt Lecter in een ruimte te zitten met Dr. Chilton, zijn kwelgeest uit de gevangenis.
Chilton zit in die versie van het script vastgebonden op een stoel.
Lecter heeft een mes in zijn handen en zegt tegen Chilton: "Shall we begin?"
Einde film.
Jonathan Demme zag dat niet zo zitten.
Hij vroeg Tally om een einde waarin Chilton toch meer kans zou maken.
Tally schreef toen pas het einde dat Dr. Chilton op een tropisch eiland uit het vliegtuig stapt, niet wetende dat de man die hij juist wil ontkomen, al op dat eiland aanwezig is...
En dat Lecter dan met Starling belt en de legendarische woorden spreekt...

Demme moest erg lachen om dat nieuwe einde.
Hij zei tegen zijn scenarioschrijver: "Jij wil zeker op kosten van de studio eindigen op een tropisch eiland".
"Yes, that’s exactly what I’m suggesting, and it’s very important that the screenwriter be along to safeguard the script", zei Tally daarop lachend.
De scenarioschrijver kon bij nader inzien vanwege andere verplichtingen niet mee naar het eiland voor de kust van Florida.
De cast en crew gingen er - zonder Jodie Foster - een volle week heen, maar hadden vreselijk weer.
Geen lekkere zon, alleen bewolking en veel wind.
Het zat Demme trouwens niet lekker dat hij het einde ging veranderen zonder de zegen van Thomas Harris.
Hij zocht hem daarom nog op in zijn huis in Miami.
Hij deed dat ook omdat Harris de uitnodiging voor een setbezoek had afgeslagen.
Sterker, hij had van tevoren ook gezegd dat hij de film niet zou gaan zien.
Hij was te bang dat hij nooit meer over Hannibal Lecter zou kunnen schrijven als hem eenmaal in beeld zou hebben gezien...
Hij gaf Demme tijdens dat gesprek nog wel een tip over de afsluitende scene.
Iedereen mocht het op dat tropische eiland heet hebben en flink zweten, behalve Hannibal Lecter.
Daar was hij volgens Harris de man niet naar...
Dus als je de film straks nog een keer terugkijkt, moet je daar maar eens op letten.
 
Na de opnamen trokken Jonathan Demme en editor Craig McKay zich terug in de montagestudio.
Ze knipten, plakten, en hermonteerde er flink op los tot ze een versie hadden waar ze tevreden over waren.
Ze besloten wel nog een laatste screening doen voor een groep intimi.
In dat gezelschap van pakweg 75 man zat ook iemand die was uitgenodigd door de agent die de deal met Thomas Harris had uit onderhandeld.
Iemand die in nogal hoog aanzien stond: tweevoudig Oscarwinnaar William Goldman.
Schrijver van onder meer All the President's Men en de thriller Mysery.
Jonathan Demme - die echt helemaal gelukkig was met de reacties in de zaal - kreeg de dag na die screening een telefoontje.
Het was William Goldman.
Hij vertelde Demme dat hij een geweldige film had gemaakt.
Maar hij zei ook dat ie het hele stuk met het ontslag van Jack Crawford en Clarice Starling die van de FBI Academy wordt geschopt, eruit moest halen.
Het was een stuk van een paar minuten, waarin ook regisseur Roger Corman nog te zien is als FBI baas.
Demme kon zijn oren werkelijk niet geloven.
Het was volgens hem een key scene, maar Goldman zei "That’s what my gut’s telling me."
Demme en McKay besloten de hele film nog 1 keer te kijken, maar dan zonder die scene erin...
En zo werd de film ook uitgebracht...
zonder die scene....
Hij is wel op YouTube te vinden en dan zie je dat Jodie Foster en Scott Glenn ook nog hebben gefilmd op de trappen van de Frances Perkins Building in Washington DC.
Ja, dat is nou informatie die je nergens anders hoort dan in de podcast Fantastische Filmlocaties...

The Silence of the Lambs beleefde z’n officiële Amerikaanse première op 30 januari 1991 in New York City.
De film ging officieel uit op 14 februari van dat jaar, op Valentijnsdag.
Die keuze ging ook niet zonder een verhaal.
Orion Pictures, de studio die al die tijd achter de film was blijven staan, kwam tijdens de productie in zwaar weer en stevende af op een faillissement.
De film in december 1990 uitbrengen was eigenlijk geen optie omdat voor die maand al een andere film van Orion gepland stond: Dances With Wolves.
Silence werd op enig moment - vrij onverwacht - in februari neergezet na maanden op de plank te hebben gelegen omdat de studio dringend geld nodig had.
De film was van meet af aan een enorm succes.
Hij opende met een box office van bijna 14 miljoen dollar en bleef wekenlang in de bioscoop top tien staan.
Maar toen wist niemand wat er stond te gebeuren bij de Oscars het jaar erop.
Wat wel al direct zichtbaar werd, was de enorme kritiek uit wat we nu de LHBTQI-gemeenschap noemen.
Het viel niet goed dat seriemoordenaar Jame Gumb duidelijk in die hoek werd geplaatst.
Maar acteur Ted Levine blijf volhouden dat hij Jame Gumb nooit zag en speelde als een homoseksueel of een transseksueel.
En de anderen trokken zich de kritiek aan,
en  zeiden dat niemand er op uit was geweest om mensen te beledigen.
Overigens was The Silence of the Lambs niet de enige film begin jaren 90 waar deze kritiek op kwam.
Ook Paul Verhoevens Basic Instinct en JFK van Oliver Stone kregen kritiek voor de wijze waarop ze met seksuele identiteit van een karakter in de film omgingen.
Hoe dan ook, is het toeval of niet dat Philadelphia de volgende film van Jonathan Demme werd?
En dan nog even dat onvergetelijke Oscarverhaal.
Het komt eigenlijk nooit voor dat een film die in februari uitgaat het jaar daarop nog echt in beeld is bij de Academy Awards.
Maar The Silence of the Lambs bewees het tegendeel.
De film kreeg zeven Oscarnominaties, waaronder ook in de vijf belangrijkste categorien:
Beste Scenario, Beste Acteur, Beste Actrice, Beste Regisseur en Beste Film.
Dat op zich was al bijzonder want Orion had geen geld voor een dure Oscarcampagne zoals de andere films dat jaar waaronder JFK, The Prince of Tides en Bugsy.
Maar wat Orion wel had was een kast vol videobanden.
De film werd massaal op video bij de Academy-leden onder de aandacht gebracht.
Dat deed wonderen....
En toen was daar die avond in maart 1992.
De avond waarop gastheer Billy Christal de toon zette door zich aan het begin van de uitreiking het podium op te laten rijden in een dwangbuis en met het inmiddels bekende Hannibal Lecter-masker op.
En er is ook nog het prachtige verhaal dat Warren Beauty - genomineerd voor Bugsy - zich al na de tweede Oscar voor Silence omdraaide en tegen de mannen van Orion achter zich zei: "Guys, it's is going to be a sweep" 
Hij voorspelde daarmee inderdaad wat er die avond zou gebeuren...
De Oscaruitreiking van 1992 werd de avond van The Silence of the Lambs.
Ted Tally: beste scenario.
Jodie Foster: beste actrice
Anthony Hopkins: beste acteur
Jonathan Demme: beste regisseur
En de producenten Ed Saxon, Ken Utt, en Ronald Bozman: beste film.
De film won in alle vijf de belangrijke categorieën.
In de Oscargeschiedenis was dat nog maar twee keer eerder gebeurd.
Bij It Happened One Night in 1934 en One Flew Over The Cuckoo’s Nest in 1975.
The Silence of the Lambs werd daarmee direct een klassieker.
 
En dan is er nog die ene filmlocatie... 
Het huis van Buffalo Bill waar zich de ontknoping afspeelt.
Het huis uit de film bevindt zich op een half uur rijden van Pittsburgh, ten oosten van het plaatsje Perryopolis.
Het huis werd in 2021 gekocht door Chris Rowan, een fan die het legendarische filmhuis wilde openstellen voor andere fans.
Waar mijn contact met hem toe leidde vertel ik je zo.
Maar eerst Kristi Zea toch maar eens laten uitleggen waarom zij haar oog had laten vallen op dat ene huis...

en dan was er natuurlijk de binnenkant van het huis....

Over die kelder ga ik het zo nog hebben,
maar laat mij eens even stil staan bij de scene zelf.
Want wat die scene op detailniveau wat mij betreft extra goed maakt is de parallelle editing.
Die maakte dat het publiek al weet wat er aan de hand is voordat Clarice Starling het ontdekt.
In de beste Hitchcock-traditie zal ik maar zeggen...
Om je geheugen weer even op te frissen:
Jack Crawford en zijn FBI team vallen een huis binnen omdat zij denken dat Buffalo Bill zich daar ophoudt.
Op precies datzelfde moment klopt Clarice nietsvermoedend aan bij een ander huis.
Toen Jonathan Demme met zijn editor naar de eerste montage zat te kijken, zei hij bij die scene onmiddellijk: dat moet je parallel monteren.
Dat wilde zeggen: het door elkaar heen monteren van twee gebeurtenissen op hetzelfde moment, waardoor de spanning toeneemt.
En dat werkte.... nou en of...
Clarice Starling ziet de motten in de smerige keuken van de man die haar net heeft binnengelaten en beseft zich dan pas waar ze is...
De scene in de kelder die volgt werd dus opgenomen in de fabriekshal in Oost- Pittsburgh die eerder al ter sprake kwam.
De scene in de kelder was de laatste draaidag voor Jodie Foster.
Wat begon als een gewone 12-urige draaidag liep zo enorm uit dat de cast en crew uiteindelijk maar liefst 22 uur lang op de set stonden.
Maar het moest die laatste dag wel worden afgerond, omdat iedereen - behalve Jodie Foster - de volgende dag naar De Bahamas moest voor de slotscène...

Lang voordat ik plannen maakte om dit najaar naar Pittsburgh te gaan, had ik al contact gelegd met Chris Rowan, de eigenaar van het Buffalo Bill House in Perryopolis.
Chris kocht het pand in 2021 en maakte er een huis van waarmee hij eer wilde betonen aan de film én waar je kunt verblijven.
Inderdaad...
Toen ik hem uitlegde dat ik een bezoek wilde combineren met een interview, maar dat ik niet de intentie had om er te overnachten, liet hij mij weten dat ik toch van harte welkom was.
Maar toen het puntje bij het paaltje kwam, bleek het huis verhuurd toen ik wilde langskomen.
Er gingen wat mails heen en weer en Chris bleek de beroerdste niet.
Ik mocht langskomen, maar omdat hij er op dat allesbepalende moment niet kon zijn voor dat interview, mocht ik alleen door het huis.
Hij zou ervoor dat ik toegang zou krijgen en ik mocht in het huis blijven voordat de nieuwe gasten kwamen.
Op die manier kon ik er filmen, fotograferen en opnemen wat ik maar wilde.
Als ik mij maar wel aan een paar afspraken zou houden.
Geen probleem.
En zo stonden Conny en ik op een dag begin oktober bij het huis van Buffalo Bill.
Voordat ik je daar over vertel moet ik je nog even de reactie laten horen van Kristi Zea toen ik haar vroeg...

Maar goed, Conny en ik klopten kortgeleden dus aan bij het huis.
Wat bleek? We waren toch niet alleen.
Schoonmaker Michael vertelde ons dat hij nog een paar minuten extra nodig had.
Direct daarna liet hij ons al wat delen van het huis zien.
Dat bleek maar goed ook, want toen we de kelder ingingen, ging ook de bewegingssensor af.
Daardoor werden we in het door Chris nagemaakte naaiatelier uit de film opeens geconfronteerd met de muziek uit de film.

Nou, de hartslag ging in een keer naar 120...
En alsof dat nog niet genoeg was, zorgde de bewegingssensor er in een ander deel van de kelder voor dat we daar met het volgende werden geconfronteerd...

In de kelder heeft Chris Rowan de put nagebouwd uit de film, wat je zo'n onwerkelijk gevoel geeft dat wij het eerlijk gezegd niet erg vonden dat Michael ons daarna weer mee naar boven nam.
Na afscheid van hem te hebben genomen hadden we nog meer dan voldoende tijd om in het huis rond te kijken en om de film weer tot leven te laten komen...

We maakten foto's en video's en bladerden door het fotoboek dat Chris heeft gemaakt voor bezoekers,
waarna Conny tegen mij zei: "Wat jij ook gaat doen, ik ga die kelder niet meer in...."
Ik deed dat wel, maar toen dus in mijn eentje...
Opnieuw ging de muziek spelen.
Opnieuw hoorde ik Catherine schreeuwen en Buffalo Bill haar toesnauwen.
Opnieuw knalde mijn hartslag omhoog.
Ik heb in al die jaren tijdens het bezoeken van filmlocaties heel wat meegemaakt, maar wat ik daar in dat huis ervaarde, is haast niet uit te leggen.
Een ding weet ik zeker: er slapen hoef ik niet. Ik zou echt geen oog dichtdoen...

Dat was 'm weer.
Je luisterde naar Fantastische Filmlocaties.
Mijn naam is Jeroen Huijsdens.
Een speciaal dank je wel wil ik geven aan redacteur Mike Fleming Jr. 
Hij had voor de website Deadline jaren terug een geweldig interview met verschillende betrokkenen.
Ook wil ik het team bedanken ooit de informatieve making of maakte voor de dvd release van de film.
En dan zijn er nog twee mensen die ik echt in het bijzonder wil bedanken.
De eerste is Chris Rowan, eigenaar van het Buffalo Bill huis dat ik kortgeleden in alle vrijheid mocht bezoeken.
én natuurlijk Kristi Zea, de production designer van de film die je in deze aflevering hebt gehoord.
Wil je het hele gesprek horen dat ik met haar had, kijk dan op de website fantastischefilmlocaties.nl voor de goede link.
Wil je voortaan geen aflevering van deze podcast missen, abonneer je dan bijvoorbeeld bij Apple Podcasts of Spotify.
Maar ik wil je vooral adviseren mijn website te bezoeken. 
Daar vind je alle informatie en shownotes, waaronder een verwijzing naar de exacte filmlocaties.
Je vindt er dus ook een link naar de website van Chris Rowan, voor als je een keer wilt overnachten in het huis uit de film.
En ik lees natuurlijk weer heel graag wat je van dit alles vindt,
dus laat van je horen en stuur me een email of een dm via Instagram.
Voor nu: bedankt voor het luisteren en tot de volgende keer!