Ontdek hoe en waar de verleidelijkste film ooit tot stand kwam

Fantastische Filmlocaties is een podcast over beroemde films en de locaties waar ze werden opgenomen. Je hoort dingen die je nog niet wist over de films die aan bod komen en de mensen die ze maakten. Presentator en samensteller Jeroen Huijsdens vertelt je ook waarom hij het zo ontzettend leuk vindt filmlocaties te bezoeken. Dat doet hij door verhalen en ervaringen te delen met de luisteraars. Deze keer aandacht voor The Graduate.

De aflevering is ook op andere platformen te vinden die de RSS-feed van Springcast oppakken.

Lawrence Truman Productions & Embassy Films

Sceen-it.com: de filmlocaties met handige GPS-locaties
United Methodist Church La Verne, Californië
Vanity Fair
Daily Bulletin
Playlist Spotify Fantastische Filmlocaties

Speciale dank
Special dank gaat uit naar Janice Stearns en Ben Pangilinan van de United Methodist Church in La Verne. De muziek is van de Oekraïense Alex Savochka (Alex MakesMusic).

Ontdek de verhalen achter de schermen, bekijk prachtige afbeeldingen van de locaties en laat je inspireren door de magie van de filmwereld.

Reacties op deze aflevering zijn meer dan welkom! Als er hieronder nog geen reactie staat, betekent dat natuurlijk niet dat jij niet de eerste niet kunt zijn... 

Je kent ze vast wel.
Die films die soms jaren op je lijstje staan,
maar waar je elke keer gewoon niet aan toekomt.
En dan zie je ze eindelijk en dan blazen ze je ook nog eens omver.
Dat had ik ooit bij die oh zo bekende film die deze maand 55 jaar geleden in premiere ging
Die film over de jongen die wordt verleid door de moeder van de studente waar hij zo  verliefd op wordt.

Je luistert naar Fantastische Filmlocaties, een podcast over films en de locaties waar ze werden opgenomen.
Ik denk dat je dingen gaat horen die je nog niet wist,
Over de film en de mensen die hem maakte.
Én ondertussen vertel ik je ook waarom ik het zo leuk vind om filmlocaties te bezoeken.
Mijn naam is Jeroen Huijsdens en in deze aflevering neem ik mee naar Californië en vertel ik je mooie verhalen over The Graduate...

Er is natuurlijk geen betere manier om deze aflevering te beginnen
dan met de muziek van Simon & Garfunkel.
Want ik weet niet hoe het met jou is,
maar ik kan de film niet meer los zien van de muziek,
en de muziek niet meer los van de film.
Dan te bedenken dat Simon & Garfunkel eerst geen trek hadden muzieknummers te schrijven voor de film.
Toch wist producent Lawrence Turman een contract met ze te sluiten.
Voor drie nieuwe nummers.
Maar er kwam een concerttour tussendoor
En de film kreeg bij de montage daarom tijdelijk de bestaande nummers als The Sound of Silence en Scarborough Fair mee.
En dat pakte verrassend goed uit.
Er was nog een liedje dat Paul Simon wel speciaal voor de film schreef.
Dat heette Punky's Dilemma.
Maar regisseur Mike Nichols had daar niks mee.
En toen hoorde hij een paar akkoorden van een andere song waar Paul Simon mee bezig was.
Het had als titel Mrs Roosevelt.
Nichols adviseerde hem om het nummer om te dopen; tot Mrs Robinson.
En de rest is, zoals dat zo mooi heet, geschiedenis...
 
Goed, laten we maar eens naar de filmlocaties gaan.
De eerste, daar zou ik heel kort over kunnen zijn.
Want hij bestaat helaas niet meer.
Maar er is echt nog wel het een en ander over te vertellen...
Dustin Hoffman en Anne Bancroft hebben hun afspraakjes in het Ambassador Hotel.
In de film Taft Hotel geheten.
Dat hotel stond tot 2005 aan Wilshire Boulevard in Los Angeles.
Het was wel een hotel met een historie!
Het bood onderdak aan de beroemde nachtclub Cocoanut Grove,
een plek waar sterren als Frank Sinatra, Judy Garland en Barbra Streisand furore maakten.
Daarnaast werd het gebruikt voor films als Catch Me If You Can en Almost Famous,
En er vonden - jaren terug - 6 Oscaruitreikingen plaats.
Maar het hotel is toch vooral bekend geworden door de moord die er plaatsvond.
Op 5 juni 1968 werd Senator Robert Kennedy er neergeschoten tijdens een verkiezingsbijeenkomst.
De laatste keer dat het - toen leegstaande hotel - werd gebruikt was voor filmopnamen was in 2005. 
Voor de film Bobby.
Die film gaat over wat het personeel van het hotel op die 5e juni meemaakte.
Een beetje onderschatte film.
De Ambassador Hotel sloot in 1989, om daarna tegen te vlakte te gaan.
Er is nog wel iets dat aan het legendarische hotel herinnert.
Dat is een deel van de toegangspoort.
Maar je kunt dus niet meer in de lobby zitten zoals Dustin Hoffman en Anne Bancroft tijdens hun eerste afspraak.
En ook geen bezoek brengen aan kamer 568, ook al was die gebouwd in een studio.

Een andere locatie waar je niet meer heen kunt is de club waar Benjamin de dochter van Mrs Robinson, Elaine mee naar toe neemt.
Hij wil per se dat hun date mislukt omdat ie anders in problemen komt met Mrs Robinson.
Daarom neemt hij Elaine mee naar een stripclub.
Pas als hij beseft wat hij heeft gedaan, laat hij haar zijn ware gezicht zien.
De regisseur en zijn team filmde die scene gedurende twee dagen in The Galaxy.
Dat was toen een nachtclub op Sunset Boulevard in Los Angeles.
Tegenwoordig zit er een Mexicaans restaurant.
De dame die in de film uit de kleren ging, en daarmee schijnbaar wel wat indruk maakte op de jonge Dustin Hoffman, was de toen 26-jarige Lainie Miller.
Mike Nichols had haar in een wat obscure film gezien,
en ze had blijkbaar indruk op hem gemaakt.
Ze hoefde dan ook geen auditie te doen.
Toen ze zei dat ze 1.000 dollar voor de klus wilde was dat ook geen probleem.
The Galaxy zit er inmiddels dus niet meer,
maar een andere legendarische club zit er nog wel steeds schuin tegenover.
Dat is The Viper Room,
de club waar acteur River Phoenix in 1993 om het leven kwam.
Maar dat is weer een heel ander verhaal.

Voor het begin van The Graduate moeten we naar 1963.
In oktober van dat jaar las filmproducent Lawrence Turman in The New York Times een boekreview.
Het was de recensie van het boek The Graduate, van debutant Charles Webb.
Een van de fragmenten die hem bleef achtervolgen was het beeld van een meisje in een trouwjurk en een doodgewone jongen achterin een bus.
Hij legde 1.000 dollar neer voor de filmrechten.
Die betaalde hij uit zijn eigen zak.
Iets dat hij zijn leerlingen - want hij geeft nog steeds les aan filmstudenten - absoluut afraadt dat te doen, het uit je eigen zak betalen.

Daarna ging Turman op zoek naar een regisseur.
Hij wilde iemand buiten het bekende cirkeltje.
Zijn oog viel vrij snel op Mike Nichols.
Dat was toen een jonge vent die een studie medicijnen aan de kant schoof om met zijn vriendin furore te maken met komedie op Broadway, en daar ook succes mee had.
Turman benaderde Nichols en zei: ik heb een boek, maar geen geld.
Maar als we dit gaan maken delen we de winst 50-50.
Daarop zei Nichols zei ja.
Terwijl Turman op zoek ging naar een studio voor de centen, bouwde Nichols aan zijn regie-ervaring.
Geen enkel studio bleek geïnteresseerd.
En Turman werd met de dag wanhopiger.
Tot hij Joseph E. Levine tegen het lijf liep, de producent die we hier in Nederland later vooral zouden leren als de man achter A Bridge Too Far.
Hij bleek bereid de miljoen dollar neer te leggen die Turman nodig zei te hebben.

Nichols was ondertussen veelbelovend bezig.
Niemand minder dan Elizabeth Taylor hem per se wilde hebben als regisseur voor de filmversie van Who’s Afraid of Virginia Woolf?
Een film die haar in 1966 haar tweede Oscar opleverde.
En Mike Nichols zijn eerste Oscarnominatie.
En toen moest The Graduate nog komen...

Met het boek op zak, de financiering in orde én de regisseur geregeld
kon de volgende stap worden gezet: een script.
De man die daar de belangrijkste rol in speelde was Buck Henry.
Henry was een jonge acteur.
Wel eentje die wist hoe je een verhaal in de juiste vorm moest gieten.

Als je naar de lijst met credits van The Graduate bekijkt, zie je dat ook Calder Willingham wordt opgevoerd als scenarioschrijver.
Die Willingham was inderdaad als eerste gevraagd,
maar hij had een nogal vulgair script ingeleverd waar niemand echt gelukkig van werd.
Hijzelf waarschijnlijk zelf ook niet want hij vond de basis - het boek - al drie keer niks.
Willingham vocht uiteindelijk voor een plek op de aftiteling en die kreeg ie wel.
Zelf vind ik de rol die Buck Henry speelde in het maken van de film veel leuker en positiever.
Hij schreef zijn script voor The Graduate 's nachts want overdag werkte aan de tv-serie Get Smart, die hij maakte samen met Mel Brooks.
Henry schreef het scenario voor The Graduate op zijn kamer in het beroemde Hollywoodhotel Chateau Marmont.
Over dat hotel is denk ik op zich al een hele aflevering te maken maar dat terzijde.
Ik wil je nog wat leuks meegeven over die Buck Henry.
In de openingscene van de film The Player van Robert Altman, komt Henry ook nog even opdraven.
In die scene - die als één shot is gefilmd - zit Buck Henry op het kantoor van Tim Robbins die een filmproducent speelt.
Daarin pitcht hij het idee van The Graduate deel 2.
Zo grappig.
The Graduate 2 moet volgens Henry gaan over Benjamin en Elaine die jaren later nog steeds samenzijn en dan opnieuw te dealen krijgen met Mrs Robinson die een beroerte heeft gehad.
The Player moet je ook echt een keer gezien hebben, alleen al voor dat openingsshot...
 
Vooruit, je luistert deze podcast om wat over de filmlocaties te weten te komen.
Dus moet ik natuurlijk ook nog even stil staan bij de huizen in de film.
Het huis van Mrs Robinson.
En dat van de familie Braddock.
Beiden zijn deels in de studio nagebouwd.
Maar locatiejagers nemen niet snel genoegen zo'n antwoord,
en dus zoeken we door.
In interviews, in making of video's én artikelen waarin acteurs en makers vaak jaren later terugkijken.
Zo kwam ik te weten dat het huis van Mrs Robinson ligt aan North Palm Drive in Beverly Hills.
Op nummer 607.
In de film is het wit, maar wie er tegenwoordig langsrijdt ziet rode bakstenen.
Als je goed kijkt zie je dat de witgeverfde gevel waarschijnlijk later is schoongespoten en daarom nu een andere kleur heeft.
Het is zonder enige twijfel het huis waar Benjamin Mrs Robinson naar toe brengt.
En waar hij later tijdens zijn date met Elaine ook voor de deur stopt.

En dan het huis van de familie Braddock.
Er gaat het gerucht dat het zwembad in hun tuin
- waar Dustin Hoffman op het luchtbed dobbert - in werkelijkheid het zwembad was in de tuin van het huis waar ik je net over vertelde, van Mrs Robinson.
Zeg maar twee vliegen in een klap.
Maar dat gerucht heb ik nergens echt bevestigd gezien.

Moet je je voorstellen...
Een jonge 'blonde' Benjamin Braddock die net Mrs Robinson heeft thuisgebracht,
die merkt dat hij wordt verleid en dan zegt...

En dat je dan niet de stem van Dustin Hoffman had gehoord, maar van de jonge Robbert Redford.
Met Hollywood actrice Ava Gardner op de kruk tegenover hem in plaats van Anne Bancroft...
Nou, het had niet eens veel gescheeld.
Redford wilde de rol dolgraag spelen en ook Gardner stond op het punt ja te zeggen, als ze maar niet uit de kleren hoefde.
Nichols vertelde haar dat daar wel een mouw aan te passen was...
Maar snel na de ontmoeting zag hij in dat Gardner als Mrs Robinson toch niet ging werken.
Uiteindelijk was Anne Bancroft echte de enige actrice die de rol officieel aangeboden kreeg.
Puntje van aandacht: bijna iedereen in haar omgeving adviseerde Bancroft de rol af te wijzen.
Behalve Mel Brooks met wie ze een paar jaar ervoor in het huwelijkbootje was gestapt.
Die vond het script van zijn collega Buck Henry zo geweldig dat hij zijn vrouw adviseerde in te gaan op het aanbod.

Anne Bancroft en Dustin Hoffman scheelde slechts 6 jaar toen ze de moeder en de jonge student moesten spelen.
Maar niemand die zich daar aan stoorde.

Toen Hoffman auditie moest doen was hij op van de zenuwen.
Hij werd al direct tegenover Katherine Ross gezet die Elaine speelde
Hoffman dacht dat hij de auditie helemaal had verknald.
Maar toen hij terug was in New York, werd hij gebeld door Mike Nichols die hem zei:
'Well, you got it"
De rol zou Dustin Hoffmans leven totaal veranderen.

Tot nu toe heb ik je misschien wat teleurgesteld met locaties die of niet meer bestonden, of niet of nauwelijks te bezoeken waren.
Dat wordt anders als we in de film aankomen bij de Berkeley-scene....

We horen Simon & Garfunkel zoet door de speakers horen komen als Benjamin naar de universiteit gaat omdat hij Elaine wil spreken, terwijl die hem toch echt heeft gezegd dat ze hem niet meer wil zien.
We zien Benjamin op de rand van de fontein zitten en op haar wachten.
De film doet suggereren dat we inderdaad dat bij Berkeley zijn, je weet wel, die hele prestigieuze universiteit bij San Francisco.
Maar daar The Graduate dus werd niet opgenomen.
Dat gebeurde bij de University of Southern California... in Los Angeles.
En de fontein waar Dustin Hoffman zit is de Prentiss Memorial Fountain van diezelfde universiteit.
Die werd in 1935 aan de universiteit geschonken door een rijk echtpaar,
ter nagedachtenis aan hun zoon die er studeerde toen hij overleed.
De rit ernaar toe is trouwens gefilmd op de Oak Bay Bridge.
Een grappig detail is dat Dustin Hoffman eigenlijk de verkeerde kant oprijdt als hij naar Berkeley wil
De brug heeft rijbanen boven en onder.
Richting Oakland en Berkeley rijd je beneden.
Rijd je boven, dan ga je juist naar San Francisco.
Maar het kwam voor de film natuurlijk mooier over als hij op de brug rijdt...
Dat zul je beamen als je over de brug hebt gereden...

Toen de opnamen in de zomer van 67 erop zaten en de montage achter de rug was,
liet de producent de film aan wat mensen in Hollywood zien.
Ik kan me het nauwelijks voorstellen, maar die eerste reacties waren helemaal niet positief.
Er werd onder meer gezegd dat ze de verkeerde hoofdrolspelers hadden gekozen.

Dustin Hoffman zag de film tijdens een sneak preview in New York.
Halverwege de voorstelling merkte hij opeens dat het publiek wild enthousiast begon te worden.
Toen de film op 21 december 1967 in première ging, werd langzaam duidelijk welke rijen er zich bij bioscopen begonnen te vormen...

De film die 3 miljoen dollar kostte om te maken,
leverde de eerste zes maanden al 35 miljoen dollar op.
The Graduate was een hit.

De film kreeg begin 68 zeven Oscarnominaties in alle belangrijke categorieën,
maar alleen Mike Nichols won de prijs als Beste Regisseur.
Het was namelijk ook het jaar van In the Heat of the Night, Bonnie & Clyde en Guess Who's Coming to Dinner.
Over goede films gesproken...
Simon & Garfunkel kregen in 1969 een Grammy voor het nummer Mrs Robinson.
Paul Simon en componist Dave Grusin kregen die avond ook nog een Grammy voor de soundtrack van de film.

Deze aflevering kwam eigenlijk tot stand omdat ik niet alleen een fan ben van de film,
maar ook omdat er 1 locatie in zit die ik echt al tijden wilde bezoeken.
De kerk uit de slotscène.
Omdat die scene echt zo geweldig is.
Benjamin komt erachter dat Elaine gaat trouwen.
Dat wil hij kosten wat kost voorkomen.
Hij ernaartoe, maar omdat hij halverwege zonder benzine komt te zitten, legt hij het laatste stuk rennend af.
Hij bij de kerk naar binnen.
En terwijl Elaine op het punt staat 'ja' te zeggen,
begint Benjamin op de ramen te bonken en Elaine te smeken voor hem te kiezen...
Tot grote ergernis en woede van de familie.
Het tweetal rent er vandoor en pakt vlakbij de kerk een bus waar ze achterin gaan zitten.
De die hard fans kunnen dit natuurlijk dromen en weten wat er gebeurt in die laatste minuten van de film.
Maar - los van de kerk als locatie - moet je de film écht nog een keer terugkijken voor dat laatste stuk.
Elaine en Benjamin opgewonden op de bank achterin de bus.
Cameraman Robert Surtees wist niet wanneer hij moest stoppen.
Dus koos hij ervoor om de camera te laten draaien.
In de montagekamer besefte regisseur Mike Nichols pas wat hij in handen had.
Die laatste blikken van Catherine Ross en Dustin Hoffman,
die zijn echt goud waard.
Het jonge stel dat de sprong in het diepe heeft genomen, maar dat zich ondertussen ook afvraagt: wat hebben we gedaan?
Echt briljant!

Terug naar die kerk.
Dat is de United Methodist Church aan D Street in La Verne, een plaats net buiten LA maar net zoals zoveel plaatsjes eigenlijk vergroeid met LA.
De kerk stond er pas zes jaar toen production designer Richard Sylbert er aanklopte.
Hij was de kerk tegengekomen in een architectuurboek.
Nichols was er blij mee want de spierwitte kerk had de Zuid-Californische look die hij zocht.
En de glaspartij boven waarmee je uitkijkt over de kerkbanken was een mooie manier om Benjamin van de rest van de bezoekers te scheiden.
Eigenlijk zoals glas ook op andere momenten in de film voor een soort scheiding zorgt.
De kerk wilde wel meewerken aan de film,
maar of ze wel echt op de hoogte waren waar de film over gaat, blijft een beetje een mysterie.
Er waren in ieder geval afspraken om er begin juni 1967 vier dagen lang te filmen.
De kerk hield er 1500 dollar per dag aan over.
Maar toen het erop aankwam,
en Dustin Hoffman met zijn vuisten op de raampartij begon te bonken,
werd de pastoor Donald Woods boos.
‘Stop! Stop! Everybody out. That’s it. Everybody out!'
De beste man was boos omdat hij bang was dat de ruit aan diggelen geslagen zou worden.
En het was juist een gift geweest van een van de kerkgangers.
Om de kalmte te bewaren vroeg Nichols aan Hoffman of hij dan zijn handpalmen maar wilde gebruiken.
Dus daarom zie je Hoffman nu met zijn armen omhoog en platte handen tegen het raam...
Elke overeenkomst met Christus is puur toevallig, haha...

28 december 2021 reed ik vanuit Palm Springs naar het centrum van Los Angeles.
Interstate 10 leidde ons langs La Verne.
Was dat even mooi,
want dan konden we stoppen bij de kerk uit The Graduate.
Het punt was dat ik het deze keer minder goed had voorbereid.
Daardoor wist ik niet of de kerk wel open zou zijn.
Maar goed, ik was al blij dat de zon ons zo toelachte toen we op D Street aankwamen
en ik na jaren eindelijk de kerk uit The Graduate ging zien.
Tot ik naar de deur liep en merkte dat die op slot zat.
'Dat krijg je er dus van, als je je huiswerk niet doet meneer Huijsdens', dacht ik nog.
Ik door de glazen deuren naar binnen kijken.
Niemand.
Ik nog een keer rammelen.
Niks.
Ik beseft me dat ik het moest doen met de foto's van de buitenkant,
en liep toch wat teleurgesteld weg.
Tot ik een stem hoorde...
'Are you looking voor something?'
Om de hoek kwam een kleine, vriendelijk ogende dame.
We stelden ons voor en vertelde dat we uit Nederland kwamen en dolgraag een bezoek wilde brengen aan de kerk uit The Graduate.
Het verbaasde haar niks.
Er kwamen meer dan 50 jaar na de opnamen nog steeds mensen uit de hele wereld om de kerk uit de film te bezoeken.
'Dan wil je zeker ook wel even naar binnen?', zei ze glimlachend.
Wat zich in de daaropvolgende minuten voltrok kan ik je eigenlijk nauwelijks uitleggen.
Het was - om weer helemaal in stijl met deze podcast te blijven - fantastisch!
De dame stelde zich voor als Janice Stearns.
Ze was bijna 80 en hoorde bij de groep parochianen die de kerk eigenlijk draaiende hield.
Zo werden we ook gelijk aan haar collega Ben [PEN-GILLI-NAN] voorgesteld.
Het was Janice die me vertelde dat de trap die aan de zijkant van de kerk ziet,
er voor de opnamen aan was gezet en daarna weer was verwijderd.
Dat was dé manier om Benjamin direct boven te laten uitkomen en niet via de voordeur.
'En dan wil jij zeker ook even naar boven en op het raam slaan?', zei Janice tegen me...
Dan liet ik me natuurlijk geen twee keer zeggen...
Dus ik naar boven.
Noem me maar een nerd, maar ik heb er zoveel plezier aan beleeft...

Daarna hebben we nog een tijdje in de kerk doorgebracht en met Janice en Ben staan praten.
Tjongejonge, wat was het leuk.
De volgende dag stuurde ik Janice de foto's.
Dat had ik haar beloofd.
Kort daarna kreeg ik een antwoord van haar.
Dat ze ons met veel plezier hun kerk hadden getoond.
'Ik heb veel mensen verwelkomd', schreef ze.
Maar jij bent echt de meest memorabele. De manier waarop jij begon te stralen toen je de kerk binnenkwam, dat was echt geweldig om te zien.'
'Our doors will always be open for you!' schreef ze me.
Ja, wat wil je als filmlocatiefan nog meer...?
 
Dat het hem weer.
Je luisterde naar Fantastisch Filmlocaties.
Mijn naam is Jeroen Huijsdens.
Special dank gaat uit Janice en Ben van de United Methodist Church in La Verne.
En naar Sam Kashner van Vanity Fair voor zijn voortreffelijke artikel over de film.
Een overzicht van de fimlocaties met handige GPS-coördinatoren vind je op de website Sceen-it.com.
Op FantastischeFilmlocaties.nl kun je per aflevering alle shownotes terugvinden.
En in Spotify staat een playlist met alle muziek die hoort bij de afleveringen.
Wil je voortaan niks missen abonneer je dan op deze podcast.
Ik lees graag wat je ervan vindt.
Laat dus vooral een recensie achter bij Apple of SoundCloud, of je sterren bij Spotify.
Dan kunnen ook anderen deze serie beter vinden.
Tot de volgende keer!