Hoor hoe de film tot stand kwam op fantastische locaties in New York

Fantastische Filmlocaties is een podcast over beroemde films en de locaties waar ze werden opgenomen. Je hoort dingen die je nog niet wist over de films die aan bod komen en de mensen die ze maakten. Presentator en samensteller Jeroen Huijsdens legt ook uit waarom hij het zo ontzettend leuk vindt om filmlocaties te bezoeken. Dat doet hij door verhalen en ervaringen te delen met de luisteraars. Deze keer aandacht voor The Fisher King.

De aflevering is ook op andere platformen te vinden die de RSS-feed van SoundCloud oppakken.

Columbia TriStar 

Sceen-it.com: de filmlocaties met handige GPS-locaties
Playlist Spotify Fantastische Filmlocaties
Official Grand Central Terminal Tour

Speciale dank
De muziek is van de Oekraïense Alex Savochka.

Met dank aan
Criterion Collection The Fisher King
Cinephilia & Beyond
American Film Institute Catalog

Ontdek de verhalen achter de schermen, bekijk prachtige afbeeldingen van de locaties en laat je inspireren door de magie van de filmwereld.

Reacties op deze aflevering zijn meer dan welkom! Als er hieronder nog geen reactie staat, betekent dat natuurlijk niet dat jij niet de eerste niet kunt zijn... 

Een schrijver die zijn filmdebuut maakte met een geweldig script
Een regisseur die na een flop even afstand wilde nemen,
Een geweldige cast met een acteur die de rol van zijn leven bleek te spelen
En dat allemaal samen in de stad die mij zo'n 30 jaar begon te betoveren...

Je luistert naar Fantastische Filmlocaties, een podcast over film en de locaties waar die werd opgenomen.
Volgens mij ga je dingen horen die je nog niet wist,
Over de film en de mensen die hem maakten.
Én met mijn verhalen probeer ik je duidelijk te maken waarom ik het zo leuk vind om filmlocaties te bezoeken.
Je luistert naar Jeroen Huijsdens en in deze aflevering neem ik mee naar New York City voor The Fisher King

Voordat ik echt begin: even een tip.
Blijf namelijk echt tot het einde luisteren,
want ik denk dat ik dan iets heel leuks voor je heb.
Goed.
Klaar om mee te gaan naar New York?
Altijd fijn om het er over te hebben
En altijd fijn om er te mogen zijn.
Degene die deze podcast op de voet volgen kennen mijn liefde voor de stad.
Vorige jaar zomer maakte ik er een speciale aflevering over.
Omdat het toen precies 30 jaar geleden was dat ik er voor de eerste keer kwam.
In 1992 was de film van deze aflevering nog niet eens 1 jaar oud.
Maar hij was niet de reden waarom ik destijds ging.
Dat deed ik toen nog niet: mijn reizen afstemmen op filmlocaties.
Maar ik wilde New York wel heel graag zien omdat ik het kende van zoveel films en series.
én ik nog nooit in de VS was geweest.
New York begin jaren 90 was een ander New York dan nu.
Minder veilig, Minder opgepoetst, Minder duur.
Dat merkte als je bepaalde delen van de overweldigende stad bezocht.
En het viel me ook weer op toen ik The Fisher King voor deze aflevering terugkeek.
Want om maar gelijk even met een kenmerkend voorbeeld te beginnen:
Central Park, waar Parry en Jack een paar keer zijn, was in die tijd - in de nacht - nog een no go area.
Bendes maakten het park onveilig.
Ook in die zin was de reactie van Jack ook niet zo vreemd...

Ik merk trouwens dat ik er helemaal vanuit ga dat je de film door en door kent
En dat je de namen van de hoofdpersonen kunt dromen, net als ik.
Maar dat is misschien wel een foute aanname.
Daarom toch even in grote lijnen het verhaal van The Fisher King:
Jeff Bridges speelt Jack.
Hij is een waanzinnig succesvolle radio DJ in New York.
Niets of niemand kan hem wat.
Maar het gaat helemaal mis als Jack een van zijn luisteraars aanspoort om wat te doen aan de Yuppen in de stad.
Jack valt van zijn voetstuk en belandt in de goot.
Op een avond, als Jack het niet meer ziet zitten, wordt hij gered door de zwerver Parry, een rol van Robin Williams.
Dat blijkt een bijzondere kerel, met een bijzonder verhaal.
Jack ontdekt dat hij verantwoordelijk is voor de situatie waarin Parry terecht is gekomen.
En dus wil Jack ervoor zorgen dat Parry weer op zijn beide benen terechtkomt.

New York dus.
Begin jaren 90 wel even een andere stad dan nu.
Neem bijvoorbeeld Main Street Park.
Dat is het park zeg maar tussen de Brooklyn Bridge en de Manhattan Bridge aan de kant van Brooklyn.
Dat is vandaag de daag echt helemaal opgepoetst en opnieuw ingericht.
Een heerlijke plek om te zijn.
Sterker nog, het is mijn favoriete plek in de stad.
Vanwege het waanzinnige uitzicht op de Brooklyn Bridge en Manhattan.
In de film is het de plek waar de dronken Jack op het punt staat in de plomp te springen als hij wordt aangevallen door twee jongens.
Maar .. hij wordt gered ... door de uitzonderlijke Parry en zijn zwerverscompanen
En dan weten we direct dat we in een film zitten die ons gaat verrassen...

Over die plek daar zo schuin onder die geweldige Manhattan Bridge, is nog wat leuks te vertellen.
Toen de crew voor de voorbereidingen van de opnamen in Main Street Park arriveerde, kwamen ze erachter dat de gemeente de hele boel net had schoongeveegd. 
Maar dat was juist helemaal niet de bedoeling.
Want het moest juist een zooitje zijn.
Dat was althans het beeld dat regisseur Terry Gilliam en production designer Mel Bourne voor ogen hadden.
Op het laatste moment moesten er dus nog autowrakken en andere rotzooi het park ingesleept worden om het de achterstandswijk te laten zijn die het in de film is.

Vooruit, zijn naam is al gevallen.
Terry Gilliam, de regisseur van The Fisher King.
De man die er mijn ogen toch voor heeft gezorgd dat het een film is geworden om in je hart te sluiten.
Over hem en zijn betrokkenheid straks meer.
Maar eerst weer terug in de tijd.
Want het verhaal achter The Fisher King begint toch echt bij schrijver Richard LaGravanese.
Je moet weten dat hij eigenlijk een acteeropleiding gevolgd en wat dingen had geschreven voor het theater toen hij eind jaren 80 zijn allereerste script schreef, getiteld The Fisher King.
LaGravenese raakte naar eigen zeggen gefascineerd door twee totaal verschillende mannen die hij op straat zag lopen toen hij op een avond in New York naar de film ging.
De ene man lang en aantrekkelijk.
De ander klein en ietwat gestoord.
Maar hij merkte dat de twee een bijzondere band hadden.
Dat zette hem aan het schrijven.
Een verhaal over een zelfingenomen, arrogante man die gedwongen wordt iets goeds te doen voor een andere man die onverwacht in zijn leven komt.
Het schrijven van dat verhaal ging hem eigenlijk wel goed af.
Totdat hij op een ochtend een artikel las over een film waar de opnamen net van zouden gaan beginnen
Een film over een zelfingenomen, arrogante man die zijn autistische broer meeneemt om zijn erfenis veilig te stellen.
Jawel, hij las op dat moment over Rain Man met Tom Cruise en Dustin Hoffman.
LaGravanese besloot om alles wat hij had geschreven in de prullenbak te gooien.
En weer opnieuw te beginnen.
Er rolde een script uit dat hij in eerste instantie aan niemand durfde te laten lezen.
En aangezien er een schrijversstaking in Hollywood gaande was, zou niemand er ook mee aan de slag willen gaan.
Maar zijn vrouw dwong hem er toch de boer mee op te gaan.
Waar dat toe leidde, vertel ik je straks.
Eerst naar wat filmlocaties van The Fisher King in New York.
Laten we eens gaan naar het stuk in de film dat Jack het verhaal over Parry te weten is gekomen en het goed wil maken,
door hem wat geld te geven.
Maar Parry is daarin helemaal niet geïnteresseerd.
Hij vindt het veel leuker om Jack de vrouw te laten zien op wie hij heimelijk verliefd is: Lydia.
Zij werkt bij een uitgeverij en elke middag als ze gaat lunchen, gaat Parry achter haar aan.
We zouden dat nu stalken noemen, maar goed...
Het gebouw waar Lydia door de draaideur naar buiten komt ligt op de hoek van Madison Avenue en de 24e straat, een mooie plek net naast Madison Square Park.
Waarom was dat nou jarenlang zo mooie locatie?
Omdat het de plek was waar je nog een van de weinige Sky Bridge kon zien, een voetgangersbrug op grote hoogte tussen de wolkenkrabbers aan weerzijde van 24e street.
Je ziet 'm ook kort in beeld in The Fisher King.
Maar je begrijpt misschien al een beetje dat die brug er niet meer is.
In oktober 2020 begonnen ze met de sloop ervan,
omdat de gebouwen werden gerenoveerd.
Echt doodzonde.
Goed, we pakken de scene weer even op.
Parry en Jack gaan achter Lydia aan en voordat we het weten staan we opeens schuin tegenover Grand Central Station.
Dat is in werkelijkheid echt meer dan 20 minuten lopen.
Dat lijkt me wat ver voor een lunch.
Maar het levert wel weer een prachtig shot op met Grand Central Station en het beeldschone Chrysler Building op de achtergrond.
En dan het restaurant waar Lydia stopt voor lunch.
Dat zit op 5th Avenue op nummer 294.
En ook dat levert weer een geweldige scene op met Jack en Parry die in dit geval door de ramen gaan staan te gluren.
Je hoeft niet te proberen in het restaurant te gaan eten, want dat zit er inmiddels niet meer...

Okay, we gaan opnieuw even terug in de tijd.
Naar het moment dat het script van Richard LaGravanese niet langer meer bij hem in de bureaulade ligt, maar rondgaat in Hollywood.
Op enig moment in 1988 kwam het in handen van Linda Obst.
Zij werkte toen als studio executive bij Disney voor Jeffrey Katzenberg.
Zij las het script en belde hem direct om te vertellen dat hij het script echt direct moest kopen.
Omdat het Oscarmateriaal was, zei ze tegen hem.
Dat wist ze zeker.
Disney kocht inderdaad de rechten van The Fisher King,
maar de film kwam vervolgens terecht in wat ze in Hollywood "the development hell" noemen.
Er gebeurde van alles, maar een film werd er niet gemaakt.
Tussen september 88 en januari 89 werd LaGravanese tot vier keer toe gevraagd een andere versie te schrijven.
Hij werd er echt moedeloos van.
En hij wist ondertussen vrij zeker dat Disney zijn film nooit zou gaan maken.
Het moet LaGravenese dan ook een pak van zijn hart zijn geweest dat Disney besloot om de rechten door te verkopen aan Columbia TriStar.
En kwam dat even mooi uit:
Linda Obst, die ik net al noemde, was kort daarvoor haar eigen productiemaatschappij begonnen
En ze had onderdak gevonden bij... Columbia.
En zo kwam het dat Linda Obst begon te duwen om The Fisher King van de grond te krijgen.
Hoe dat afliep, vertel ik je zo.
Eerst naar wat filmlocaties...

En laten we dan eerst maar eens even stilstaan bij het Plaza Hotel, 
het hotel op de kruising van 5th avenue en de 59e straat.
Misschien wel het beroemdste hotel van New York.
Het is voor de deur van dit hotel dat Jack met een stomdronken kop een Pinokkio-pop krijgt van een jongetje dat medelijden met hem heeft.
Direct daarna zien we Jack zichzelf de put in praten terwijl hij op de Grand Army Plaza zit bij het standbeeld van Generaal Sherman.
Dat is schuin tegenover het Plaza Hotel.
Ik verbaas me er altijd over hoe dat goudkleurige standbeeld toch altijd zo blijft blinken
Het is net alsof ze het elke dag poetsen, maar goed.
Andere locaties waar ik even kort stil bij wil blijven staan zijn de verschillende woningen.
De videotheek van Anne - waar Jack komt te wonen - was in werkelijkheid geen videotheek.
Maar het gebouw op nummer 17 van Ann Street werd gebruikt voor de buitenkant.
Alle interieuropnamen vonden plaats in Los Angeles in de studio.
De schrijver baseerde het karakter van Anne trouwens wel op een echt personage.
Namelijk op ene Annette, een vrouw die op Second Avenue in de jaren 80 een videotheek runde.
En dan is er nog het opmerkelijke ketelhuis waar Parry woont.
Want hoewel hij een zwerver is, heeft hij toch een soort onderkomen.
Dat werd niet in New York gevonden, maar in LA.
Het is namelijk het ketelhuis van het Park Plaza Hotel in Los Angeles dat voor die scenes werd gebruikt.
Informatie over de andere huizen in de film kun je in de shownotes terugvinden.
Maar er is ook nog dat Chinese Restaurant waar het viertal naar toe gaat om Parry en Lydia aan elkaar te laten wennen.
Ik had je graag verteld dat ik dat ook heb gevonden.
Maar er wordt gezegd dat het in een studio is gedraaid omdat er in heel New York helemaal geen Chinees restaurant te vinden was dat er zo 'Chinees' uitzag.
Ja, je kunt niet altijd geluk hebben...
 
Ik vertelde eerder dus dat The Fisher King bij Columbia TriStar belandde,
en ook dat producent Linda Obst zich er dus mee ging bemoeien.
Nou, de eerste echte grote naam die toen aan het project werd gekoppeld,
was die van regisseur James Cameron.
Hij wilde de film echt heel graag maken, maar zat nog tot over zijn oren in The Abyss.
En dat was het moment waarop regisseur Terry Gilliam zijn entree maakte.
Gilliam is een levende legende 
Een man die natuurlijk vooral naam maakte als lid van Monty Python.
Maar die daarna films maakte die we niet anders dan typisch Terry Gilliam kunnen noemen, zoals Time Bandits, Brazil en 12 Monkeys.
Nou moet je over hem een paar dingen weten.
Terry Gilliam wilde a) altijd zijn eigen films schrijven b) nooit in Amerika filmen en c) nooit voor een Hollywoodstudio werken.
Een vrij kansloos verhaal als je bedenkt wat ik je net allemaal over The Fisher King heb verteld.
Maar goed, je moet ook weten dat Gilliam zo rond 1989 net het debacle The Adventures of Baron Munchhausen achter de kiezen had.
Een film die volledig uit de bocht was gevlogen qua kosten
én die flink geflopt was in de bioscoop.
Gilliam was even niet in staat eisen te stellen.
En hij wilde ook zelf wel even wat afstand nemen.
Hij kreeg het script van The Fisher King in handen en werd er door geraakt.
Hij begreep alleen niet waarom bepaalde passages erin zaten.
Toen hem werd verteld dat die er op verzoek van Disney in waren geschreven, vroeg hij aan LaGravanese hem de allereerste versie van het scenario te geven.
Dat was hem!
Dat was de versie die gemaakt moest worden!
Gilliam vond het geweldig en wilde de film dolgraag doen, ook al had hij het script niet zelf geschreven.
Linda Obst en haar partner Debra Hill blij, Richard LaGravenese blij, Terry Gilliam blij.
Iedereen blij, zou je zeggen.
Nee, toch niet...
Want aan het hoofd van Columbia TriStar stond sinds 1987 Dawn Steel.
Zij was de eerste vrouwelijke studiobaas ooit.
Toen Terry Gilliam als regisseur van The Fisher King ter sprake kwam zei zij:
"Over my dead body!"
Dawn Steel had namelijk een enorme ervaring gehad met Gilliam.
Columbia was de filmstudio die Munchhausen had uitgebracht.
Volgens Gilliam was die studio verantwoordelijk was voor het floppen ervan.
Exit Gilliam.
Of toch niet?
Linda Obst ging als producente door roeien en ruiten om de regisseur te krijgen die zij wilde.
En dat was Gilliam.
Bovendien was hij volgens haar degene die ervoor zou kunnen zorgen dat Robin Williams mee zou doen.
De twee hadden met elkaar samengewerkt aan Munchhausen en hadden duidelijk een klik.
Uiteindelijk kreeg de producenten Obst en Hill hun zin.
En Terry Gilliam mocht The Fisher King gaan regisseren.
 
Voor de hoofdrollen in The Fisher King kwamen er in de loop van de tijd allemaal bekende namen voorbij.
Voor Jack schijnen er gesprekken te zijn geweest met Nick Nolte, Kevin Kline en Bill Murray.
Alhoewel je je altijd moet afvragen hoe serieus de betrokkenheid van dat talent echt is geweest
Wat wel een feit is, is dat Billy Crystal de rol van Jack gespeeld zou hebben als James Cameron de film had gemaakt.
Want die afspraak was al rond.
Voor de rol van Parry werd er volgens diverse berichten gesproken met Richard Dreyfuss, Dustin Hoffman en zelfs met Jack Nicholson.
Maar met Terry Gilliam aan boord was het 'ja' zeggen door Robin Williams blijkbaar slechts een formaliteit.
Jeff Bridges was nog een ander verhaal.
Gilliam was er niet van overtuigd dat Bridges de ideale Jack was.
Totdat hij The Fabulous Baker Boys zag.
Wat The Fisher King in mijn ogen zo fijn maakt, is dat de bijrollen ook zo goed zijn.
En dat moet ik natuurlijk Mercedes Ruehl, Amanda Plummer en Michael Jeter noemen.
Mercedes Ruehl maakte diepe indruk op Gilliam tijdens de casting.
En ze voorkwam daarmee dat de rol naar Anjelica Huston, Ellen Barkin of Cher ging.
Ruehl deed het zo goed dat ze later een Oscar kreeg voor de rol.
Amanda Plummer speelt echt de sterren van de hemel als Lydia, het schuchtere meisje waar Parry verliefd op is.
En Michael Jeter is de zwerver die we natuurlijk nooit meer vergeten.
Michael Jeter overleed op 30 maart 2003 op 50-jarige leeftijd na een epileptische aanval.

Andere namen die betrokken waren bij The Fisher King die ik toch echt even moet noemen zijn Director of Photography Roger Pratt, Lesley Walker die de montage deed en Production Designer Mel Bourne.
Op hem komt ik zo meteen nog even terug
En dan was er nog George Fenton die de muziekscore schreef.
En met de muziek kom ik ook op het verhaal van...

Ja, want als we in de wereld van The Fisher King duiken,
moeten we even kort stil staan bij dit nummer dat ik niet meer kan horen zonder aan The Fisher King te denken.
De versie die we tegenwoordig op de radio horen of op Spotify aanklikken is de versie die we kennen van Snap,
oftwel het Duitse muziekduo Benito Benites and John Garrett.
De lekkere donkere stem daarin is van Durron Butler.
Maar dat is dus niet de versie die in de film werd gebruikt.
Want daarin hoor je de rap van Chill Rob G.
In 1989 bracht hij een a-capella versie uit van het nummer Let the Words Flow.
Snap pikte dat nummer en samplede het zonder toestemming.
En dat was de versie die Jeff Bridges hoorde en waarmee hij naar Terry Gilliam ging.
En zo werd het gebruikt aan het begin van de film,
als Jack zich in zijn bad voorbereid op een auditie...

Okay, en dan wil ik nog even terugkomen op Production Designer Mel Bourne.
Bourne werd gevraagd voor de film omdat hij in de jaren ervoor veel in New York had gewerkt met Woody Allen.
Onder meer aan de film Manhattan.
En hij wist dus in New York heel eenvoudig al die geweldige plekken te vinden om het verhaal met elementen van Koning Arthur en de Heilige Graal te kunnen verfilmen.
Een van de mooiste voorbeelden daarvan is het te gekke gebouw aan Madison Avenue tussen de 94e en 95e straat.
Dat is een gebouw waarvan je echt denkt dat het als een kasteel is gebouwd.
In de film is het de woning van Landon Carmichael, de man die volgens Parry in het bezit is van de enige echte Heilige Graal.
Hij neemt Jack ermee naar toe om er in te breken om de Graal te jatten.

Jack wordt later alleen gedwongen daar iets anders voor te gaan denken...
En als je die scene dan nog een keer ziet moet je even bedenken dat de rol van Carmichael werd gespeeld door Production Designer Mel Bourne.
Leuk om te weten....
Nog even over dat gebouw. 
Dat staat er sinds 1895.
Het werd gebouwd als Armory, zeg maar de opslagplaats van de wapens.
Van in dit geval Squadron A, een soort Huzaren.
Vandaar dat in het gebouw oorspronkelijk ook 100 paardenstallen te vinden waren.
Om dit geschiedenisverhaal even rond te maken: die mannen van Squadron A vochten ook mee tijdens de Eerste Wereldoorlog.
In de jaren 60 dreigde het gebouw tegen de vlakte te gaan. 
Maar de gevel kon nog net worden gered en dat kreeg een beschermde status.
Aan de andere kant van het gebouw zit tegenwoordig een school, 
de Hunter College High School.
Als je voor het gebouw staat zal het je opvallen dat de entree zoals je die in The Fisher King ziet, er in werkelijkheid niet is.
Dat klopt, dat was een decor dat uit Los Angeles was overgevlogen om als entree te fungeren.
The Squadron A. Armory blijft echt een hele mooie locatie te midden van al die moderne wolkenkrabbers op Manhattan.
In de film loopt de scene bij het Kasteel voor Parry dramatisch af.
Hij wordt opnieuw geconfronteerd met zijn demon: De Rode Ridder.
Omdat Parry denkt dat die ridder bang is voor zijn nieuwe vriend Jack gaat ie hem achterna.
En Jack moet hem wel volgen.
Kort daarna zitten we dan in Central Park.
Bovenop een van die kenmerkende rotsen in het park.

Nou, zou je kunnen denken: ja, die rots, man, daar zijn er zoveel van in Central Park.
Hoe weet je nou waar die ene is waar Robin Williams en Jeff Bridges op zitten?
Dat is wat we in kringen van de Setjetters, het betere recherchewerk noemen.
Je kunt naar websites gaan in de hoop dat er een fan is die het al heeft opgespoord.
Of je gaat zelf speuren op basis van gebouwen en andere kenmerken die je ziet.
Daarom was het wel cool om de exacte plek van de rots in 2018 te vinden aan de Zuid-Oost kant van Central Park.
Kijk maar in de show notes voor het fotobewijs en de exacte locatie.

The Fisher King ging op 16 september 1991 in de Amerikaanse bioscopen in première.
De film deed het best aardig. Er werd 42 miljoen dollar mee verdiend in de VS en wereldwijd werd er nog eens 72 miljoen omgezet in bioscopen.
Terwijl de film 24 miljoen had gekost.
In 1992 kreeg de film vijf Oscarnominaties: voor Robin Williams, Mercedes Ruehl, het script van LaGravenese, de Art Direction en de muziek.
Maar alleen Mercedes Ruehl kreeg de Oscar voor de beste Bijrol.
De pers was -zoals vaak - verdeeld
Er waren journalisten die het een prima film vonden en er waren er die hem overdreven en pretentieus vonden.
In 2014 kwam er een bijzondere herwaardering voor de film.
Die kwam nadat Robin Williams zichzelf op 11 augustus van dat jaar op 63-jarige leeftijd van het leven beroofde.
Een genadeloze depressie sloeg toe bij de man die zo vaak, zoveel mensen liet lachen.
Maar een man die ook ziek was en er met niemand over kon spreken.
Wie nu naar The Fisher King kijkt ziet een andere film.
In ieder geval als je dat doet met de wetenschap dat Robin Williams leed aan een vorm van Dementie - en niet Parkinson - toen hij uit het leven stapte,
én dat hij in vele jaren ervoor een enorme strijd met zichzelf voerde.
 
Goed, dan is er nog 1 fantastische filmlocatie over.
En dat is Grand Central Station, het werkelijk prachtige treinstation bij Park Avenue en de 42e Street.
Als je daar voor het eerst binnenloopt weet je gewoon niet waar je moet kijken.
Maar wat je ook doet, vergeet niet naar boven te kijken.
Want daar zie een indrukwekkende sterrenhemel op het plafond.
Eerlijk gezegd is dat niet meer het origineel uit 1913, maar een replica.
Maar het is wel echt te gek hoor.
Een andere eye catcher is de geweldige klok in het midden van de hal.
Een ontwerp van klokkermaker Seth Thomas.
De beste man was zelf al 60 jaar dood was toen zijn klok in 1913 werd onthuld bij de opening van het station.
Er wordt van gezegd dat de klok inmiddels wel 20 miljoen dollar waard is.
Mocht je all the way willen gaan in Grand Central, dan kun je een hele goede tour booken.
Ik zet de link voor je in de notities bij deze podcast.

Er zijn echt veel films opgenomen in Grand Central Station,
maar voor mij ís die geweldige stationshal toch vooral de plek van de dansscene in The Fisher King.
Het zou eerst helemaal niet zo'n uitbundige scene worden.
Jack zou er een zingende dakloze vrouw zien.
En dat was het wel zo'n beetje.
Maar toen Terry Gilliam er kwam om de locatie te checken en de mensenmassa zag, riep hij zoiets van:
"Zou het niet geweldig zijn als die mensen met elkaar zouden gaan dansen?"
Toen hij in de gaten kreeg dat de anderen dat wel een leuk idee vonden,
deinsde hij direct terug.
"Nee, laten we dat vooral niet doen, want wordt het alsnog een Terry Gilliam film!"
En dat wilde hij eigenlijk niet...
Bovendien was er geen tijd voor een extra draaidag in New York,
en ook geen budget voor zo'n dure scene.
Totdat iemand op het idee kwam om te besparen op het interieur van het zogenaamde Kasteel.
En eenmaal uitgesproken was het idee van Gilliam niet meer terug in de fles te stoppen...
Er werd één avond en nacht gefilmd in Grand Central.
Tot half zes in de ochtend.
Dan zouden de forenzen weer binnen komen lopen.
Via dansscholen in de omgeving werd er 1000 figuranten geregeld.
Die moesten op aanwijzing beginnen te dansen.
Maar toen het signaal werd gegeven, bleek het merendeel de Weense Wals niet te kennen.
Ze werden in groepjes opgedeeld en kregen ter plekke een spoedcursus.
En daarna als de sodemieter filmen...
Maar het bleek niet genoeg want om half zes kwamen de eerste forenzen alweer binnenlopen.
Gilliam moest zich in allerlei bochten wringen om de laatste shots te filmen.
Maar het lukte.... Net...

Er zijn plekken in New York waar ik elke keer weer naar toe wil als ik in de stad ben.
Naar The Brooklyn Bridge voor Een wandeling.
Naar Main Street Park om uit te kijken op Manhattan.
En naar Grand Central Station.
Omdat ik daar echt uren kan toeven.
En altijd denkend aan die scène uit The Fisher King
Ik heb het eerder een keer in een andere aflevering verteld.
Maar ik raak elke keer weer ontroerd als ik de scène zie.
En dan vooral die blik in de ogen van Robin Williams als de droomwereld weer overgaat in de harde realiteit...

Dat was hem weer.
Je luisterde naar Fantastische Filmlocaties.
Mijn naam is Jeroen Huijsdens.
Een overzicht van de filmlocaties met handige GPS-coördinatoren uit deze aflevering vind je op de website Sceen-it.com
Wil je voortaan niks missen abonneer je dan.
Dat kan bij Apple Podcasts, Spotify of SoundCloud.
Of bij andere podcastplatformen.
Als je dit hoort, heb je mijn advies aan het begin ter harte genomen om tot het einde te blijven luisteren.
Want ik heb nog wat leuks voor je.
Aan het einde vraag ik altijd of luisteraars een recensie achter willen laten bij Apple Podcasts of bij SoundCloud, of sterren willen geven bij Spotify.
Zodat ook anderen deze serie beter vinden.
Wel nu. Als je een recensie achter laat of op deze podcast een bijzondere manier bij anderen onder de aandacht brengt en mij dat laat weten,
dan maak je vanaf nu kans op een te gekke waardebon van Pathé Thuis, ter waarde van 5,99. 
Dat is toch mooi?
Noem het maar The Beginning of a Beautiful Friendship.
Kortom, schrijf die fijne review op Apple Podcasts of bij SoundCloud of maak lekker reclame voor me en je maakt kans op die waardebon van Pathé Thuis.
Ik hoor graag van je.
En nog een tip: vergeet je niet te abonneren op mijn nieuwsbrief.
Dan kan heel eenvoudig via FantastischeFilmlocaties.nl.
Dan ben je echt als eerste van alles op de hoogte.
Op de website vind je per podcast ook alle show notes terug.
Voor nu: bedankt voor het luisteren en tot de volgende keer!