On a Mission from God: een swingende reis langs de filmlocaties

Met hun zonnebrillen, zwarte pakken en hoeden groeiden Jake en Elwood Blues uit tot ware filmiconen. The Blues Brothers uit 1980 is niet alleen een swingende muzikale komedie, maar ook een ode aan Chicago, een stad vol soul en karakter. In deze aflevering van de podcast Fantastische Filmlocaties gaat presentator Jeroen Huijsdens op pad langs de originele locaties van de filmklassieker. Het is een aflevering vol anekdotes, achtergronden en natuurlijk: een flinke portie rhythm & blues. Zet je zonnebril op, stem af op jouw innerlijke blues en stap in, want 'We're on a mission from God!'

De aflevering is ook op andere platformen te vinden die de RSS-feed van Springcast oppakken.

The Blues Brothers / copyright Universal Pictures. Merkrechten/ The Blues Brothers Approved Ventures, LLC

Sceen-it.com: de filmlocaties met handige GPS-locaties

Playlist Spotify met muziek uit Fantastische Filmlocaties

Boek Daniel de Visé, The Blues Brothers - An Epic Friendship, the Rise of Improv, and the Making of an American Film Classic

Vanity Fair, Ned Zeeman: Soul Men: The Making of The Blues Brothers

YouTube: The Blues Brothers Filming Locations door Chas Demster

Hollywood Palladium in Los Angeles

Old Joliet Prison

Gebruikte filmmuziek: The Blues Brothers Original Motion Picture Soundtrack - Sweet Home Chicago (Ira Newborn, The Blues Brothers / Woody Payne / copyright Rhino Atlantic), Briefcase Full of Blues - Soul Man - Live (The Blues Brothers / David Porter, Isaac Hayes / copyright Rhino Atlantic), The Blues Brothers Original Motion Picture Soundtrack - Think (Aretha Franklin, Ira Newborn, The Blues Brothers / Aretha Franklin, Teddy White / copyright Rhino Atlantic), The Blues Brothers Original Motion Picture Soundtrack - Shake a Tail Feather (Ira Newborn, Ray Charles, The Blues Brothers / Andre Williams, Otha Hayes, Verlie Rice / copyright Rhino Atlantic), The Blues Brothers Original Motion Picture Soundtrack - Everybody Needs Somebody to Love (Ira Newborn, The Blues Brothers / Bert Russell,Jerry Wexler, Solomon Burke / copyright Rhino Atlantic), The Blues Brothers Original Motion Picture Soundtrack - Jailhouse Rock (Ira Newborn, The Blues Brothers / Jerry Leiber, Mike Stoller / copyright Rhino Atlantic), gebruikte themamuziek Motivated van Alex MakeMusic (Oleksandr Savochka) via Pixabay.

Ontdek de verhalen achter de schermen, bekijk prachtige afbeeldingen van de locaties en laat je inspireren door de magie van de filmwereld.

Reacties op deze aflevering zijn meer dan welkom! Als er hieronder nog geen reactie staat, betekent dat natuurlijk niet dat jij niet de eerste niet kunt zijn...

Voordat je zo naar de podcast gaat luisteren, moet ik wat kwijt.
De afgelopen jaren ben ik vaak naar de VS geweest.
Het waren keer op keer geweldige reizen.
Ik heb er al meerdere keren over verteld.
Het zijn verhalen die ik graag wil blijven vertellen.
Maar wat er momenteel in de VS gebeurt, is afschuwelijk.
Het heeft grote gevolgen voor al die aardige mensen die ik er heb leren kennen, en die dit helemaal niet willen.
En ook het grote gevolgen voor de rest van de wereld.
Ik hoop dat het nog goed komt, maar ik vrees soms het ergste
Dat moest ik echt even kwijt...
En dan nu, toch maar op naar de nieuwe aflevering

Twee mannen in een zwart pak, met een zwarte zonnebril en een zwarte hoed.
Een eerbetoon aan de blues.
En aan de stad Chicago.
Een film waar je volgens mij niet stil bij kunt blijven zitten.
En waarbij echt zo ongelooflijk veel valt te lachen.
Een film ook waarvan ik nog zo goed weet waar en met wie ik hem in de bioscoop zag...
Je luistert naar Fantastische Filmlocaties, dé podcast over films en de locaties waar ze werden opgenomen.
Je gaat weer dingen horen die je nog niet wist,
over de film in deze aflevering, over de mensen die hem maakte
én over de locaties waar hij werd opgenomen.
Met mijn verhalen en ervaringen probeer ik je ook uit te leggen waarom het toch zo geweldig is om filmlocaties te bezoeken.
Mijn naam is Jeroen Huijsdens en deze keer neem ik je mee naar Chicago en omgeving voor een aflevering over The Blues Brothers

John Belushi en Dan Aykroyd - hun namen gaat je de komende minuten veel horen - ontmoetten elkaar pas in 1973, toen ze allebei al in de twintig waren.
Dan Aykroyd, in 1952 geboren in het Canadese Ottowa, studeerde sociologie en criminologie
Hij stopte met zijn studies omdat hij met muziek bezig wilde zijn.
John Belushi, in 1949 in Chicago geboren, viel op de middelbare school al enorm op.
Velen zag in wat voor ongelooflijk natuurtalent hij was.
Energiek, wild en vol charisma.
Beiden kwamen terecht bij het improvisatie en comedy gezelschap Second City. 
En daarna bij het legendarische tv-programma Saturday Night Live.
Tussen Belushi en Aykroyd ontstond een bijzondere vriendschap.
Een vriendschap die abrupt eindigde op 5 maart 1982, toen John Belushi overleed aan een fatale mix van cocaïne en heroïne.
Het was het einde van een groot talent.
En het einde van een duo dat nog zo veel voor zich had: The Blues Brothers...

Er ging eerlijk gezegd nog best wat tijd voorbij voordat The Blues Brothers van de grond kwamen.
Het idee erachter kwam van Dan Aykroyd.
Hij wilde twee bijzondere types uiting te laten geven aan hun liefde voor de stad Chicago, én aan de muziek die er vandaan kwam.
Toen hij Belushi en Aykroyd over het idee hoorde praten zei Howard Shore - de man die later 3 Oscars zou winnen als filmcomponist van onder meer The Lord of the Rings: weet je hoe jullie jezelf zouden moeten noemen?
The Blues Brothers!
Die naam was dus het idee van Howard Shore!
Geïnspireerd door Blues-legendes als John Lee Hooker besloten Belushi en Aykroyd een zwart pak aan te doen, een hoed op te zetten en een zonnebril op hun neus te zetten.
Ze toerden wat met de act in lokale clubs tot de producent van Saturday Night Live, Lorne Michaels ze vroeg om het studiopubliek op te warmen.
Een optreden in het programma zelf zat er niet in.
Maar daar namen de mannen geen genoegen mee.
Aykroyd en Belushi traden voor het eerst op TV op als The Blues Brothers op 17 januari 1976.
Maar dat was niet in hun nu zo bekende outfit, maar verkleed als ... bijen!
Van een succes was geen sprake.
Het was komedie-acteur Steve Martin die het tweetal twee jaar later vroeg op te treden in een show van hem in hun nu zo bekende kloffie.
Maar om nou te zeggen dat er toen wel wat gebeurde...
Pas toen John Belushi's eerste film Animal House drie maanden later - in 1978 - een gigantische bioscoophit werd in de kwam de boel in beweging.
Steve Martin nodigde de mannen opnieuw uit.
Nu voor zijn live-optreden in de Universal Amphitheatre in Los Angeles in september 1978.
En het publiek? Dat ging uit z'n dak.

Jij kunt hier toch ook niet naar luisteren en stil blijven zitten?
Je hoorde het begin van het Sam & Dave nummer Soul Man.
The Blues Brothers namen het op voor het album Briefcase Full of Blues.
Want na het optreden tekenden de mannen een contract bij Atlantic Record.
Dat wilde een live-album uitbrengen.
Van dat album werden in Amerika 2 miljoen exemplaren verkocht.
Wereldwijd gingen er 3,5 miljoen over de toonbank.
Hiermee ga ik een beetje voorbij aan datgene dat mede voor het succes van The Blues Brothers zorgde: de band!
Toen Belushi en Aykroyd in '78 werd gevraagd voor dat Steve Martin optreden hadden ze geen begeleidingsband.
Paul Shaffer, de bandleider bij Saturday Day Night Live, hielp ze uit de brand.
Hij stelde een lijst op van werkelijk geweldige muzikanten.
Het probleem was alleen dat ze allemaal knetterdruk waren.
Belushi besloot ze daarop allemaal te bellen, een voor een.
“We’re putting a band together. I need you here tomorrow.”
En hij nam geen genoegen met een 'Nee' 
Hij hield sommigen wel een uur aan de lijn... 
En zo kregen Belushi en Aykroyd een band met daarin Steve Cropper, Matt “Guitar” Murphy, Donald “Duck” Dunn, Steve Jordan, en de blazers Alan Rubin, Lou Marini, Tom Maloney én Tom Scott.

Ik hoor je bijna denken: je bent weer lekker bezig Jeroen, maar dit zou toch ook gaan over de filmlocaties van The Blues Brother film?
Ja, ik weet het.
Maar ik vond deze introductie nodig om te begrijpen waar het vandaan kwam.
En dan vertel ik je nog een heleboel niet.
Ik kan je daarom het boek van Daniel De Visé adviseren.
Hij bracht vorig jaar een heerlijk boek uit.
Het kreeg de lange titel mee The Blues Brothers -An Epic Friendship, the Rise of Improv, and the Making of an American Film Classic.
Ik kocht het boek toen ik vorig jaar in Chicago was om de filmlocaties te bezoeken.
En laat mij eens beginnen met een locatie die niet echt in de film zit, maar wel heel bekend werd.
Op die locatie werd de foto gemaakt voor de filmposter en de cover van de soundtrack.
Het is de foto waarbij je John Belushi en Dan Aykroyd ziet bij hun Blues-mobiel,
een oude, afgeragde Dodge Monaco uit 1974.
Tussendoor even een aardig filmfeitje: in totaal werden er 13 auto's gekocht en gebruikt om voor de Blues-mobiel door te gaan.
Maar goed, die foto dus, die werd gemaakt op wat tegenwoordig Crowley's Yard is. Dat is een plek waar luxe boten op het droge liggen en worden onderhouden.
Wat op de foto vooral opvalt, is de oude treinbrug op de achtergrond.
Kijk maar even bij de shownotes op de website.
Die foto, die poster, ze geven helemaal het sfeertje weer waarmee de film ook opent: luchtbeelden van het oude, industriële Chicago.
Die opnamen vonden plaats bij South Works. 
Dat was de toenmalige metaalfabriek in Zuid-Chicago.
Er werd een helikopter voor gecharterd.
De cameraman hing bij de opnamen half uit de helikopter.
Maar omdat regisseur John Landis geen toestemming had gevraagd omdat hij dacht dat hij die toch niet zou krijgen, kreeg de beveiliging van de fabriek de boel in de smiezen.
Ze begonnen zelfs op de helikopter te schieten.
Waarop Landis zijn mannen terugriep.

Ik denk dat de locatie voor de foto shoot bij Crowley's Yard opgevallen moet zijn bij het filmen bij een andere locatie
Ik doel op de opnamen bij die andere, superbekende brug uit de film: de East 95th Street Bridge.
Fans weten denk ik onmiddellijk waar ik het over heb: de brug waar Elwood aan het begin van de film wil bewijzen dat de politieauto er oud en afgeragd uit mag zien, maar wel degelijk pit heeft...

Elwood drukt het gaspedaal in en vervolgens springen ze over de geopende brug...
De opnamen daarvan vonden plaats op 17 augustus 1979.
Bij de eerste take ging het al mis: de stuntman die in de auto reed, landde zo hard op de brug dat de bumper eraf vloog, onder de auto kwam en direct alle banden lek prikte.
-
Het had wel wat om na al die jaren over de oude brug te lopen waar in wezen niet veel is veranderd.
De man die ons er zag lopen en lachen, dacht dat we voor iets anders kwamen.
Maar toen ik het kort uitlegde, begreep hij het wel.
En kort daarna zei hij: maar vergeet ook niet naar Calumet Fisheries te gaan.
Dat is een winkeltje aan het begin van de brug dat je voorbijloopt als je het niet weet.
Ze verkopen er gerookte vis en garnalen.
De beste in de hele buurt, volgens de beste man die ons erop wees.
Nou zeggen Amerikanen dat wel vaker, maar lekker was het inderdaad wel.
Ja, want je denkt toch niet dat ik zo'n tip in de wind sla?

Van de brug aan East Street is het met de auto slechts 3 minuten rijden naar een andere, onvervalste Blues Brothers locatie in Zuid-Chicago:
De Pilgrim Baptist Church aan East 91st Street.
Het is de plek waar Jake het licht ziet als voorganger James Brown de mis leidt, en diezelfde Brown de hele kerk in extase weet te brengen...

Wat moet die scene een lol hebben opgeleverd op de set.
Die opnamen in de kerk vonden alleen niet plaats in Chicago.
Er werd gebruik gemaakt van in een studio in Hollywood.
De korte scène voordat Jake en Elwood de kerk ingaan werd wel bij het gebouw in Zuid-Chicago gedraaid.
Jake heeft overduidelijk geen zin om naar binnen te gaan, maar de mannen zoeken een manier om het katholieke weeshuis waar ze opgroeiden aan 5.000 dollar te helpen.
En daarmee is feitelijk de film samengevat:
Twee Blues Brothers halen hun oude band weer bij elkaar om geld in te zamelen om hun oude weeshuis, te helpen.
Als je denkt dat het script net zo eenvoudig tot stand kwam...
Nou, nee dus.
Maar eerst eventjes terug naar dat moment waarop het album Briefcase Full of Blues zo'n succes werd.
Dat was het moment dat Belushi tegen Aykroyd zei: "Ik vind dat we hier een film van moeten maken."
Ze besloten Belushi's manager Bernie Brillstein te bellen die connecties had in Hollywood.
En toen kwamen de studio's in beweging.
Bij Paramount Pictures zat een jonge executive die bereid was te knokken om de film binnen te halen.
Zijn naam? Don Simpson.
Maar Simpson kwam terecht in een strijd met executive Sean Daniel bij Universal Pictures.
Deze Daniel was ook betrokken bij Belushi's hit Animal House.
Dat gaf de doorslag.
Universal won en schaarde zich achter een film over The Blues Brothers.
Over de regisseur hoefde niet lang te worden nagedacht.
Belushi wilde per se John Landis, de man achter - wederom - Animal House.
Hij belde Landis op na een paar topafleveringen van Saturday Night Live en vroeg hem eerst of hij de shows had gezien.
Toen Landis daarop 'Nee' zei, gooide Belushi direct de hoorn op de haak.
Ze kwamen er daarna wel uit, maar kregen direct te maken met de volgende beer op de weg.
Universal wilde eerst slechts 5 miljoen dollar voor de film vrijmaken.
En ze eisten dat de film binnen zes maanden zou worden opgeleverd.
Dat zagen Landis en zijn twee hoofdrolspelers niet zitten.
Er was voor een productie van deze omvang zeker 20 miljoen dollar nodig en meer tijd.
Want er was nog niet eens een script!
Belushi vroeg Mitch Glazer, een van de schrijvers van Saturday Night Live, of hij er samen met Aykroyd voor wilde gaan zitten.
Maar Glazer bedankte.
Hij vond het een film die Dan Aykroyd zelf moest schrijven.
Maar die had nog nooit een script gelezen, laat staat geschreven, zo vertellen de verhalen tenminste.
Dan Aykroyd trok zich terug in een villa op het terrein van Universal en begon te schrijven.
Pas na maanden leverde hij iets op dat voor een filmscript moest doorgaan, maar het eigenlijk niet was.
Op de titelpagina stond The Return of the Blues Brothers, geschreven door Scriptatron GL9000.
Maar dat was niet het ergste.
Problematischer was dat het bestond uit 324 pagina's!
Pagina's met een paar grote scenes, maar ook heel veel gedoe er omheen.
John Landis kreeg de hele stapel papier in handen en had uiteindelijk 3 weken nodig om er een verfilmbaar script van te maken.
Daarna kon het draaien in juli 1979 eindelijk beginnen.

Iedereen weet dat steden in de loop van de jaren enorm kunnen veranderen.
Dat deed ook Chicago sinds het moment van het filmen van The Blues Brothers.
Daardoor zijn enkele iconische filmlocaties helaas niet meer te bezoeken.
De eerste die ik wil benoemen is de Dixie Square Mall.
Dat is het winkelcentrum dat door Jake en Elwood en de politie die hen op de hielen zitten, helemaal aan gort wordt gereden.
Het winkelcentrum was te vinden in Harvey, een half uur ten zuiden van Chicago. Maar het was al sinds 1978 dicht toen er werd gefilmd.
Poduction designer John Lloyd en assistant director David Sosna waren de eerste die de shopping mall zagen.
Ze waren alleen bang dat het te duur werd om daar te filmen.
Dus besloten ze de locatie niet aan John Landis voor te leggen.
Maar toen die er achter kwam, zei die: "Shut up and show me!"
Landis vond het oude winkelcentrum helemaal geweldig.
De winkels werd voor de opnamen opnieuw ingericht,
en vervolgens zonder enige schroom weer helemaal aan flarden gereden.

In 2012 ging het winkelcentrum definitief tegen de vlakte.

En zo zijn er nog meer locaties die helaas niet meer bestaan...
Kun je het restaurant nog herinneren dat wordt gerund door Aretha Franklin.
Dat heette The Soul Food Restaurant in de film
Maar in werkelijkheid was het Nate's Deli,
een restaurant te vinden op West Maxwell Street nummer 807.
Het ging in 1994 plat toen de Universiteit van Chicago wilde uitbreiden.
Er was geen ruimte meer voor het restaurant waar de deur nog wel werd platgelopen direct na de filmopnamen.
Al moet ik wel toegeven dat de opnamen eigenlijk plaatsvonden in een studio in Hollywood waar het interieur werd nagebouwd.
Net zoals ik moet vertellen dat Aretha Franklin haar zangpartij naderhand moest inzingen in een muziekstudio.

Altijd lekker om weer wat van de Queen of Soul te kunnen laten horen.

Al dat gefilm in de studio doet niks af aan het feit dat er wel degelijk voor de deur van het restaurant werd gefilmd.
In die scene zie je onder meer Blues-gigant John Lee Hooker.
Eigenlijk zou er een rol zijn voor de eveneens legendarische Blues-legende Muddy Waters, maar Waters werd ziek.
Een andere locatie die er jammer genoeg niet meer is, is het gebouw waar de bandleden de muziekinstrumenten kopen bij niemand minder dan ... Ray Charles.

Zo zie je maar: nooit een kans laten schieten om naar Ray Charles te luisteren...
Ray's Music Exchange - in werkelijkheid was dat Shelly's Loan Company - was lang te vinden aan East 47th Street in Chicago, op nummer 300.
Maar ook dat pand is inmiddels tegen de vlakte gegaan.
Daardoor ging ook de geweldige muurtekening verloren die er voor de film was aangebracht, en die je duidelijk ziet als de mensen op straat beginnen te dansen.
Wat is het toch ontzettend jammer dat dat soort dingen soms verloren gaan.

Ik heb inmiddels al namen genoemd van legendes als Ray Charles, Aretha Franklin, John Lee Hooker en James Brown. 
Maar ook Cab Calllowy en Chaka Khan zijn te zien in de film.
Het kostte een stuk minder overtuigingskracht om hen allemaal aan de film mee te laten doen, dan je misschien zou verwachten.
Dat komt omdat ze niet meer populair waren toen de film werd gemaakt.
Het was de tijd van de disco.
Voor Blues en Soul was er op dat moment geen ruimte.
De studio wilde zelfs dat Aretha Franklin vervangen zou worden.
Universal gaf de voorkeur aan de band Rose Royce - die op dat moment een hit hadden met het nummer Car Wash.
En het ging allemaal zelfs zo ver dat Atlantic Records lange tijd twijfelde of ze de soundtrack van The Blues Brothers wel zouden uitbrengen.
Ook hier was het argument dat de artiesten over hun hoogtepunt heen waren en een album met Soul & Blues niet zou verkopen.
Een complete inschattingsfout!
Er werden wereldwijd bijna 4 miljoen exemplaren van de soundtrack verkocht!
Waarmee een paar platenbazen eventjes op hun nummer werden gezet?
En, om maar gelijk even een andere groep aan de kant te zetten....
Kun je je de scène nog herinneren dat Jake en Elwood in hun auto zitten en niet verder kunnen rijden omdat er een groep Nazi's op een brug staat te protesteren?

Jake en Elwood zijn er helemaal klaar mee en besluiten de groep dan maar op hun manier aan de kant te zetten...

Kijk, zo doe je dat dus...
Deze scene werd trouwens gefilmd in Jackson Park - tussen downtown en South Chicago in.
Je vindt het bruggetje nog altijd in het park naast wat tegenwoordig de 59th Street Harbor is.

Ik onderbreek de podcast hier even voor een boodschap.
Fantastische Filmlocaties heeft een samenwerking met Pathé Thuis.
Pathé Thuis heeft meer dan 6000 films in huis die je kunt huren of kunt kopen,
en waarvoor je geen abonnement nodig hebt.
Ga gewoon naar pathethuis.nl.
Als jij nou kans wilt maken om gratis naar een film te kijken bij Pathé Thuis, dan moet je nu even goed opletten.
Het enige wat je hoeft te doen is antwoord geven op de volgende vraag:
noem een van de beroemde soul of blues legendes die te zien is in The Blues Brothers!
Stuur het antwoord op naar het mailadres info@fantastischefilmlocaties.nl
Onder alle goede inzendingen verloot ik een paar Pathé Thuis vouchers.

Bij Chicago denken veel filmfans tegenwoordig direct aan Home Alone, The Untouchables, Ferris Bueller's Day Off, The Dark Knight en ga zo maar door.
Maar er was een tijd dat Chicago niet in beeld kwam in films en series.
De oorzaak daarvan was Richard Daley.
Hij was de burgemeester van Chicago van 1955 tot 1976.
Daley wilde niet dat er films en tv-series in z'n stad werden opgenomen.
Hij was bang was voor negatieve beeldvorming.
De oorzaak daarvan waren een aflevering van de tv serie M Squad in '59 én de film Medium Cool uit '69.
In die eerste ging het om corruptie bij de politie en in de tweede ging het over de gewelddadige protesten tijdens de Democratische Conventie van 1968.
Daley had daarna geen trek meer in filmopnamen in zijn stad.
Dat flmbeleid werd pas versoepeld onder burgemeester Jane Byrne.
Het is een prachtig verhaal hoe Belushi, Aykroyd en John Landis in de zomer van 1979 een bezoek brachten aan de nieuwe burgemeester om haar mee te krijgen in hun ambitieuze plannen. 
Het eerste gebaar dat ze dachten te moeten maken was dat Universal bereid zou zijn om maar liefst 200.000 dollar over te maken aan weeshuizen in Chicago.
Daarop besloot burgemeester Byrne direct mee te gaan in de filmplannen.
John Belushi hoorde haar waarschijnlijk niet, want hij hield daarna niet op met praten...

The Blues Brothers werd uiteindelijk dé film waarmee de reputatie van Chicago als aantrekkelijke filmlocatie werd hersteld.
Daarom is het eigenlijk ook wel grappig dat de climax van de film zich afspeelt in en bij het stadhuis én op het ernaast gelegen Daley Plaza, het plein vernoemd naar de oude burgemeester.
Jake en Elwood scheuren over het plein en door een gebouw en botsen daarna met hun Blues-mobiel nota bene tegen de gevel van het stadhuis.
Ook de opnamen daarna - in de hal - vonden ín het stadhuis plaats.
Maar wat je daarna ziet, werd grotendeels gefilmd in een studio in Los Angeles.
Waaronder de scene met de ambtenaar waar de Blues Brothers zich melden met de 5.000 dollar voor het weeshuis...

Die ambtenaar - voor zover het je nooit is opgevallen - werd gespeeld door... een nog jonge Steven Spielberg...

Tegenwoordig kun je het stadhuis van Chicago wel binnenlopen, maar niet zomaar overal meer komen.
Je moet langs de beveiliging, ook al is het een publiek gebouw.
Ik moet je eerlijk zeggen dat wij City Hall niet alleen inliepen vanwege The Blues Brothers, maar ook omdat ik de plek wilde bezoeken die werd gebruikt voor The Fugitive met Harrison Ford en Tommy Lee Jones.
Aangezien we geen afspraak hadden, mochten we eigenlijk niet langs security.
Maar toen ik de reden van onze komst uitlegde aan officer Garza, verscheen er een grote lach op zijn gezicht.
Hij wilde ons wel helpen.
Na een controle mochten we alsnog met de lift naar boven.
Je begrijpt dat we er gelijk een vriend bij hadden, toen we hem later beloonden met de blik met Hollandse stroopwafels...

Ik ga nog even een paar minuten terug in de film.
Het gaat om het moment dat Jake en Elwood in hun Blues-mobiel Chicago binnenrijden en daar voor een historische puinhoop zorgen.
Bij de achtervolging door de politie sneuvelden een recordaantal auto's.
Er werden maar liefst 103 auto's in de prak gereden.
Ook al werden er maar 60 auto's gekocht voor 400 dollar per stuk.
De wrakken werden tijdens het filmen weer opgeknapt waardoor ze daarna nog een keer in de prak konden worden gereden.
Met name op het kruispunt van West Lake Street en North La Salle Street was het raak!
En hier moet ik mijn collega-jetsetter Chas Demster van Itsfilmedthere.com een groot compliment geven.
Hij heeft voor een YouTube video onder meer de hele achtervolging tot in detail vergeleken met nieuwe beelden uit de stad.
De link naar de video zet ik voor je bij de shownotes.

En dan is het tijd om stil te staan bij de concertzaal waar dit in de film gebeurt...

Ja, uiteindelijk weten The Blues Brothers hun concert te organiseren,
en zetten ze de zaal op z'n kop...
Bij het nummer Everybody Needs Somebody to Love denken we tegenwoordig bijna allemaal direct aan The Blues Brothers,
maar het was oorspronkelijk een nummer dat in 1964 werd opgenomen door Solomon Burke, de soullegende die in 2010 op Schiphol overleed toen hij onderweg naar een optreden met De Dijk.
In de film lijkt het net alsof Jake en Elwood - en niet te vergeten hun band - het optreden geven in het South Shore Cultural Center in Chicago.
Omdat we het tenslotte van de buitenkant zien in de film.
Maar het concert werd in werkelijkheid opgenomen in de Hollywood Palladium in Los Angeles.
Dat was een concertzaal die in 1940 werd gebouwd en waar Frank Sinatra optrad tijdens de opening.
Natuurlijk ging er ook aan het filmen van het concert weer het een en ander vooraf.
Het vroeg niet alleen om een bomvolle zaal met figuranten.
Maar ook om een bewegelijke Dan Aykroyd en John Belushi.
En die laatste leek daar op het moment van de opnamen niet toe in staat.
Niet vanwege het overmatige drugsgebruik waar iedereen tijdens de hele productie al mee te dealen had.
Maar omdat zijn knie in de prak lag.
Het leek John Belushi een goed idee om kort voor de opnamen op een skateboard te gaan staan.
Hij lazerde er vanaf en kon daarna niet meer op z'n knie staan...
Universal-baas Lew Wasserman belde daarop persoonlijk met zijn arts.
Die doodleuk zei: "Ik kan niet. Ik ben op weg naar mijn Thanksgiving Weekend."
"Nou, nog niet dus!", zei Wasserman tegen hem.
De man kwam, gaf Belushi een injectie tegen de pijn waarna de opnamen alsnog van start konden...

Voordat de film op 20 juni 1980 in de Amerikaanse bioscopen ging draaien, zag de pers de film al.
Er waren overwegend positieve reacties op de film.
Er was lof voor de muziek en de bekende Amerikaanse filmjournalist Gene Siskel noemde het "The best movie ever made in Chicago!"
De tégenvaller kwam vervolgens uit de hoek van de bioscopen.
Die hadden net gezien hoe Steven Spielbergs film 1941 met John Belushi in een hoofdrol was geflopt.
Voor de bioscoopondernemers was de eerst zo populaire Belushi opeens geen zekerheid meer.
Bovendien werd Landis gevraagd of hij 25 minuten uit de film wilde knippen omdat hij te lang zou zijn.
Landis bleek bereid tot 15 minuten te gaan.
De oorspronkelijke 148 minuten versie werd later wel uitgebracht op dvd.
Maar dat geknip was nog niet het ergste.
John Landis werd op het kantoor van Universal voorgesteld aan de eigenaar van de Mann Theaters, destijds een invloedrijke bioscoopgroep in het Westen van de VS.
De beste man vertelde Landis dat ze hadden besloten de film niet in hun grote theaters te vertonen.
"Waarom niet?" wilde Landis weten
"Omdat blanke Amerikanen deze film niet willen zien".
O-kay...
"En omdat er zwarte artiesten in de film zitten die ook nog eens over hun hoogtepunt heen zijn"
Yeah right...
The Blues Brothers ging daardoor niet uit in 1400 bioscopen, wat destijds gebruikelijk was voor een grote film, maar in slechts 600 bioscopen.
Het hield de film uiteindelijk niet tegen.
The Blues Brothers moest in het openingsweekend weliswaar genoegen nemen met een tweede plaats, na The Empire Strikes Back, maar dat was helemaal geen schande.
In de Amerikaanse bioscopen haalde de film bijna 60 miljoen dollar op.
Wereldwijd kwam de teller op 115 miljoen dollar te staan.
In de maanden en jaren die volgden werd de film door steeds meer mensen omarmd én groeide The Blues Brothers uit tot een onvervalste filmklassieker.
Er leek - kort na het eerste succes van de film - een grote toekomst te zijn voor The Blues Brothers.
Dat werd een dikke streep door gezet met het overlijden van John Belushi op 5 maart 1982.
Belushi verbleef op die bewuste datum in Bungelow 3 van Chateau Marmont in Los Angeles.
Na een feestnacht - of zeg maar gerust een feestweek - kreeg hij nog visite van Robert De Niro en Robin Williams.
Maar de laatste persoon die hem levend zag was Cathy Smit.
Zij regelde zo nu en dan drugs voor Belushi.
Later bleek zij de persoon die hem had geholpen bij het injecteren van de Speedball, een mix van cocaïne en heroïne.
Toen Belushi's trainer en bodyguard Bill Wallace rond het middaguur bij hem aanklopte, vond hij hem levenloos in bed.
John Belushi werd slechts 33 jaar.
Hij werd begraven op de Abel Hill Cemetery op Martha's Vineyard, het bekende eiland voor de kust van Massachusetts.
Na verloop van tijd werd zijn graf een bedevaartsoord voor fans.
Dat leidde tot overlast, waarop Belushi werd herbegraven, en in een graf kwam te liggen dat niet te herkennen is...
Maar laat ik deze aflevering vooral niet in mineur eindigen.
En je tot slot meenemen naar de filmlocatie die je tot nu toe gemist moét hebben...
En dat is de Old Joliet Prison in Joliet, op een uur rijden ten zuiden van Chicago.
Het is de gevangenis waar Jake aan het begin van de film wordt opgehaald door zijn broer Elwood, nadat we hem eerst door de gevangenis hebben zien lopen...
De gevangenis die we ook aan het einde van de film zien, alhoewel....
Hoe dat zit vertel ik je zo.
The Blues Brothers kostte meer dan begroot en het duurde langer om te filmen dan verwacht.
Omdat in Hollywood het bericht al rondging dat The Blues Brothers wel eens gigantische flop zou kunnen gaan worden, trokken de executives van Universal aan de noodrem.
1 Februari 1980 moest echt de laatste draaidag van principal photography zijn.
Filmproducent Bob Weiss besloot te bluffen.
Hij stuurde een memo uit dat Principal Photography erop zat, maar dat de zogeheten second unit nog twee laatste draaiendagen nodig had.
Tijdens die dagen werd de laatste scène van de film opgenomen.
De scene waarin The Blues Brothers optreden in de gevangenis waar ze na alle chaos in terecht zijn gekomen.
En dat doen ze, hoe toepasselijk ook, met dit nummer... 

Regisseur John Landis wilde de slotscène eerst opnemen in Old Joliet Prison.
Maar bij nader inzien bleek de eetzaal te klein voor wat Landis voor ogen had.
Hij liet de eetzaal nabouwen in de studio bij Universal.
Vooruit, ik vertel je over die scene nog één ding wat je heel waarschijnlijk niet wist:
Als de gevangenen zo enthousiast worden dat ze gaan dansen, dan is de eerste man die op de tafel springt: Joe Walsh.
Inderdaad een van de bandleden van de Eagles...
De opnamen die wel plaatsvonden in wat we nu kennen als Old Joliet Prison werden daar gedraaid vanaf 21 augustus 1979.
De gevangenis stond toen bekend onder de naam Joliet Correctional Center.
Het deed dienst als gevangenis van 1858 tot 2002.
Tijdens de Amerikaanse burgeroorlog werden er nog soldaten van de Confederate States opgesloten.
Maar dat de gevangenis pas in 2002 definitief z'n deuren sloot betekent inderdaad dat er nog gevangenen zaten toen The Blues Brothers er werd opgenomen.
Sterker nog, de gevangenen die je aan het begin van de film ziet, waren de echte gevangenen.
Dat de filmploeg er mocht filmen was te danken aan de goede afspraken met Warden Dennis Wolff.
John Landis en Dan Aykroyd hadden in eerste instantie hun oog laten vallen op de Stateville Correctional Center, niet ver van de Joliet-gevangenis.
Maar enkele weken na hun bezoek aan die gevangenis, brak er een opstand uit onder de gevangenen, waardoor de locatie van de lijst werd geschrapt.

Je kunt er natuurlijk voor kiezen om de gevangenis in Joliet te bezoeken door voor de grote ijzeren deur te gaan staan waar John Belushi in de film doorheen komt.
Dan maak je een foto, en ga j er weer vandoor.
Maar je kunt natuurlijk ook een tour maken door de nu leegstaande gevangenis.
Dat laatste deden wij tijdens onze Amerika-reis van 2024.
Die deur waar ik het net over had?
Waar John Belushi door heen komt?
Die werd op het moment van filmen helemaal niet gebruikt en was al 30 jaar niet open geweest.
Er moest flink in de buidel worden getast om de deur geopend te krijgen en Belushi een soort Messiaanse entree te laten maken.

Maar die tour dus.
Die kan ik je wel aanbevelen.
Ik moet zeggen: het gebouw heeft wel flink te leiden gehad onder de brand die er in 2017 uitbrak.
Het is bijvoorbeeld ook niet zo goed onderhouden als de gevangenis in Mansfield in Ohio, waar The Shawshank Redemption werd opgenomen.
Maar je kunt nog verschillende gebouwen in die je een indruk geven hoe het leven er moet zijn geweest.
Als je dat doet met de openingsscène uit de film op YouTube in de hand, dan herken je onmiddellijk verschillende plekken uit de film.
De poort waar John Belushi door de bewakers mee doorheen wordt genomen, de binnenplaats waar ze overheen lopen,
én het gebouw waar hij zijn spullen terugkrijgt.
Dat gebouw staat bekend als The Honor Dorm.
Maar je kunt er helaas niet meer naar binnen.
Laatste leuke filmfeit: de gevangenisbewaarder die Jake zijn spullen teruggeeft, is Frank Oz, de man die je waarschijnlijk beter kent met een andere stem.
Hij gaf Jedi-master Yoda namelijk zijn stem in de Star Wars films.
Maar terug naar de oude gevangenis.
Wat op mij de meeste indruk maakte, was toch de wandeling door de gangen met de oude cellen.
Verroeste tralies, afgebladderde verf, maar bovenal, heel veel, hele, hele kleine cellen, waar in elke cel ook nog eens twee gevangenen opgesloten moeten zijn geweest.
Getuigen van de opnamen van The Blues Brothers vertellen dat de opnamen van de film bij de gevangenen en het personeel voor veel ontspanning zorgde.
En dat, kan ik mij het heel goed voorstellen.

Dat was 'm weer.
Je luisterde naar een aflevering van Fantastische Filmlocaties.
Mijn naam is Jeroen Huijsdens.
Ik wil graag weer alle mensen bedanken die geholpen bij deze reis,
waaronder het team van Old Joliet Prison.
Daarnaast wil ik Daniel de Visé bedanken voor zijn geweldige boek over The Blues Brothers,
en Ned Zeeman van Vanity Fair voor zijn uitstekende artikel over het maken van de film.
Alle informatie uit deze aflevering staat zoals gebruikelijk weer in de shownotes op de website fantastischefilmlocaties.nl.
Dat is de website waar je van alles kunt vinden over de film, de podcast en over mijn avonturen.
En ik meld het nog maar een keer:
Ik ben heel blij dat Pathé Thuis partner is van deze podcast.
Ze hebben er meer dan 6000 films in huis die je kunt huren of kunt kopen,
en waarvoor je geen abonnement nodig hebt.
Ga gewoon naar pathethuis.nl.
Als jij nou kans wilt maken om gratis naar een film te kijken bij Pathé Thuis, dan moet je nu even goed opletten.
Het enige wat je hoeft te doen is antwoord geven op de volgende vraag:
noem een van de beroemde soul of blues legendes die te zien is in The Blues Brothers!
Stuur het antwoord op naar het mailadres info@fantastischefilmlocaties.nl
Onder alle goede inzendingen verloot ik een paar Pathé Thuis vouchers.
Zo, dat was 'm dan.
Ontzettend bedankt voor het luisteren én ik zeg: tot de volgende keer!