Hoor hoe de romantische komedie tot stand kwam op locatie in Londen

Fantastische Filmlocaties is een podcast over beroemde films en de locaties waar ze werden opgenomen. Je hoort dingen die je nog niet wist over de films die aan bod komen en de mensen die ze maakten. Presentator en samensteller Jeroen Huijsdens legt ook uit waarom hij het zo ontzettend leuk vindt om filmlocaties te bezoeken. Dat doet hij door verhalen en ervaringen te delen met de luisteraars. Deze keer aandacht voor Four Weddings and a Funeral.

De aflevering is ook op andere platformen te vinden die de RSS-feed van SoundCloud oppakken.

PolyGram Filmed Entertainment, Universal, MGM

Sceen-it.com: de filmlocaties met handige GPS-locaties
Four Weddings and a Funeral kijken via Pathé Thuis
Playlist Spotify Fantastische Filmlocaties
Old Royal Naval College
St Michael's Church
Old Royal Naval College Greenwich - Chapel
St Peter's & St Paul's Church
St. Bartholomew The Great
St Clement's Church
Café Rouge / Banana Tree
Luton Hoo Hotel, Golf & Spa
The Crown Inn

Speciale dank aan
Mike Newell, Richard Curtis en Duncan Kenworthy voor hun geweldige commentaar bij de film op dvd.

Ontdek de verhalen achter de schermen, bekijk prachtige afbeeldingen van de locaties en laat je inspireren door de magie van de filmwereld.

Reacties op deze aflevering zijn meer dan welkom! Als er hieronder nog geen reactie staat, betekent dat natuurlijk niet dat jij niet de eerste niet kunt zijn... 

Misschien komt deze aflevering eigenlijk wel gewoon een jaar te vroeg.
Want de film waar ik het deze keer over gaat viert eigenlijk pas volgend jaar z'n 30e verjaardag.
Maar ik had er nu al zo'n zin in...
In zo'n heerlijke Engelse jaren 90 komedie,
die je gewoon keer op keer kunt aanzetten.
En je elke keer met zo'n lekker gevoel achterlaat....

Je luistert naar Fantastische Filmlocaties, een podcastserie over films en de locaties waar ze werden opgenomen.
Ik denk dat je weer dingen gaat horen die je nog niet wist,
Over de film én over de mensen die hem maakten.
Én met mijn verhalen probeer ik je duidelijk te maken waarom ik het zo geweldig vind om filmlocaties te bezoeken.
Mijn naam is Jeroen Huijsdens en in deze aflevering neem ik mee naar Londen en omgeving voor ... Four Weddings and a Funeral.
 
Bij populaire films uit Engeland denken we - naast James Bond natuurlijk - vooral aan Notting Hill, Love Actually en Bridges Jones.
Maar ik denk dat we wel kunnen zeggen dat Four Weddings and a Funeral echt de weg heeft vrijgemaakt voor het gigantische succes van die andere films.

Eerst even kort het verhaal, want ik mag wel denken dat iedereen 'm heeft gezien, maar misschien is dat wel niet zo.
Four Weddings and a Funeral gaat over Charles, een Britse vrijgezel die zijn vrienden en kennissen een voor een ziet trouwen en zichzelf daardoor de vraag stelt waarom hij de geschikte huwelijkskandidaat nog niet tegen het lijf is gelopen.
Tot hij de Amerikaanse Carrie ontmoet.
Er zijn 4 bruiloften en 1 begrafenis nodig om Charles tot een conclusie te laten komen.
 
Goed, laten we eens even wat eerste filmlocaties van Four Weddings gaan opzoeken.
Maar voordat ik dat doe nog even wat over de achtergrond.
En dan in het bijzonder over het geld.
Wat dat met de locaties te maken heeft, hoor je zo.
Four Weddings and a Funeral stond eigenlijk in de steigers om al in 1992 opgenomen te worden.
Maar de financiering kwam niet rond.
En dus moest de boel worden uitgesteld.
Er kwamen vooral signalen uit Amerika dat het verhaal daar niet zou gaan werken.
Maar toen meldde de Engelse productiemaatschappij Working Title zich begin 1993.
Ze wilden meedoen,
maar het budget moest terug van bijna vier miljoen pond naar een kleine 3 miljoen.
Dat betekende dat er dus 25% uit de begroting gesneden moest worden.
En het had niet alleen als gevolg dat sommige figuranten werd gevraagd hun eigen trouwpak aan te doen,
maar ook dat de locaties allemaal gevonden moesten worden in Londen en de directe omgeving.
Dat gold dus ook voor de locatie van de derde bruiloft, waarvan jij misschien wel altijd hebt gedacht dat die in Schotland plaatsvond...
Nou nee dus.
Die werd gewoon gefilmd in het plaatsje Albury, zo'n 56 kilometer ten zuiden van Londen.
De opnamen vonden plaats in de St Peter's & St Paul's Church.
Het is in die kerk dat Charles - hoe kan het ook anders - te laat binnenkomt, en nog net hoort hoe Carrie het ja-woord geeft.
Ook het feest na de plechtigheid werd niet gefilmd in Schotland,
maar in het plaatsje East Tisted,
in Rotherfield Park.
Dat ligt op een uur rijden van de kerk waar ik het net over had.
Het landhuis waar het Schotse feest wordt gehouden is privébezit.
Daardoor kun je er jammer genoeg niet naar binnen.
Wat Schotland betreft: je ziet de wildernis nog wel even in beeld, maar dat is alleen een sfeerbeeld.
Het werd gedraaid door cameraman Michael Coulter.
Die kreeg er niet voor betaald, maar hij schoot de beelden tijdens zijn vakantie in Schotland.
Het was blijkbaar zijn eer te na om het niet te doen.

Een prachtig landhuis gebruikt in de film waar je wél naar binnen kunt,
is de plek waar de receptie van de tweede bruiloft plaatsvindt.
En dat komt omdat het tegenwoordig een hotel is.
Het is het vijfsterrenhotel Luton Hoo, een uurtje rijden ten noorden van Londen, waar ook werd gefilmd voor Never Say Never Again en Eyes Wide Shut.
In Four Weddings is het de feestlocatie waar Charles tijdens het eten bij verschillende exen aan tafel komt te zitten.
En waar hij opgesloten raakt in kamer als het bruidspaar besluit niet te wachten tot de huwelijksnacht...
Die scene werd gefilmd in the Lady Butter room.
What's in a name...?
 
Voordat ik zo verderga met de andere locaties,
eerst even de spotlight op de man die de film eigenlijk bedacht:
Scenarioschrijver Richard Curtis.
De man achter het enorm populaire serie Blackadder, maar ook achter Notting Hill en Love Actually,
maar dat hoef ik waarschijnlijk niet te vertellen....
Four Weddings is in feite gebaseerd op allerlei dingen die Richard Curtis zelf heeft meegemaakt.
Toen hij op enig moment ging tellen hoeveel bruiloften hij in tien jaar had bezocht kwam ie uit op meer dan 65 trouwerijen!
Genoeg verhalen voor een speelfilm dus.
Toch kwam de echte inspiratie pas toen hij terugdacht aan één moment tijdens éen van die bruiloften.
Hij raakte daarbij aan de praat met een hele aantrekkelijke dame, die hem duidelijk ook wel zag zitten.
Maar slungel als hij was, liet hij die kans volledig aan zich voorbijgaan.
En die ontmoeting - of althans het eerste deel ervan - verwerkte Curtis dus in de film.
Het is het moment dat Carrie tijdens het trouwfeest tegen Charles zegt dat ze in hetzelfde hotel verblijft als hij,
maar dat hij de fout begaat door te zeggen dat hij bij vrienden gaat slapen.... in een kasteel...
Over wat er daarna gebeurt en waar dat werd gefilmd, kom ik straks nog terug.
Want dat is een echt mooi verhaal.

Ik ga hier even een sprongetje maken naar de regisseur én de producent.
Want zij vormden samen met Curtis een soort heilige drie-eenheid,
een soort Holy Father, Holy Son, Holy Goat... uh Ghost... je snapt 'm....
Het drietal nam alle beslissingen samen
en als ze er niet uitkwamen, gingen ze stemmen.
Dat had nog wel gevolgen toen het aankwam op het kiezen van de hoofdrolspeler.
Maar ook dat komt zo meteen...
Eerst regisseur Mike Newell eens even introduceren.
Ná Four Weddings maakte hij onder meer nog de 4e Harry Potter-film.
Maar wat hem in eerste instantie ded opvallen was het Engelse drama Enchanted April, een film die hij in de jaren 80 maakte.
Daarna was hij op zoek naar een nieuw project, maar hij zei eigenlijk overal 'nee' tegen.
En toen was daar opeens de assistent van zijn agent.
Die duwde hem echt letterlijk het script van Four Weddings and a Funeral in zijn handen en zei: "Dit is wat jij moet gaan maken!"
Ik ben benieuwd hoe intimiderend de dame op dat moment was, want Newell ging er inderdaad mee aan de slag.

En dan hebben we nog producent Duncan Kenworthy.
Voor hem was Four Weddings and a Funeral zijn eerste speelfilm.
Kenworthy werkte op dat moment bij Jim Henson Productions.
Je weet wel, de maatschappij waar de Muppets vandaan komen.
Toen hij het project onder ogen kreeg besloot hij één jaar vrij te nemen om zich helemaal op Four Weddings te kunnen storten.
Het duurde alleen wat langer dan een jaar.

Kenworthy zit zelf trouwens ook nog in de film.
Helemaal aan het einde.
Als de foto's in beeld komen wat de vrienden later allemaal overkomt....
Dan zie je Duncan Kenworthy in beeld als de nieuwe vriend van John Hannah...
Die foto zaten trouwens niet in het originele plan.
Maar na de slotscène in de regen was er behoefte aan een vrolijke noot.
In 1 dag werden op verschillende locaties alsnog heel snel foto's geschoten.
Onder meer bij de ingang van Hampstead Town Hall Centre,
waarop we zien dat ook Charles' zusje Scarlett trouwt.
En omdat het allemaal zo snel moest, werd er nergens toestemming gevraagd.
En hoopten de makers dat er geen problemen zouden ontstaan.

Het leuke van het doen van onderzoek voor deze podcast, is dat je soms op van die geweldige verhalen stuit.
Zoals het verhaal dat Richard Curtis eerst een andere titel op de cover van zijn script had staan.
Daar stond namelijk Four Weddings and a Honeymoon.
Het was Helen Fielding - ja, de dame die we kennen als de bedenker van Bridget Jones - die Curtis aanraadde om het hele Honeymoon-deel te skippen.
Het zou niet de laatste keer zijn dat er over de titel werd gesproken.
De Amerikaanse distributeur van de film had de 'm liever helemaal overboord gegooid.
Titels die tijdens de marketingsessies echt serieus aan bod kwamen ware Rolling In The Aisles en Loitering In Sacred Places.
Het argument was namelijk dat de marketeers geloofden dat mannen niet naar een film over bruiloften zouden willen gaan...
Als een soort compromis werd er daarna nog gesproken over The Best Man.
Maar ook die verdween in de prullenbak en Four Weddings and a Funeral was wat het werd en bleef...

Kom, we gaan naar Londen voor een paar leuke filmlocaties.
En dan begin ik bij de Southbank ter hoogte van het National Theatre.
Daar zien we hoe Charles - in een duffe korte broek - Carrie uit probeert te leggen dat hij van haar houdt

Zie je de scene alweer voor je?
De kleding die Hugh Grant aanhad werd hem bewust aangereikt om hem er sulliger uit te laten zien.
Richard Curtis vond dat Hugh Grant namelijk eerst veel te knap was voor de hoofdrol....
Voor die scene langs de Thames zien we Charles en Carrie eerst tijd in een restaurant waar ze ieder vertellen hoeveel lovers ze al versleten hebben.
Dat restaurant heette tot voor kort Café Rouge.
Maar er zit nu een restaurant in dat Banana Tree heet.
Of het zo op de schop is gegaan dat het niet meer te herkennen is weet ik niet maar ik vrees van
Het ligt in ieder geval aan Wellingston Street nummer 34 in Londen

En dan nog spoelen we nog even door naar de eindscène.... die in de regen...

Over die tekst van Carrie wordt trouwens nog steeds enorm gezeurd.
Dat hij zo ongekend slecht zou zijn.
Hij haalde zelfs een keer de verkiezing van het slechtste filmquote ooit aan het einde van een film.
Ach ja....
De scene werd in ieder geval gefilmd bij Highbury Terrace in Noord-Londen ter hoogte van nummer 22.
 
Laten we het nu eens even hebben over de acteurs...
te beginnen met Hugh Grant,
de acteur die tot 1994 echt geen grote ster was.
Grant had tot op dat moment gespeeld in een paar tv producties.
En was te zien in films als Maurice, Impromptu, Bitter Moon en het prachtige The Remains of the Day.
Maar echt doorbreken bij een groot publiek ... nehhh... dat gebeurde maar niet.
Sterker nog, Grant deed allemaal klusjes om wat geld te verdienen.
Zo hielp hij de Franse actrice Juliette Binoche bij haar Engelse accent.
Maar uiteindelijk zou Four Weddings Grant echt in een keer op de kaart zetten.
De rol van Charles kwam hem alleen niet aanwaaien.
Richard Curtis vond Hugh Grant echt veel te aantrekkelijk voor de rol zoals ik al vertelde
En Curtis bleef dan ook lange tijd weigeren om Grant de hoofdrol te geven.
Volgens de verhalen werden er wel zeventig acteurs gevraagd langs te komen voor een auditie.
Een man die ook op de lijst stond en waar Richard Curtis eigenlijk zijn oog al op had laten vallen was Alan Rickman.
Maar Rickman wilde geen auditie hoeven doen.
Ondertussen zagen regisseur Newell en producent Kenworthy Hugh Grant juist wel zitten.
Waarom?
Omdat Grant een ongelooflijk gevoel voor timing bleek te hebben.
En een geweldige casting deed.
De drie mannen - Newell, Kenworthy en Curtis - hadden afgesproken dat ze ieder evenveel melk in de pap te brokkelen hadden.
En dus was het twee tegen een,
en moest Richard Curtus zijn verzet tegen Hugh Grant staken.
Kun je je dat nu nog voorstellen?
Wetende dat Grant daarna ook de hoofdrol speelde in Curtis's Notting Hill en Love Actually?

Even dan gelijk maar even door naar de vrouwelijke tegenspeelster.
Want Andie MacDowell was ook absoluut niet de eerste actrice die in beeld kwam voor de rol van de Amerikaanse Carrie.
Dat was namelijk Jeanne Tripplehorn.
Jeanne wie?
Jeanne Tripplehorn, de actrice die we vooral kennen van Basic Instinct en The Firm.
Zij moest vroegtijdig afhaken omdat haar moeder overleed.
Daarna leek het Marisa Tomei te zijn die er met de rol vandoor te gaan.
Maar ook zij gaf de rol terug.
Omdat haar grootvader ernstig ziek werd.
En toen werd er ook nog gesproken met Jennifer Jason Leigh en Mary Stuart Masterson, twee echte jaren 90 actrices.
Maar een deal met een van hen kwam er ook niet.
Terug in London raakten het team in gesprek met Andie MacDowell
Die was daar op dat moment om promotie te doen voor de film Groundhog Day.
In Londen kreeg ze het scenario van Four Weddings onder haar neus geschoven.
Het punt was dat ze op vrijwel hetzelfde moment ook een script aangeboden kreeg van een hele andere film waar ze heel goed voor betaald zou worden.
Maar dat script haalde het niet bij het werk van Richard Curtis.
En dus nam MacDowell genoegen met veel minder salaris.
Maar omdat de film uiteindelijk zo'n enorm succes werd zag ze haar beloning alsnog flink uitpakken, en hoeven we geen medelijden te hebben met Andie MacDowell....

En dan wil ik ook nog even stil staan bij al die acteurs
- of in ieder geval een paar van de acteurs - 
die Four Wedddings zoveel extra kleur geven.
En dan begin ik even met Simon Gallow die de rol van Gareth speelt.
Ik weet niet of het verhaal echt waar is, maar Gallow schijnt in de media geroepen te hebben dat hij de rol al had gekregen terwijl Mike Newell nog niet eens met hem had gesproken.
Maar Gallow wilde blijkbaar gewoon heel graag, en kreeg zijn zin.
Personen die ik ook nog moet noemen zijn John Hannah, James Fleet en Kristen Scott Thomas.
Om maar te zwijgen over Rowan Atkinson, die al bekend wel was van de serie Blackadder, maar toen vele malen populairder zou gaan worden dankzij Mr. Bean.
En dan is er nog Charlotte Coleman.
De actrice die op een heerlijke manier de zus van Charles speelt, Scarlett geheten.
Coleman kwam in 2001 om het leven na een astmatische aanval.
Ze was toen pas 33 jaar.

Ik besef me dat we inmiddels al halverwege zijn en nog pas 1 kerk heb genoemd waar de bruiloften werd gefilmd.
Laten we daar eens even wat verandering in brengen,
te beginnen met de de locatie van de eerste bruiloft.
Dat is St Michael's Church in het plaatsje Betchworth.
De kerk waar Charles als Best Man de ringen is vergeten 
én waar twee gasten na afloop het Barry Manilow nummer I Can't Smile Without You opvoeren.
Waardoor we gelijk weten in wat voor film we terecht zijn gekomen.

Een andere kerk die werd gebruik is de Saint Bartholomew the Great.
Die kerk ligt in het centrum van London, wat verscholen aan Little Brittain.
Hij is te zien als locatie van de vierde bruiloft.
Het is een echte filmkerk want hij werd ook gebruikt voor films als Robin Hood, Prince of Thieves, de 2e Bridge Jonesfilm en Elizabeth The Golden Age.
Het is echt een geweldige locatie om te bezoeken.
Ze voeren er elk jaar - zo heb ik mij door een hele goede bron laten vertellen - een geweldige kerst-mis op.
Voor het geval je ooit in stijl kerstmis in London wilt vieren...
Ik geloof wel dat je kaartjes moet reserveren...
In de show notes zet ik alle links naar de locaties,
zodat je er nog veel meer over te weten kunt komen.

Door naar de volgende kerk.
Die uit het dramatische deel van de film: de begrafenis.
We zien de kerk als de vrienden de uitbundige Gareth moeten begraven.
Dat stuk werd gefilmd in de Saint Clement's Church in Grays, een uurtje rijden ten oosten van Londen.
Het is eigenlijk geen mooie locatie, zo pal naast die fabriek van Procter & Gamble.
Maar wel geweldig gevonden,
en zo geschikt voor de film.
Als we het over de begrafenis hebben, moeten we natuurlijk aandacht schenken aan het gedicht dat wordt voorgedragen door Matthew, gespeeld door John Hannah.
 
Dat gedicht, waar je net een deel van hoorde is van W.H. Auden en is getiteld Funeral Blues, al is het ook bekend onder de titel Stop all the clocks.
Het werd in 1936 door Auden geschreven voor een toneelstuk.
En door Four Weddings werd het gigantisch populair.
Het werk van Auden werd door het succes van de film opeens weer opnieuw uitgegeven.

Als je de film na deze podcast nog een keer gaat kijken, wat ik echt kan aanraden, moet je even goed letten op de man en vrouw die de ouders spelen van de overleden Gareth.
En let dan in het bijzonder even op de man.
Het verdriet in die ogen. Zo indrukwekkend.
En dan te beseffen dat we hier met figuranten te maken hebben.
Maar niet zomaar een paar.
Het zijn de échte ouders van acteur Simon Callow die Gareth speelt,
Ze waren op de set en gevraagd waren om éven mee te doen....
En dan doe je dit.
Ik snap van wie Simon Gallow het talent heeft...
 
Goed, laten we het eens even over wat vrolijker hebben: de muziek.
En dan in het bijzonder over....

Dit Love Is All Around van Wet Wet Wet kwam in de film omdat Richard Curtis ermee op de proppen kwam.
Je moet weten dat Curtis echt enorm veel weet van popmuziek.
Volgens vrienden en collega's is de man echt een wandelende muziekencyclopedie.
Als je hem zou vragen welk nummer in week zeven van 1968 op nummer drie stond In Engeland, zou hij het je waarschijnlijk nog kunnen vertellen ook.
Curtis stelde voor Love Is All Around te gebruiken omdat hij het nog kende van de uitvoering van The Troggs uit 1967.
Ook Newell en Kenworthy zagen dat wel zitten,
en de Engelse band Wet Wet Wet werd gevraagd een nieuwe versie op te nemen.
En het werd nog een grote hit ook.
Het leuke is dat het nummer een paar jaar laten ook nog een zekere rol kreeg in Love Actually, toen gezongen door Bill Nighy....

Er zit nog een ander nummer in Four Weddings.
Curtis had altijd al het idee om de film te beginnen met dat ene nummer.
Het nummer dat in 1930 werd geschreven door George en Ira Gershwin, 
maar later ook werd uitgevoerd Elton John.
Nou was er niet echt geld om de grote Elton John te betalen en zo mee te doen aan de film.
Dus werd er gewacht tot er een ruwe versie van de film was.
Via Elton Johns manager werd er toen een privévertoning geregeld.
En wat denk je?  Elton John was razend enthousiast!
Hij gaf niet alleen toestemming om het nummer te gebruiken, maar hij nam ook een nieuwe versie op die werd betaald door platenmaatschappij Mercury.
Nou had ik die ook klaar staan om even aan je te laten horen.
Maar ik moet zeggen dat ik Elton Johns cover van het nummer van The Dixies uit 1964 voor de film eigenlijk veel leuker vindt om je te laten horen.
Zet maar even wat harder.... 

Zo, dat ga je de rest van de dag natuurlijk de hele tijd lopen zingen...
Mooi, we zijn aangekomen bij de filmlocatie waar ik in mijn nieuwsbrief horend bij deze podcast iets over vertelde.
Het is namelijk een locatie in Londen die ik altijd probeer te bezoeken als ik in Londen ben en ik er maar even de tijd voor heb.
Het is de Old Royal Naval College in de wijk Greenwich.
Een plek die voor ontelbaar veel films werd gebruikt en waar het altijd ontzettend fijn is om wat tijd door te brengen.
Gewoon rondwandelen...daar op die magische plek langs de Thames.
Een plek waar je heel gemakkelijk kunt komen met de Docklands Light Railway.
Over de Old Royal Naval College is nog heel veel te vertellen.
(Misschien moet ik er een keer een aparte aflevering over maken...)
Maar voor nu moet je weten dat je bij een bezoek echt even naar de Painted Hall moet gaan.
De hal die ook wel Engelands Sixtijnse Kapel wordt genoemd.
Maar die hal zit verder niet in Four Weddings and a Funeral.
Wat er wél in zit is de kapel van St. Peter & St. Paul.
Die kapel moest in 1779 worden herbouwd na een verwoestende brand.
Het is de locatie van misschien wel de bekendste scène uit Four Weddings:
de twee bruiloft die wordt voltrokken door de zenuwachtige Father Gerald,
gespeeld door Rowan Atkinson.
Kijk de scene terug en je kunt weer niet anders dan in lachen uitbarsten.
Maar let ook even op het openingsshot waarbij de camera bij de deuren omhooggaat.
Het is namelijk het favoriete shot uit de film van regisseur Mike Newell.

Er bestond wel wat twijfel of Rowan Atkinson de aangewezen acteur was voor de rol.
Dat ging trouwens niet over de vraag of Atkinson het wel zou kunnen
Nee, men was een beetje bang dat de scene een sketch op zich zou gaan worden.
Maar Richard Curtis maakte aan alles een einde door zoiets te zeggen als:
"Als Peter Sellers nog zou hebben geleefd, zouden we die toch ook hebben gevraagd?"
Dat was wel een goede opmerking....

Mijn tip in ieder geval: ben je in Londen ga dan de Old Royal Naval College, ga in een van de kerkbanken van de kapel zitten, neem je Airpods mee en zet het fragment even aan...
Zo leuk!

Terug naar 1993.
Toen de opnamen en montage erop zaten werd ervoor gekozen om de film in Amerika aan een testpubliek te tonen.
Op enig moment ontstond namelijk het idee om het toch zo duidelijk Engelse Four Weddings and a Funeral eerst in Amerika uit te brengen.
En pas daarna in Engeland.
Die testscreening vond plaats in Santa Monica, vlakbij bij LA.
Nou kunnen dat soort screenings een hel zijn voor de makers,
zeker als ze erbij aanwezig zijn en het publiek de kritiek niet onder stoelen of banken steekt.
In het geval van Four Weddings pakte het heel anders uit.
Want na 30 seconden begon er een man in de zaal te lachen die zo ongeveer niet meer ophield.
En hij sleepte de hele zaal erin mee.
Zo werd duidelijk dat het een hele goede move was om de film eerst in de VS uit te brengen.
Four Weddings and a Funeral landde er in maart 1994 direct op nummer een.
Dat was sinds A Fish Called Wanda uit 1988 niet meer voorgekomen.
Daardoor de marketingcampagne in Engeland van start kon gaan met zin: de nummer 1 film uit Amerika!
Dat gaf Four Weddings echt enorm veel wind in de zeilen.

En toen was daar ook nog die première in Londen.
De première waar hoofdrolspeler Hugh Grant kwam opdagen met zijn vriendin Elizabeth Hurley.
En de jurk die zij daarbij aanhad zorgde voor zoveel opwinding dat de Engelse tabloids het er nog dagen over zouden hebben.
Het was gouden publiciteit voor de film.

Maar nog even terug naar de VS.
Omdat het zo'n mooi verhaal is.
Four Weddings beleefde zijn wereldpremière tijdens de Sundance Film Festival in de Amerikaanse staat Utah.
Bij die première was een grote groep volgelingen van de Mormoonse kerk aanwezig omdat die daar nogal sterk vertegenwoordigd is.
Die konden de opening van de film niet zo waarderen,
omdat Charles tot zeven keer toe het woord FUCK gebruikt.
In vijf minuten tijd liepen er 70 mensen boos de zaal uit....
Geloof me of niet, maar voor de Amerikaanse versie werd FUCK later vervangen door BUGGER...

Ik heb nog zoveel verhalen... Eens even kijk hoe ver ik kom...
Want toen het op het winnen van prijzen aankwam gebeurde er ook nog wel het een en ander met Four Weddings.
De film werd genomineerd voor een Oscar voor Beste Film.
En dus ging producent Duncan Kenworthy er even goed voor zitten toen die categorie aan de beurt was.
De enveloppe ging open en de winaar was... FFFF-orrest Gump.

Bij de uitreiking van de Franse Oscars, de Cesars, ging het wel goed.
Alhoewel...
De film was daar genomineerd als Beste Buitenlandse Film, net als Pulp Fiction en Schindler's List.
En toen het op het uitreiken aankwam waren het de legendarische filmmakers Costa Gravas en Wim Wenders die de winnaar bekend mochten maken.
Costa Gravas sprak toen de legendarische woorden:
dat als Schindler's List niet zou winnen de Franse cultuur een litteken zou krijgen dat zij voor altijd zou meedragen....
De enveloppe ging open en de winnaar was...
Four Weddings and a Funeral...
Niemand applaudisseerde, en het was echt heel pijnlijk...
Richard Curtis zei er later over dat hij op dat moment wenste dat de film niet had gewonnen...
 
Okay, dan wil ik je nog meenemen naar 1 filmlocatie....

Omdat ik daar een hele bijzondere ervaring had toen ik het jaren terug bezocht.
Ik hoop dat je de scène uit de film nog een beetje voor je kunt halen:
Charles heeft Carrie tijdens het eerste bruiloftsfeest gezegd dat hij bij vrienden blijft slapen.
Hij krijgt er spijt van en besluit alsnog naar zijn hotel terug te gaan.
Daar vindt hij Carrie in de lobby die probeert te ontsnappen aan een andere huwelijksgast.
Charles speelt het spel heel goed mee en voordat we het weten zijn we op Carrie's slaapkamer.
Het hotel uit die scène bevindt zich aan High Street in Amersham, op z'n uurtje rijden ten westen van Londen.
Natuurlijk heet het hotel niet The Lucky Boatman zoals in de film, maar The Crown Inn.
Al moet je wel weten dat in de film alleen de binnenkant werd gebruikt.
De buitenkant - die je even ziet - is die van King’s Arms een plek verderop in de straat...
Maar er mensen komen nog steeds naar The Crown Inn omdat ze willen verblijven in Courtyard Suite 101, de hotelkamer uit Four Weddings.
Die kamer is jammer genoeg wel gerenoveerd waardoor hij er niet meer uitziet zoals in de film.
Dat deed ie nog wel toen ik er was en de hotelmedewerker zo aardig was ons er even een kijkje te laten nemen.
Maar daar koop jij niks voor.
Het was leuk wel erg leuk om te zien.
Maar bijzonder was wat er daarna gebeurde.
We gingen wat drinken aan de bar van het hotel.
En daar troffen een grote groep vrienden aan die vrij formeel waren uitgedost.
Het was een groep die zo uit Four Weddings and a Funeral gestapt zou kunnen zijn.
We raakten aan de praat ..... en wat bleek:
Ze kwamen al tijden elk jaar in die bar daar samen.
Om een vriend te herdenken die was overleden tijdens hun studietijd.
Het was hun manier om de herinneringen aan hem en hun mooie tijd samen levend te houden.
Het was echt als een verhaallijn uit een film van Richard Curtis.
Potverdorie, hoe mooi kun je het krijgen?

Dat was hem weer.
Je luisterde naar Fantastische Filmlocaties.
Mijn naam is Jeroen Huijsdens.
Een overzicht van de filmlocaties met handige GPS-coördinatoren uit deze aflevering vind je op de website Sceen-it.com
Normaal doe ik aan het einde altijd een oproep een recensie achter te laten.
Nu wil ik je wat anders vragen.
Als je deze podcast leuk vindt wil je hem dan aan 1 persoon in jouw vriendenkring doorsturen?
Via whatsapp of zo.
Ik vraag het omdat uit onderzoek net weer is gebleken dat mensen vooral kennis maken met podcasts via persoonlijke aanbevelingen.
Ik zou dat echt heel tof vinden!
Het andere aanbod blijft trouwens ook gewoon bestaan hoor:
Als je een fijne review op Apple Podcasts of bij SoundCloud schrijft maak je kans op een mooie waardebon van Pathé Thuis.
En vergeet je niet te abonneren op mijn nieuwsbrief.
Dan kan heel eenvoudig via FantastischeFilmlocaties.nl.
Dan ben je echt als eerste van alles op de hoogte.
Op die website vind je per podcast ook alle shownotes terug.
Voor nu: bedankt weer voor het luisteren en tot de volgende keer!