Leer de filmlocaties kennen van de filmverrassing van 2009 in LA

In deze aflevering van de podcast Fantastische Filmlocaties neemt presentator en samensteller Jeroen Huijsdens je mee naar het centrum van Los Angeles. Dat om je van alles te vertellen over de film 500 Days of Summer - met Joseph Gordon-Levitt en Zooey Deschanel - en de locaties waar die werd gefilmd. Je hoort ook in deze episode weer dingen die je nog niet wist over de film die aan bod komt en over de mensen die hem maakte. Jeroen legt je ondertussen ook uit waarom hij het zo ontzettend leuk vindt om filmlocaties te bezoeken.

De aflevering is ook op andere platformen te vinden die de RSS-feed van SoundCloud oppakken.

(500) Days of Summer / copyright Dune Entertainment, Fox Searchlight
Hall & Oates - You Make My Dreams (Come True) / copyright Sony Music Entertainment
Justin Timberlake ft. Chris Stapleton - Say Something / copyright RCA Records a division of Sony Music Entertainment Dune Entertainment, Fox Searchlight

Sceen-it.com: de filmlocaties met handige GPS-locaties
Playlist Spotify Fantastische Filmlocaties
Film.nl: 500 Days of Summer
Angels Flight
Million Dollar Theater
Mashup Quality Café Movies
Interiors: Think Pieces - The Bradbury Building
Los Angeles Conservancy
Videoclip Justin Timberlake - Say Something ft. Chris Stapleton 

Speciale dank aan
Entertainment Weekly's Mary Sollosi die meerdere artikelen schreef over de film.

Ontdek de verhalen achter de schermen, bekijk prachtige afbeeldingen van de locaties en laat je inspireren door de magie van de filmwereld.

Reacties op deze aflevering zijn meer dan welkom! Als er hieronder nog geen reactie staat, betekent dat natuurlijk niet dat jij niet de eerste niet kunt zijn... 

Eigenlijk zijn het de leukste momenten.
Je gaat redelijk onvoorbereid naar de bioscoop, 
En dan zie je een film die je gewoon heerlijk verrast.
Ik heb dat gelukkig nog regelmatig, 
en ik had het ook toen ik jaren terug die ene Amerikaanse film zag
over die jongen die tot over zijn oren verliefd wordt
op dat meisje met de naam Summer.

Je luistert naar Fantastische Filmlocaties, dé podcast over films en de locaties waar ze werden opgenomen.
Je gaat denk ik weer dingen horen die je nog niet wist,
Over de film in deze aflevering, over de mensen die hem maakte,
én natuurlijk over de locaties waar hij werden opgenomen.
Daarnaast wil ik je met mijn verhalen duidelijk te maken waarom ik het zo leuk vind om de opnamelocaties van films te bezoeken.
Mijn naam is Jeroen Huijsdens en in deze aflevering gaan we weer eens naar downtown LA 
... voor de filmlocaties van... 500 Days of Summer.

Als ik besluit over welke film of locatie ik in het in een volgende aflevering wil hebben, wil ik altijd graag rekening te houden met jou als luisteraar.
Ik probeer altijd wat actuelere films af te wisselen met echte klassiekers
En ook wat variatie aan te brengen in de landen en steden.
En ik zoek natuurlijk altijd naar een mooi haakje.
En die vond ik deze keer ook weer,
want het is deze maand precies 15 jaar geleden dat de heerlijke film 500 Days of Summer in première ging tijdens het bekende Sundance Film Festival in het Amerikaanse Utah,
het festival dat ook weer plaatsvindt nu ik dit opneem.
Omdat de film bijna volledig werd gefilmd in Downtown LA op een paar hele mooie locaties dacht ik: het wordt tijd voor 500 Days of Summer.
Maar voor de luisteraars die nu denken: "Zeg, Jeroen, waar heb je het in vredesnaam over? Ik ken die hele film niet!"
500 Days of Summer is een film over liefde, maar het is geen liefdesfilm.
Of zoals de verteller het aan het begin van de film zegt:

500 Days of Summer gaat vooral over Tom.
Hij is eigenlijk opgeleid om architect te worden, maar heeft bijzonder genoeg een baan als tekstschrijver bij een bedrijf dat wenskaarten maakt.
Daar krijgt hij een nieuwe collega: Summer.
En Tom valt als een blok voor Summer.
Ze krijgen wat met elkaar, maar zij zet hem ook aan de kant.

Nou moet ik niet de fout maken om Summer de schuld te geven,
want daar wordt vandaag de dag nog steeds over gediscussieerd op internet.
Summer had Tom aan het begin van de film tenslotte nog zo gewaarschuwd dat ze geen vaste relatie wilde.

Hoe dan ook: in 500 Days of Summer zien we hun relatie gedurende die tijd.
Maar niet chronologisch.
We vliegen van voor naar achter, en van achter naar voor.
En die aanpak werkt uitstekend,
en maakt van 500 Days of Summer een heeeerlijke film!

En om even in de context van deze podcast te blijven,
het ook een heerlijke film omdat bijna alle locaties op loopafstand van elkaar te vinden zijn in het centrum van de miljoenenstad Los Angeles.
Kijk, LA is echt een andere Amerikaanse stad dan New York, Chicago of San Francisco.
Het is een metropool met aan elkaar vastgegroeide plaatsen zoals Hollywood, Burbank en Pasadena.
Een echt stadshart kreeg LA niet omdat het in de beginjaren alle kanten op kon groeien.
Dat wil niet zeggen dat er in het oorspronkelijke centrum,
als je het toch zo zou willen noemen,
geen bijzondere gebouwen ontstonden.
Ik noemde bijvoorbeeld een paar afleveringen geleden al het te gekke Millennium Biltmore Hotel.

Een van de leuke dingen van 500 Days of Summer is dat het een aantal van de gebouwen uit die beginperiode van de stad in beeld brengt.
Om te beginnen The Continental Building, volgens Tom de eerste 'wolkenkrabber' van Los Angeles, gebouwd in 1903.
Tom wijst het gebouw aan als hij samen met Summer op zijn favoriete plek in de stad zit.
Dat is op een bankje in het park Angels Knoll.
Dat is inderdaad een heerlijke locatie.
Alleen is het er eentje waar we niet lang meer van kunnen genieten.
Het park - en dus ook het bankje waar lange tijd nog een filmbordje op heeft gezeten - verdwijnt binnenkort,
om plaats te maken voor een groot, nieuw appartementencomplex.
Ik kan wel zeggen dat ik dat ontzettend jammer vind omdat er dan weer een filmlocatie verloren gaat, maar ik kan er niet zo veel aan veranderen.

Als je nou toch nog een keer naar Angels Knolls kunt voordat het flatgebouw er wordt neergezet, geniet dan even van het uitzicht!
En maak daarna zeker ook even een ritje met de Angels Flight.
Die ligt er direct naast.
De Angels Flight is de kenmerkende oranje tram waarmee je voor een dollar naar boven of beneden kunt.
De railway is gebruikt in heel veel films, waaronder ook La La Land.
En La La Land en 500 Days of Summer hebben nog een andere locatie met elkaar gemeen.
Dat is de Grand Central Market, schuin tegenover Angels Knoll.
Al moet ik je ook wel weer waarschuwen, want de scene die er voor 500 Days of Summer werd gedraaid, haalde de eindmontage niet.
Je hoeft de Food Market trouwens alleen maar door te steken om aan de andere kant - op Broadway - uit te komen bij het Million Dollar Theater.
Ook dat is weer een locatie gebruikt in 500 Days of Summer.
Het is in die bioscoop dat Tom en Summer naar een voorstelling van The Graduate gaan.
Je weet wel die film waar ik zó dol op ben dat ik er ook een aflevering over maakte...
De Million Dollar Theater stamt uit 1918.
Het was de eerste bioscoop in LA van de beroemde bioscoopman Sid Grauman. 
Dat is de man die later het geweldige Chinese Theatre en The Egyptian liet bouwen.

En dat vind ik al met al toch zo verrassend aan Los Angeles. 
Dat plekken zoals Angels Flight en het Million Dollar Theater gelukkig toch bewaard zijn gebleven.
Veel mensen denken bij Los Angeles aan die grote vieze stad waar je voortdurend in de file staat.
Terwijl je er toch ook dit soort hoogtepunten kunt vinden.
Als je maar weet waar je het zoeken moet...
 
Vooruit, laat mij je ook deze keer weer eens even mee terugnemen in de tijd.
Naar de oorsprong van 500 Days of Summer.
Dat verhaal begint bij Scott Neustadter en Michael Weber.
Dat zijn inmiddels redelijk bekende namen in Hollywood.
De schrijvers van onder meer The Fault in Our Stars.
Maar zo rond 2009 moesten zij nog echt doorbreken.
Neustadter en Weber leerden elkaar kennen in New York, bij TriBeCa Productions.
Dat is de filmmaatschappij die in 1989 werd opgericht door Robert De Niro.
De twee hadden een klik en ze merkten dat ze allebei een script wilde schrijven voor een goede, nieuwe romantische komedie.
De basis van het verhaal waar ze aan begonnen was een ervaring van Scott Neustadter zelf.
Hij had een vriendin die een punt zette achter hun relatie.
Daar was hij kapot van.
Nou overkomt dat de besten, maar Neustadter stortte zich daarna op een ongekende hoeveelheid muziek en films om zijn verdriet te verwerken.
Een van de films die hij zag was 32 Short Films About Glenn Gould.
Dat is een Canadese film uit 1993. 
Die film bracht Neustadter op het idee om het verhaal over zijn relatie te vertellen in allemaal korte segmenten.
Hij schreef Weber een mail en zei daarin: Ik denk dat ik dé manier heb gevonden om onze RomKom te schrijven.
Het tweetal werkte een jaar lang aan het script.
Dat bestond op enig moment uit 150 pagina's.
Nou weet je misschien nog wat ik eerder al wel eens heb verteld:
1 pagina filmscript is ongeveer 1 minuut film.
En een romkom van 2,5 uur... Mhaww. 
Dat is meestal niet zo'n goed plan.
En toen kwam het nieuws dat de schrijvers de sleutel gaf om het scenario te kunnen inkorten.
De ex van Neustadter, die aan de basis van het verhaal had gestaan, vertelde hem dat zij zich had verloofd.
Nou dat was de twist die de heren nodig hadden...

Het mooie van hele verhaal is ook nog een sdat de dame in kwestie later nog een keer van zich liet horen.
Neustadter stuurde haar namelijk het filmscript.
Ze schreef hem terug dat ze het een geweldig verhaal vond
én dat zij zich enorm voelde aangetrokken tot de mannelijke hoofdpersoon.
Ze had totaal niet door dat de film eigenlijk over haar ging...
 
Vooruit, tijd om je weer even naar wat filmlocaties mee te nemen.
En laat me dan beginnen bij de bar waar de vonk min of meer overspringt.
Dat is de Redwood Bar & Grill aan de Second Street.
Dat is echt maar 4 minuten lopen van het Million Dollar Theater waar ik je daarnet over vertelde.
En 4 minuten lopen in Los Angeles is niks...
Het leuke van de bar is niet alleen dat ie er nog steeds is, maar ook dat het interieur niet is veranderd.
De booth waar Joseph Gordon-Levitt en Zooey Deschanel - samen met een collega - inzitten - is er nog steeds.
En ook het podium waar ze karaoken, yep, ook dat is er nog...

En oh ja, er mag gezongen worden, ook als is het dan geen Bruce Springsteen en zijn het de Pixies....

Ik zet de nummers uit deze podcast weer in de Spotify playlist zodat je ze later lekker kunt terugluisteren.
Of ze kunt beluisteren mocht je nou toevallig zelf ook een keer op een van de filmlocaties komen....
Oh ja, voordat ik het vergeet...
Als je buiten staat bij de Redwood Bar & Grill, dan zie aan de linkerkant - afhankelijk natuurlijk van hoe je staat - de Second Street Tunnel.
Die tunnel speelt verder geen rol in 500 Days of Summer.
Maar dat is wel een filmlocatie van jewelste,
want hij is gebruikt in heel veel films en videoclips.
waaronder Terminator, Flashdance, Gattaca, Independence Day
en zo kan ik nog wel even doorgaan.
De tunnel is zo herkenbaar door de glanzende witte tegels aan de binnenkant.
Die geven het een heel bijzonder lichteffect als er auto's doorheen rijden.
Je herkent het zo in films...

Nu weer terug naar 500 Days of Summer.
Net als de beginnende scenarioschrijvers had regisseur Marc Webb tot aan deze film, geen speelfilmervaring.
Hij was vooral bekend als de regisseur van muziekvideo's.
Marc Webb maakte naam met clips voor band als Three Doors Down, Green Day en Snow Patrol.
Toen hij het script van 500 Days of Summer onder ogen kreeg, keek hij vooral naar het einde.
Wat hij daar zag, vond hij zo leuk dat hij de film wilde regisseren.
En wat hem ook aansprak was de non-lineaire verhaallijn - zeg maar: het springen door de tijd.
Maar ja, 500 Days of Summer was op dat moment nog steeds een 'independent production' 
De vraag was of er niet toch een belangrijke partij was die zich achter het project zou willen scharen.
In de periode die volgde liep Marc Webb de deur plat bij Fox Searchlight, de studio met een uitstekende reputatie om - voor Amerikaanse begrippen - verrassende films en hun makers een kans te geven.
Ze leken geïnteresseerd, maar het licht echt op groen zetten, dat deden ze niet.
Het duurde wel bijna een jaar....
En toen kwam het verlossende woord: ga het maar maken, zeiden ze bij Searchlight.
 
Bij 500 Days of Summer was er geen lange lijst met namen van acteurs en actrices die voor de twee hoofdrollen werden overwogen.
Vrij snel nadat regisseur Marc Webb de klus kreeg, raakte hij in gesprek met Joseph Gordon-Levitt.
Dat is de acteur waarbij we vooral denken aan films als Inception en The Dark Knight Rises.
Maar tot 2009 was hij vooral bekend was vanwege de film 10 Things I Hate About You en de tv-serie 3rd Rock from the Sun.
Voor de rol van Summer waren er wel verschillende actrices die interesse hadden.
Maar die wilden allemaal het personage veranderen.
Toen was het Joseph Gordon-Levitt die met Zooey Deschanel op de proppen kwam.
Zij kreeg uiteindelijk nog eerder een contract dan haar tegenspeler.

500 Days of Summer zou zich oorspronkelijk afspelen in San Francisco.
En het team wilde daar ook filmen.
Maar toen bleek dat filmen in San Francisco te duur zou worden.
Er werd overwogen om uit te wijken naar Canada.
Toronto wordt bijvoorbeeld wel vaker gebruik om een Amerikaanse stad uit te beelden.
Maar die plannen gingen de prullenbak in toen Scott Neustadter, Marc Webb én Joseph Gordon-Levitt een walking tour in downtown LA planden.
Ze werden blij van wat ze daar zagen.
Marc Web in het bijzonder want die zocht hele specifieke gebouwen die van vóór 1950 dateerden.
En daardoor werd het script op enkele punten herschreven om de architectuur van downtown LA in de film te verwerken.
Een voorbeeld daarvan is niet alleen het prachtige gebouw waar ik het straks nog over ga hebben,
maar ook het uit 1907 daterende San Fernando Building.
Daar bouwden ze voor de film een platenwinkel in...
ja, helaas voor de fans, die scene met dat album van Ringo Star?
Dat was niet in een echte platenwinkel.

Een paar panden verderop ligt de Canadian Building.
Dat werd in 1909 gebouwd en deed een hele tijd dienst als Consulaat voor de Canadese overheid.
In de film zit het appartement van Tom in dat gebouw.
Je ziet hem er dolgelukkig uitkomen na zijn eerste echte avontuur met Summer.
Als je de muziek hoort van uh ... nee, daar kom ik zo even op terug....

Ik heb nog wel een ander voorbeeld van historisch gebouw dat voor de film werd geselecteerd.
Dat is de Fenton Building op Spring Street.
Dat werd ergens rond 1925 gebouwd,
en het stond een tijd bekend als de Roseland Dance Hall,
een hal waar dames voor een Dime dansten met mannen.
Een soort Private Dancers, om Tina Turner maar gelijk even te memoreren.
In dat gebouw - de Fenton Building - dus - zit in de film het bedrijf waar Tom en Summer allebei voor werken.

En dan wil ik je ook nog even graag wat vertellen over twee filmlocaties die niet echt op loopafstand zijn van alles wat ik net noemde.
Ik hoop dat het je niet gaat duizelen...

De eerste is het appartement van Summer.
Dat vind je aan Normandie Avenue.
Het ligt toch wel zo'n 6,5 kilometer bij downtown LA vandaan.
Maar ik dacht: je wilt vast weten waar dat mooie hek is dat Tom achter zich dichttrekt als hij teleurgesteld - in een van de mooiste scenes van de film - het feestje verlaat.

Een andere locatie - nog altijd een half uurtje lopen - is het restaurant waar het onvermijdelijke gebeurt.
De break up.
Dat werd gefilmd in een diner die bekend stond als de Quality Café.
Maar dat was een restaurant waar je in werkelijkheid helemaal niet kon eten.
Het was namelijk echt een restaurant dat alleen kon worden afgehuurd voor filmopnamen.
Als de diner in Seven, Training Day en bijvoorbeeld Catch Me If You Can je heel bekend voorkomt...
Dan komt dat daardoor.
Het is inmiddels echt gesloten en dat is wel jammer.
Want je zou er toch iets leuks van kunnen maken, lijkt mij...
Bij de shownotes zet ik een link naar een video met een leuke montage van een paar van die films...

Tot slot kan ik je ook nog vertellen, dat de bruiloft in de film werd gedraaid bij Point Fermin Lighthouse in San Pedro ten zuiden van LA.
Ik vertel dat toch even want het is echt heel dichtbij een heel beroemde locatie vlakbij de zee uit The Big Belowski...

500 Days of Summer ging uiteindelijk in januari 2009 in première tijdens de 25e editie van het Sundance Film Festival.
Het publiek was er dol op en ook bij de recensenten viel de film in goede aarde.
Maar het was toch geen film die als een echte blockbuster direct goed uit de startblokken kwam.
500 Days of Summer was zo'n film die langzaam de harten van het publiek veroverde
en dus ook langzaam uitgroeide tot een filmhit.
Bijna 61 miljoen dollar stond er wereldwijd aan het einde van de bioscooprelease op de teller.
Dat was niet slecht voor een film met een budget van 7,5 miljoen dollar.

In Nederland trok de film in 2009 nog geen 35.000 bioscoopbezoekers.
Maar ik ben er vrij zeker van dat de mensen die hem daarna op dvd, tv of inmiddels bij een streamer hebben gezien, ook gevallen moet zijn voor de charme van 500 days of Summer.
Ik in ieder geval wel....

Ik vertelde je daarstraks dat Tom na zijn eerste avontuur met Summer stralend zijn appartement in de Canadian Building stapt.
Van daaruit loopt hij dolgelukkig naar het grote park en de Arthur Will Memorial Fountain die je daar vindt.
Van die hele scene word je zo ongelooflijk vrolijk....
En dat is naast de hele opbouw en uitvoering te danken aan...
Daryl Hall & John Oates en hun geweldige... You Make My Dreams Come True

Ik zou het nummer het liefste helemaal laten horen, maar dat mag helaas niet.
Hij staat in ieder geval ook in de playlist van Fantastische Filmlocaties op Spotify.
Het is gewoon een heerlijk nummer dat je altijd aan die scene in 500 Days of Summer zal laten denken.

Regisseur Marc Webb sprak voor dat muzikale intermezzo ook nog men de mannen van Duran Duran.
Maar het werden uiteindelijk Hall & Oates,
die - volgens Webb - op enig moment zelf in het script waren geschreven.
Dat ze mee zouden doen aan de scene in het park.
John Oates vond dat nog een geweldig idee, maar Dary Hall wilde er blijkbaar niets van weten.
De scene wordt er niet minder van en dat is ook wel te danken aan choreograaf Michael Rooney.
Die verstopte allemaal iconische figuren in dat ene dansje daar door het park,
zoals John Travolta uit Saturday Night Fever, honkballer Joe DiMaggio én natuurlijk Elvis Presley.

En dan is er nog 1 locatie waar ik je echt mee naar toe wil nemen.
En dat is zonder enige twijfel een van de mooiste gebouwen in downtown LA.
Het is de Bradbury Building op de hoek van Broadway en de Third Street.
In de film is het de plaats waar Tom een sollicitatiegesprek heeft bij een architectenbureau
en waar hij een bijzondere persoon ontmoet.
Maar de echte filmliefhebbers weten al waar ik naar toe ga.
Want The Bradbury Building is namelijk ook de plek waar in de jaren 80 de sciencefiction klassieker Blade Runner werd gefilmd.
Het kantoorgebouw uit 1893 werd gebouwd in opdracht van goudmijn-miljonair Lewis Bradbury
En het ziet er tegenwoordig weer echt te gek uit.
Precies zoals architect Sumner Hunt het voor ogen moet hebben gehad.
Maar ten tijde van Blade Runner was het verval gigantisch.
En ik meen dat ze zelfs hebben overwogen om het gebouw tegen de vlakte te gooien.
Er zijn in de loop der jaren ettelijke miljoenen in geïnvesteerd om het pand weer in ere te herstellen.

Ik wilde Bradbury Building echt al jaren bezoeken.
Dat was niet alleen vanwege Blade Runner.
Maar ook omdat ik het herkende in een aantal andere films,
waaronder Wolf met Jack Nicholson
maar vooral ook de Oscarwinnende film The Artist.
En toen ontdekte ik ook nog de videoclip van het nummer Say Something van Justin Timberlake,
Je moet die videoclip absoluut zien.
Hij werd begin 2018 opgenomen ín The Bradbury Building.
Dat gebeurde in 1 take.
Met 17 muzikanten en een koor.
Wacht, ik laat het je gewoon even horen...

Ik vind dit echt zo fantastisch!
Ja, je weet gewoon niet wat je ziet als je naar die clip kijkt...
Opgenomen dus in 2018.
Als ik dat toch eens had geweten, want 2018 was ook het jaar dat ik eindelijk bij de Bradbury naar binnen ging.

Wat ik nou zo bijzonder vind aan het gebouw is dat je aan de buitenkant niet echt kunt zien wat de binnenkant te bieden heeft.
Het is daar echt zo waanzinnig mooi
Met die marmeren vloeren, dat mooi gekleurde houtwerk, dat giet-ijzeren hekwerk en dan die liften met daar boven in de nok dat glazen dak....
Echt fantastisch!
Je kunt gewoon naar binnen bij de Bradbury,
maar het is een beetje jammer dat je er niet vrij kunt rondlopen.
Dat willen de bedrijven die er zijn gevestigd gewoon niet.
Dat wordt al snel duidelijk aan de bewaking beneden.
Je mag tót de eerste verdieping.
Hoger wordt niet toegestaan.

Toch hoop ik echt dat ik er ooit nóg een keer heen kan,
maar dan met een gids zodat ik misschien toch nog een keer bovenin kan komen.

Dat was hem weer.
Je luisterde naar Fantastische Filmlocaties.
Mijn naam is Jeroen Huijsdens.
Een overzicht van de filmlocaties uit deze aflevering vind je weer op de website Sceen-it.com, met hele handige GPS locaties.
Abonneer je op deze podcast, 
en laat vooral een recensie achter bij Apple Podcasts of Spotify.
Je doet er mij niet alleen een enorm plezier mee.
Maar het zorgt er ook voor dat anderen deze serie ook eerder onder ogen krijgen.
Nog een tip: vergeet je niet te abonneren op de nieuwsbrief
Dan kan via FantastischeFilmlocaties.nl.
Zo ben je als eerste op de hoogte van al het nieuws.
Op die site vind je per aflevering ook alle show notes terug.
Voor nu:
tot de volgende keer!